نگرانی‌های بحق پرسپولیس
وصال روحانـی
«خرید»های پرسپولیس و به روایتی خرید نکردن به حد کفایت توسط سران این باشگاه برای فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور اسباب نگرانی هواداران این تیم و بخصوص کادر فنی سرخ‌های تهرانی شده است.
آنها البته شهاب زاهدی، محمدحسین کنعانی‌زادگان و مسعود ریگی را جذب کرده‌اند و همین طور محمدمهدی احمدی، بازیکن جوان پست پیستون چپ را اما چون همسو با آنها کمال کامیابی‌نیا، عیسی آل‌کثیر، سیامک نعمتی و احمد گوهری را از دست داده‌اند و با شیخ دیاباته و لئاندرو پریرا مهاجمان گران‌قیمت اما کم اثر خارجی خود قطع همکاری کرده‌اند، این بیم وجود دارد که موازنه خود را در خطوط میانی و حمله از دست داده باشند.
در خط هافبک میلاد سرلک با معضل حل نشدن مشکل خدمت سربازی‌اش مواجه است و اگر نتواند بازی کند، فقدان او و کامیابی‌نیا که به ذوب‌آهن پیوسته، مرکز خط میانی قرمزها را فاقد کارایی لازم خواهد کرد.
در خط حمله هم اگرچه شهاب زاهدی کوچ کرده از لیگ‌های اوکراین و مجارستان می‌تواند گره‌های زیادی را بگشاید و گل‌های حساسی را بزند اما معلوم نیست در روزهای غیبت او، پرسپولیس باید از چه کسی مسئولیت گلزنی را بطلبد و اگر این کار از مهدی عبدی طلبیده شود، چگونه می‌توان از این مهاجم پر فراز و فرود چنین چیزی را خواست و حتی محمد عمری که فصل پیش گل‌های تکنیکی متعددی را زد، شاید نتواند در این زمینه جورکش دیگران باشد.
پرسپولیس البته سرمایه‌ها و نفرات زیادی از فصل گذشته را برای خود حفظ کرده و با امثال بیرانوند، ترابی، امیری و گولسیانی مهره‌های سرنوشت‌ساز و با نظایر اسماعیلی‌فر، اسدبیگی، صادقی و رفیع، بازیکنانی مفید را در خدمت دارد اما چون درگیر سه جام خواهد بود، این بیم وجود دارد که در ازای زمان کم بیاورد و فرسودگی‌ها، مصدومیت‌ها و سه اخطاره شدن‌ها باعث متضرر شدن آنها در گردنه‌های سخت مسابقات گردد و بردهای پرتعدادی را از آنها بگیرد و آنان را به سوی ناکامی سوق بدهد.
راه گریز از این سرنوشت، داشتن نیمکتی قوی و بهره‌گیری از حداقل 25 بازیکن قوی همسطح است. چیزی که اسامی جدا شده‌ها و نام‌ها و کیفیت کار جذب شده‌ها به ما می‌گوید، اینک در ید اختیار قرمزها نیست و آنها را با نگرانی وارد فصل جدید می‌کند.
نگرانی بحقی که فاتح هر سه جام اصلی فصل گذشته فوتبال کشور با توجه به میزان اعتبارش و توقعی که از آن می‌رود، نباید دچار آن باشد اما وجود دارد و یحیی گل‌محمدی و مردانش را در پس‌زمینه‌ای از بی‌اطمینانی و بدون فراغ بال که ویژگی طبیعی و الزامی تیم‌های قهرمان است، وارد کارزارهای فصلی پرماجرا می‌کند. فصلی که اگرچه شروعش از 12 مرداد 1402 است اما پایان آن به اواخر اردیبهشت 1403 می‌کشد و هر رهرویی را در این مسیر، خسته و نالان و متضرر خواهد کرد.