نقش بی‌بدیل ایتالیانو در موفقیت فیورنتینا
فلورانس؛شهر ابدی
سینا فراهانی
خبرنگار
«قدردانی از دیگران سبب تقویت رفتار آنها می‌شود و برای رفتارهای بعدی با ما انگیزه پیدا می‌کنند و تقدیر از دیگران موجبات خشنودی آنها را فراهم می‌سازد و این انرژی مثبت ایجاد شده در نهایت به خود ما منتقل می‌شود.»
این جملات که متأسفانه اثری از نویسنده آن موجود نیست یک تعریف شسته رفته از تیمی بود که مربی آن با بیانی منحصر به فرد تیمش را بعد از باخت در یک فینال سازماندهی کرده است.
روحیه‌ای که این سال‌ها ایتالیانو بواسطه آن خودش و تیمش را به مرحله مهمی از فوتبال ایتالیا رسانده است.
وینچنزو ایتالیانو مرد سیسیل تبار که در کارلسروهه آلمان به دنیا آمد چیزی فراتر از هیجان را به این تیم زخم‌خورده القا کرده است.
ایتالیانو مربی ویولا (لقب تیم فیورنتینا) خاطره حضور تراپاتونی سرمربی مشهور فیورنتینا در اواخر قرن بیستم را به ما یادآوری کرده است که با آن هیجان همیشگی و سوت‌های کرکننده که برای هر بازیکنی به منزله یک یادآوری تاکتیکی بود، تیم را به سهمیه لیگ قهرمانان رساند.
بعد از پایان فینال کوپا ایتالیا برابر اینتر بود که وینچنزو در کنفرانس خبری جملات زیبایی را به کار برد که با ظرافت تمام هم از تیم قهرمان یعنی نراتزوری تقدیر کرد هم تیم خودش را برای فینال لیگ کنفرانس اروپا با روحیه‌ای مضاعف تقویت کرد.
«ما عادت کرده‌ایم فوراً نتیجه را فراموش کنیم و از نو شروع کنیم. به پسرها گفتم که وقتی با قلبت بازی می‌کنی، هرگز نمی‌بازی. باید برای سایر تعهدات از جمله فینال لیگ کنفرانس اروپا آماده شویم. ما دوباره شروع می‌کنیم و سعی می‌کنیم اشتباهات خاصی مرتکب نشویم. با این روحیه، حریفان‌مان را دچار مشکل خواهیم کرد.» این جملات انگار از دهان یک تیم فاتح بیرون می‌آید تا یک بازنده فینال. در این چهار سطر ایتالیانو هم تیم مقابل را تحسین کرد که با قلب‌شان به نتیجه مطلوب رسیده‌اند، هم به تیمش یادآوری کرد که برای پیروزی در رقابت با فینالیست لیگ قهرمانان باید چیزی فراتر از اینها بازی کنند و هم به همه یادآوری کرد که آنها در یک فینال اروپایی در آستانه کسب یک افتخار بزرگ هستند. تیمی که برخلاف دوران طلاییش در اواخر قرن بیستم که بازیکنان بزرگی از جمله باتی گل کبیر(گابریل باتیستوتا) و روی کاستا و لوییز اولیویرا در آن حضور داشت بیشتر با تیم بودنش است که نتیجه می‌گیرد. اما علی رغم باخت در فینال کوپا این تیم ثابت کرده که تسلیم نمی‌شود. دم مسیحایی ایتالیانو در تیم توسکانی فلورانس که در اواخر قرن بیست ویکم با ورشکستگی تا سری سی هم رفت و در آستانه انحلال بود اتفاقی نیست که بشود به این سادگی‌ها از آن عبور کرد. حضور در یک فینال اروپایی بعد از 33 سال از آن روزی که با شکستی تلخ در فلورانس جام را روی شانه‌های بانوی پیر (یوونتوس) قرار دادند نشان از بازگشت تیمی است که نامش روی سینه بزرگانی چون روبرتو باجوی افسانه‌ای حک شده است. ایتالیانو گرچه فصل موفقی را در سری آ نداشت اما حضور در فینال کوپا و شکست در برابر تیمی که از همین حالا روح و روان سیتیزن‌ها را در فینال لیگ قهرمانان اروپا به لرزه درآورده است و همچنین یک پای فینال لیگ کنفرانس بودن ارزش‌های این تیم یک دست را بیش از پیش نشان می‌دهد. سربازان آرتیمیو فرانکی (ورزشگاه اختصاصی فیورنتینا) گرچه با خاطره‌ای تلخ المپیکوی رم را ترک کردند و دست‌شان از جام کوتاه ماند اما بازی شایسته آنها قدم‌های باتیستوتا و باجو را در آسمان پایتخت ایتالیا به پرواز درآورد. حالا دیدار با وستهم همان دیداری خواهد بود که می‌تواند آغازگر یک فصل درخشان برای ایتالیانو و تیمش باشد. گرچه وینچنزو پیشنهاداتی از سمت ناپولی قهرمان سری آ هم داشته است اما قهرمانی اروپا می‌تواند برای او و بنفش پوشان فلورانس شروع دوران پرافتخاری باشد که یادآور روزهای رشک‌برانگیزی است که با رانیری شروع شد و با تراپاتونی به اوج خود رسید. فینال پراگ نتیجه‌اش هرچه که باشد قطعاً باید برای اوج گرفتن این تیم ممنون ایتالیانو و بازیکنان بی‌ادعایش باشیم.