سیر تحول همکاری آزمون و طارمی از مقدماتی جام جهانی 2018 تا امروز
کافا؛ فرصت قلعه‌نویی برای ساختن یک زوج ایده‌آل
آرمن ساروخانیان
روزنامه نگار
خوب یا بد، تیم ملی امشب اولین بازی‌اش در تورنمنت کافا را تجربه می‌کند. افغانستان بعد از روسیه و کنیا سومین حریف تدارکاتی تیم ملی در دوران مربیگری قلعه‌نویی محسوب می‌شود و در نگاه کلان این بازی را هم باید گامی در مسیر آماد‌ه‌سازی تیم ملی برای جام ملت‌های آسیا ارزیابی کرد. آنچه در دو بازی قبلی دیدیم، تمایل قلعه‌نویی به بازی با دو مهاجم یا به طور دقیق‌تر یک مهاجم نوک و یک مهاجم مکمل است. سرمربی جدید تیم ملی کارش را با چیدمان 1-1-4-4 شروع کرده و به نظر می‌رسد تا زمانی که با این روش به بن‌بست نرسد با آن ادامه خواهد داد.
نکته مهم این اردو اضافه شدن سردار آزمون است که در اردوی قبلی غایب بود. قلعه‌نویی در قرقیزستان برای اولین بار می‌تواند از طارمی و آزمون، دو مهاجم کلاس بالای تیم ملی کنار هم استفاده کند. اغراق نیست اگر بگوییم که استفاده مناسب از این دو مهاجم می‌تواند کلید موفقیت تیم ملی باشد. اگر قلعه‌نویی بتواند زوج خوبی از آنها بسازد، بخش زیادی از سازماندهی تیم ملی را با موفقیت پشت سر می‌گذارد و قهرمانی آسیا هدفی در دسترس خواهد بود. آزمون و طارمی سال‌هاست که در تیم ملی همبازی هستند و مربیان قبلی بنا به سلیقه‌شان نقش‌های متفاوتی را برای آنها در نظر گرفتند. طارمی به لطف بازی‌های درخشان در پرسپولیس از مقدماتی جام جهانی 2018 به تیم ملی اضافه شد. در آن زمان آزمون مهاجم نوک تیم ملی بود و کی‌روش از طارمی در پست گوش چپ استفاده کرد، ولی او اجازه داشت به داخل نفوذ کند و این دو مهاجم همکاری خوبی با یکدیگر داشتند. در دوران کوتاه مربیگری ویلموتس، طارمی گوش چپی بود که بیشتر لب خط بازی می‌کرد و هیچوقت همکاری‌اش با آزمون شکل نگرفت. مربی بلژیکی نتوانست از پتانسیل هجومی تیم ملی بخوبی استفاده کند و همین مهم‌ترین دلیل برکناری زودهنگامش بود.
اسکوچیچ بعد از انتخاب به جای ویلموتس توانست دوباره این زوج را تشکیل بدهد. مربی کروات اکثراً با چیدمان 2-4-4 لوزی بازی می‌کرد و آزمون و طارمی دو مهاجمی بودند که با حضور جهانبخش و قلی‌زاده در کناره‌ها بخوبی حمایت می‌شدند. البته اسکوچیچ سیستم‌های دیگری را هم به کار گرفت و در مقاطعی هم طارمی به‌دلیل محرومیت غایب بود، ولی به طور کلی این دو مهاجم در مقدماتی جام جهانی 2022 کارآیی بالایی داشتند و نقش‌شان در صعود آسان تیم ملی بسیار پررنگ بود.
انتظار می‌رفت که در بازگشت کی‌روش به تیم ملی او به‌دلیل شناخت بالا از تمام پتانسیل فوتبال ایران بهره ببرد، ولی متأسفانه این اتفاق رخ نداد. او در دو بازی تدارکاتی اردوی اتریش مقابل اروگوئه و سنگال هیچوقت از طارمی و آزمون به طور همزمان استفاده نکرد و به نظر می‌رسید که نمی‌خواهد دستش برای مربیان همگروه ایران در جام جهانی رو شود.
بدشانسی بزرگ کی‌روش و تیم ملی مصدومیت بدموقع آزمون بود و مهاجم لورکوزن نتوانست با آمادگی کامل به قطر سفر کند. او مقابل انگلیس در دقایق پایانی به زمین رفت. در بازی با ولز کی‌روش از هر دو مهاجم استفاده کرد که باز هم آزمون در پست مهاجم نوک و طارمی در پست گوش چپ بود. با تعویض آزمون، مهاجم پورتو به پست مهاجم نوک رفت و در آنجا کارآیی به مراتب بیشتری داشت.
کی‌روش برای بازی حساس پایانی مقابل امریکا از آزمون و طارمی به‌عنوان دو مهاجم مرکزی استفاده کرد که گلزن پورتو کمی عقب‌تر بازی می‌کرد. این فرمول با توجه به ناآمادگی سردار جواب نداد و کی‌روش بین دو نیمه مهاجم لورکوزن را تعویض کرد، ولی تغییر سیستم هم کمک نکرد که در تیم ملی به بازی برگردد. روشی که قلعه‌نویی در دو بازی اول به کار گرفت و به نظر می‌رسد سیستم غالب سرمربی تیم ملی باشد، همان مدلی است که کی‌روش در بازی با امریکا استفاده کرد. به نظر می‌رسد که با توجه به پیشرفت بازی طارمی به‌عنوان یک مهاجم نوک این بهترین روش باشد و انتقال او به کنار زمین بخش زیادی از توانایی‌اش را هدر می‌دهد. تورنمنت کافا فرصتی است که قلعه‌نویی روش‌های مختلف بازی را بخصوص در خط حمله محک بزند و به بهترین فرمول برسد. قطعاً او حساب زیادی روی طارمی و آزمون باز کرده و در این اردو تلاش خواهد کرد که آنها را به حداکثر هماهنگی برساند.
بعید است که افغانستان و قرقیزستان حریفان سختی برای تیم ملی باشند، ولی فینال احتمالی مقابل ازبکستان موقعیت خوبی است که خط حمله تیم ملی قدرت و هماهنگی‌اش را در برابر یکی از تیم‌های خوب آسیا بسنجد. چفت شدن آزمون و طارمی می‌تواند بهترین سوغاتی تیم ملی از تورنمنت کافا باشد.