امیدوار نباشید، امید نداریم
فرخ حسابی
روزنامه‌نگار ورزشی
برای ساخته شدن یک نسل طلایی فوتبال، ده‌ها فاکتور لازم است. سرمربی خوب، امکانات و پشتیبانی، مدیریت سطح بالا، روحیه زیاده‌خواهی، قرعه مناسب، استعدادیابی درست و اصولی و البته بازیکنانی که ظرفیت و پتانسیل پیشرفت را داشته باشند. این مورد آخر، از بقیه مهم‌تر است. اینکه یکسری بازیکن با هم رشد کنند و بالا بیایند؛ آنها باید از پشتوانه فنی و تجربی بهره‌مند باشند و بدانند که از فوتبال چه می‌خواهند. به معنای دیگر، هدف کاملی از ادامه فوتبال خود داشته باشند. هر کدام از پارامترهای یادشده وجود نداشته باشد، در ایجاد نسل طلایی وقفه می‌افتد. هیچ تفاوتی هم ندارد که کجای دنیا، صاحب تیم باشید؛ در قلب اروپا یا همین آسیای میانه. البته نکته مثبت ماجرا اینجاست که وقتی نسل طلایی ساخته شود، حداقل تا یک دهه فوتبال یک کشور پیشرفت قطعی و تضمینی خواهد داشت و وضعیت دچار دگرگونی می‌شود. برای فوتبال ایران، بارها این موضوع تکرار شد که آشناترین آن، بازیکنان نسل 98 است. هر بار نسل طلایی ساختیم، تا سال‌ها نان آن را خوردیم و خوشبختانه فوتبال پر از استعدادمان این اجازه را می‌دهد که بازیکنان خوبی را پیدا کنیم. با این حال، یک حسی در بین اهالی فوتبال وجود دارد که چندان خوشبین به درخشش نسل فعلی نیست. انگار امیدی به این تیم‌ِ امید وجود ندارد چون امکانات ضعیف، کادرفنی نه چندان باتجربه و مدیریت فاجعه‌بار می‌تواند هر نسلی را نابود کند بخصوص بازیکنان فعلی که چندان قدرتمند و آینده‌دار به حساب نمی‌آیند تا جایی که رضا عنایتی برای پیدا کردن یک تیم کامل، به دردسر افتاد و سراغ لیست مربیان قبلی رفت. شاید این بازیکنان توانستند همه چیز را تغییر دهند و روی دیگر کارت را به ما نشان دادند اما فعلاً امیدی به این امید نیست.