«نوشی صوفیانی» ویژه‌ترین دروازه‌بان لیگ بیست و دوم بود
علی بیرو؛ ویران شده اما دست نیافتنی!
وصال روحانـی
روزنامه نگار
دروازه‌بانان لیگ بیست و دوم فوتبال کشور پرتعداد بودند ولی شمار نفرات واقعاً موفق در جمع آنها به رقم چشمگیری نمی‌رسید و این را می‌توان البته به کیفیت تیم‌های آنان هم ربط داد که در اکثر اوقات حمایتگران درجه اولی برای این سنگربانان نبودند. سال‌ها است که هر دروازه‌بانی را در رقابت‌هایی همچون لیگ بر اساس بازی‌هایی که در آنها اصلاً گل نخورده، برآورد می‌کنند و هم بر پایه این نگرش و هم به لحاظ کیفی و فنی علیرضا بیرانوند از پرسپولیس با 18 کلین شیت برترین دروازه‌بان فصل 1402-1401 فوتبال باشگاهی کشور شناخته شد. علی بیرو این روزها به سبب آسیب شدیدی که طی رقابت‌های فاقد ارزش کافاکاپ به فک وی وارد شده و انجام عمل جراحی روی آن خانه‌نشین شده و زودتر از یک ماه و نیم دیگر برنمی‌گردد و در آن زمان فصل جدید لیگ برتر آغاز شده اما اهمیت بالا و سهم وافر او در قهرمانی‌های فصل گذشته قرمزهای تهرانی به حدی است که مربیان تیم به این نتیجه رسیده‌اند که اگر در آن زمان (12 مرداد) فک وی هنوز به طور کامل درمان نشده باشد، او را با چیزی مثل یک «دهان‌بند» یا ماسک محافظ صورت به میدان بفرستند. پرسپولیس البته احمد گوهری را هم در اختیار دارد اما اطمینان یحیی گل‌محمدی به وی آنقدر کم است که در لیگ بیست و دوم فقط در یک بازی به طور ثابت و در دیگری به عنوان ذخیره از او استفاده کرد و او در همان مدت اندک (مجموعاً 142 دقیقه) یک گل خورد تا مربیان پرسپولیس بیش از پیش ایمان بیاورند که تا زمانی که بیرانوند قادر به تنفس و راه رفتن است، از او استفاده کنند و اگر دست و پایش هم شکسته و به کلی ویران شده باشد، احتمالاً با دست آتل گرفته و پای گچ گرفته هم از وی سود خواهند جست زیرا تضمین و حس اطمینان بیشتری را در قیاس با سایر دروازه‌بان‌ها به وجود می‌آورد و دست نیافتنی نشان می‌دهد.
تنها سنگربانی که هیچ گلی نخورد
در جدول دارندگان بیشترین کلین‌شیت‌ها حسین پورحمیدی از آلومینیوم اراک با گل نخوردن در 17 بازی، پیام نیازمند از سپاهان و کریستوفر کنت از فولاد خوزستان هر یک با 14 کلین‌شیت و حامد لک از مس رفسنجان و محمدرضا اخباری از تراکتور هر کدام با 13 کلین‌شیت، رده‌های بعدی را در اختیار دارند و طبعاً همین آمار اعتبار فراوان و کارآیی و کلاس بالایشان را به نمایش می‌گذارد اما لیگ بیست و دوم یک دروازه‌بان خاص هم داشت که به آمار جالب و دستاورد ویژه‌ای رسید که سایرین از نیل به آن بازماندند. آن دروازه‌بان داوود نوشی صوفیانی، سنگربان دوم مس رفسنجان بود که محمد ربیعی سرمربی فصل گذشته این تیم فقط در 6 بازی از او استفاده کرد (در 24 مسابقه دیگر حامد لک درون آخرین سنگر مسی‌ها ایستاد) و در این تعداد مسابقه حتی یک گل هم نخورد تا تنها دروازه‌بان لیگ بیست دوم باشد که حتی یک گل هم دریافت نکرده است. اهمیت کار او زمانی مشخص‌تر می‌شود که در نظر بگیریم حتی دروازه‌بانان ذخیره و نیمکت‌نشینی که سرمربیان‌شان به اجبار و به سبب مصدوم یا سه اخطاره شدن سنگربانان اصلی‌شان فقط در یک بازی از آنها استفاده کردند، حداقل یک گل خوردند و عرفان اسکندریان در پیکان، مهدی حقیقت و رضا کاخسار در تراکتور، پیام پارسا در صنعت نفت و عرفان پورحاتمی در گل‌گهر از این دست دروازه‌بانان بودند. پیام پارسا به واقع در همان تک بازی‌اش چهار گل دریافت کرد و رضا خاکسار هم با سه بار گل خوردن در تنها بازی‌اش همگان را از خود ناامید کرد و ناخواسته بر اهمیت کار نوشی صوفیانی در کرمان افزود که شاید لقب خاص‌ترین دروازه‌بان فصل گذشته لیگ کشور برازنده وی باشد، اگر چه وی موفق‌ترین سنگربان فصل نبود.
نزول شگرف حسین حسینی
بزرگترین نزول فصل دامنگیر حسین حسینی در استقلال شد. مردی که دو فصل پیش با خوردن فقط 10 گل هم جایزه دستکش طلایی را برد و هم مهم‌ترین عامل قهرمانی مقتدرانه آبی‌های تهرانی تلقی شد. او در لیگ بیست و دوم چند گل آماتوری و مفت و بسیار بد خورد و در حساس‌ترین مقاطع فصل نه تنها تیمش را نجات نداد بلکه به سوی ناکامی سوق داد و 16 گل خورده او در طول فصل آن هم در 25 بازی کاملاً نشان می‌دهد که چقدر فصل بدی را سپری کرده و دور از استانداردهای خود ظاهر شده است. اضافه بر این می‌توان درک کرد که این روزها چرا جواد نکونام، سرمربی جدید استقلال در به در به دنبال یک دروازه‌بان تازه می‌گردد و پورحمیدی، کنت و اخباری را ردیف کرده تا یکی از آنها را به تهران بیاورد و با جذب وی، به حسینی نهیب بزند که یا دوباره پیشرفت کند و یا بپذیرد که جایش تا اطلاع ثانوی در ترکیب ثابت آبی‌ها نیست.
تعریف و تمجیدهای بیهوده
در صف ناکامان فصل بی‌انصافی است اگر اشاره‌ای به رشید مظاهری نکنیم. دروازه‌بان پرتجربه‌ای که پیکان در نیم فصل جذب کرد تا گل‌های کمتری بخورد اما او در 13 بازی 14 گل خورد تا حتی در تیمی مثل پیکان که خط دفاع ذاتاً توانایی داشت، نه یک دلگرمی اضافی بلکه جزئی دیگر از زنجیره ناکامی‌ها باشد. محسن فروزان هم با خوردن 28 گل در 22 بازی و علیرضا حقیقی با 44 مرتبه فرو ریختن دروازه‌اش در 30 بازی اصلاً شایسته تعریف و تمجیدهایی نشان ندادند که بعضی‌ها از آنان می‌کردند. شاید هم تعریف‌کنندگان از آنها در وسط بازی‌ها خواب‌شان برده و نتیجه نهایی مسابقات را روی اسکوربورد ندیده‌اند!