ازبکستان، یک نیم قدم به جلو
لنگه دمپایی در بیابان!
آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی
بازی با ازبکستان برای فوتبال ایران یک نبرد تکراری محسوب می‌شود. مهم‌ترین تیم آسیای میانه که در میان تمامی تیم‌های منشعب شده از شوروی سابق در مارکت آسیا گردن کلفت‌تر و چغرتر است. مهم‌ترین تیم‌های این منطقه از همان ابتدا راه خود را جدا کرده و مسیر قاره سبز را پیش گرفتند. آذربایجان، گرجستان، ارمنستان و در ادامه قزاقستان به عنوان تیم‌های مهم‌تر این خطه در اروپا به میدان می‌روند و تنه به تنه رقبای درجه یک اروپایی می‌زنند و همین سبب شد تا فوتبال آنها نسبت به دیگر برادران ناتنی‌شان جلوتر باشد. در میان آنها که در آسیا مانده‌اند، ازبکستان نه یک سر و گردن بلکه چند سر و گردن از دیگرانی نظیر تاجیکستان، قرقیزستان، ترکمنستان جلوترند. تنها تیمی از این خطه که توانایی تنه زدن به غول‌های آسیا را دارد و با تک ستاره‌هایش همیشه موی دماغ بوده. ازبک‌ها اگرچه برای فوتبال ایران در طول این سال‌ها یک بازنده همیشگی بوده‌اند اما کم ما را از اذیت نکرده‌اند. شاید بیشترین ضربه آنها به ما، برد 2 بر یک در تهران در مقدماتی جام جهانی 2014 باشد. بازی که مسیر صعود ایران به جام جهانی را بشدت صعب‌العبور و سنگلاخی کرد. تیم ملی بعد از دو برد پرگل و بازی تفریحی مقابل حریفان درجه 4 چون افغانستان و قرقیزستان، بازی با ازبک‌ها شاید یک محک جدی برای فوتبال ایران باشد. تیمی که فاصله چند صد کیلومتری با بقیه تیم‌های حاضر در کافا دارد و می‌تواند برای تیم ما یک حریف جدی و یک محک جدی‌تر باشد. با این وجود در روزی که سایر رقبای آسیایی با آرژانتین، انگلیس، کلمبیا و... مصاف می‌دهند، بازی با ازبکستان برای تیم ملی ایران یک نبرد تکراری و ملال‌آور باشد که هیچ جذابیت و سودی در پی نخواهد داشت اما وقتی به روزهای قبل و حریفان قبلی‌تر نگاه می‌کنیم، ازبکستان حکم لنگه کفش که نه لنگه دمپایی در بیابان را برای فوتبال ما دارد. بیابانی که تا چشم در آن کار می‌کند، برهوت است و هیچ حریف تدارکاتی به چشم نمی‌خورد!