دورخیز تیم شایسته «مورایس» به سوی لیگ بیست و سوم
سپاهان و افسوسی ابدی
وصال روحانـی
روزنامه نگار
این دومین بار طی چهار سال گذشته است که سپاهان با وجود جمع‌آوری 65 امتیاز از کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر فوتبال کشور باز می‌ماند اما این مرتبه تازه از نوبت قبلی چنان تلخ‌تر است که شاید بتوان عوارض برخاسته از آن را «افسوسی ابدی» نامید. قطعاً به یاد دارید که در سلسله کش و قوس‌های لیگ بیست و دوم و در شرایطی که مقام صدرنشینی چند بار دست به دست شد، در پایان هفته بیست و ششم این سپاهان بود که در صدر جای داشت. در آن مقطع فقط چهار بازی برای این تیم و استقلال و پرسپولیس مانده بود و چون طلایی‌پوشان اصفهان در دیدارهای رو در رو با این دو رقیب ویژه آمار بهتری را در اختیار داشتند، به نظر می‌رسید که اسب‌شان را برای قهرمانی بخوبی زین کرده و کار را به اتمام رسانده باشند. با این حال تیم تحت رهبری ژوزه مورایس پرتغالی در بازی هفته بیست و هفتم خود در حالی که همه چیز برای کسب یک پیروزی تازه مقابل تیم نه چندان قدرتمند ملوان مهیا بود، «سوتی» بدی داد و با وجود برگزاری آن مسابقه در اصفهان و جلو بودن با یک گل از حریفش تا دقیقه 86، در چنان لحظه‌ای یک گل ساده و مبتدیانه خورد و برد بسیار حساس و الزامی 0-1 را با تساوی 1-1 عوض کرد و این توقف بی‌وقت همان و قهرمان نشدن مجدد سپاهان و رسیدن جام قهرمانی به پرسپولیس همان.
بدون مشغولیت‌های اضافی
چهار سال پیش سناریویی بالنسبه مشابه برای سپاهان که توسط محرم نویدکیا هدایت می‌شد، رقم خورده بود و اگر امسال «سپاهان مورایس» تسلیم «پرسپولیس گل‌محمدی» شد، در آن سال محرم نتوانست از سد «پرسپولیس برانکو ایوانکوویچ» که از هر جهت و دیدگاهی از «پرسپولیس یحیی» بهتر بود، عبور کند و به نایب قهرمانی قناعت ورزید.
سپاهان امسال نمایشگر بسیاری از قطعات و نمایش‌های خوب در جریان مسابقات لیگ بود و با تحمل فقط سه باخت، کمترین شکست را در جام بیست و دوم داشت. آقای گل لیگ (شهریار مغانلو) از میان نفرات این تیم آمد و کمتر کسی این توصیف را قبول ندارد که امید نورافکن، رامین رضاییان، میلاد زکی‌پور و فرشاد احمدزاده هم از بهترین‌های لیگ بودند و می‌توانند در تیم نمادین منتخب فصل جای بگیرند. وقتی صحبت از افسوسی ماندگار برای سپاهان می‌کنیم، باید متذکر شویم که این تیم به سبب حذف شدن به دست پرسپولیس در جام حذفی اضافه بر مزایایی که پیش‌تر وصف آن را آوردیم، ناخواسته برنامه مسابقاتی سبک‌تری را هم نسبت به سرخابی‌ها برای خود فراهم آورد و می‌توانست فقط روی لیگ تمرکز کند حال آن که پرسپولیس و استقلال در جدول جام حذفی ماندگار شدند و به تبع آن، مشغولیت‌های بیشتری داشتند و ذهن‌شان معطوف به یک رقابت واحد و صرف نمی‌شد. با این وجود سپاهان نعمت انجام دیدارهایی کمتر در قیاس با دو رقیب فوق را گرامی نشمرد و با اینکه با وجود برگزاری فشرده لیگ کمتر از سرخابی‌ها به میدان می‌آمد و استراحت بیشتر و نفس چاق‌تری داشت، این موهبت را از دست داد و با تک لغزش البته بزرگی که در روز دیدار با ملوان داشت، عنوان قهرمانی را ناخواسته به قرمزهای تهرانی هدیه داد.
مردان وجدآفرین
ژوزه مورایس که یک مربی معمولاً متین و برنامه‌دار در طول فصل نشان داد و تحول تاکتیکی آشکاری را ضمیمه سیستم بازی سپاهان کرد، لابد امید به جبران ناکامی بزرگی خواهد بست که وصف آن را آوردیم و می‌کوشد در جریان لیگ بیست و سوم کم‌اشتباه‌تر عمل کند و از حالا برای آن دورخیز مؤثری داشته باشد اما گاهی برای برخی رویدادهای تلخ هیچ جبرانی متصور نیست.
نه فقط اصفهانی‌ها بلکه همه فوتبالدوستان در اکثر روزها و بویژه در 13-12 هفته پایانی لیگ بیست و دوم از برخی تاکتیک‌ها و روش‌های برگزیده این مربی پرتغالی به وجد آمدند و شاید سرآمد آنها استفاده بهینه او از رضاییان و زکی‌پور در دو کانال کنار زمین بود و سهم زیاد این دو پیستون پرتحرک در گل‌سازی و گلزنی‌های سپاهان محصول همین فرایند بود. این تیم شایسته و ریشه‌دار، لیگ بیست و دوم را غنی‌تر کرد و همین امر شاید مهم‌ترین دستاورد سپاهانی‌ها در فصلی بوده باشد که روحیات آرام و رفتارهای مأخوذ به حیای سرمربی‌شان که در تضاد با هیاهوسازی برخی رقبا بود، سبب شد سپاهان برخی ملزومات ویژه قهرمانی را در اختیار نداشته باشد و به تبع آن از سکوی نخست دور بماند.