یک شمشیر دولبه تازه در لیگ برتر فوتبال
وصال روحانـی
یکی از مواد دستورالعمل جدید سازمان لیگ، پیرامون کاهش تعداد بازیکنان بزرگسال هر یک از تیم‌های حاضر در لیگ برتر فوتبال کشور است.
طبق این ماده، هر یک از تیم‌ها فقط می‌توانند 19 بازیکن بزرگسال داشته باشند و سایر نفرات‌شان باید از میان «امید»ها و «جوانان» ابتیاع شوند. در دستورالعمل تأکید شده که تیم‌ها باید برای رسیدن به حدنصاب کلی 6 بازیکن زیر 23 سال (رده سنی امیدها) و 6 بازیکن زیر 21 سال (دو سال بالاتر از رده سنی جوانان) بگیرند ولی تحت هر شرایطی تعداد بزرگسالان آنها نباید از 19 نفر فراتر برود. فدراسیون فوتبال ظاهراً از این قانون جدید برای رشد رده‌های سنی پایه بهره خواهد گرفت و البته قاعده‌ای که برشمردیم، در این زمینه بی‌تأثیر نخواهد بود و با بال و پر بیشتری که باشگاه‌ها مجبورند به نفرات جوان‌تر خود بدهند، طبعاً جوانان بالنده‌تری در فوتبال ما رو خواهند آمد.
اما هر چیز خوبی معمولاً وجوه بد هم دارد و وجه منفی ماده فوق این است که در گرماگرم رقابت‌های لیگ و وقتی پیکارها در صدر جدول برای قهرمانی و در قعر جدول برای رهایی از سقوط به دسته‌ای پایین‌تر شدت می‌گیرد، کار تیم‌های درگیر در این رقابت‌ها سخت‌تر و پیچیده‌تر از گذشته می‌شود.
در این زمان‌ها بیش از آنکه جوانی و نشاط و تکنیک احتمالاً بالای جوان‌ترها به کار آید، این تجربه مردان میانسال و قوه بازیگردانی نفرات پرسابقه است که می‌تواند بازی‌های سخت را برای تیم‌های حاضر در مهلکه به اصطلاح «درآورد» و آنها را به ساحل نجات و آنچه هدف گرفته‌اند، رهنمون کند.
به این ترتیب و براساس استدلالی که بیان شد، قانون فوق مثل یک شمشیر دولبه عمل می‌کند و هم می‌تواند پیروزی‌ساز باشد و هم اسباب ناکامی شود.
اگر اوضاع یک تیم به شکلی مساعد پیش رفت و جوان‌ترها با سلاح درایت کار مسن‌ترها را کامل و جاده بهروزی را سهل‌العبور کردند، قانون مورد بحث موفقیت‌آمیز تلقی شده و گامی رو به جلو توصیف خواهد گشت اما اگر قضیه برعکس شد و به سبب ناپخته عمل کردن جوان‌ترها یک تیم به بن‌بست خورد و قهرمانی را از دست داد یا در تلاش برای رهایی از سقوط ناکام ماند، قانون فوق ارزش‌اش را از دست داده و بی‌اعتبار شده و قاتل جان به شمار خواهد آمد.
به واقع سازمان لیگ با کاهش دادن تعداد بزرگسالان، مجاز به حضور در هر تیم ریسک بزرگی را مرتکب شده است. ریسکی که وقتی همه جوانب آن را بنگریم، اگر امکان جواب ندادن آن بیشتر از مؤثر واقع شدنش نباشد، قطعاً کمتر هم نخواهد بود.