محبوب دل‌ها یا ناقض اخلاق؟
وصال روحانی
تیم فوتبال استقلال روز شنبه با غلبه بر پارس جنوبی‌جم به نیمه نهایی جام حذفی کشور هم رسید و در مسیر فتح هر دو جام بزرگ این ورزش باقی ماند اما مشکلات مرتبط با سرمربی این تیم همچنان پابرجا است. حسن‌ها و البته ایرادات فراوانی درخصوص نحوه کار ریکاردو ساپینتو مطرح و بیان شده ولی واقعیت این است که خود وی نیز نتوانسته یک حد و مرز آشکار بین روال فنی کارش و میزان جاه‌طلبی و به‌واقع شور و اشتیاق افراطی خود ترسیم کند و خط حائلی محسوس را بین آنها برقرار نماید.
او در یک مقطع زمانی سه ماهه که موفق شد عقب‌ماندگی 8 امتیازی استقلال در جدول لیگ برتر فوتبال کشور نسبت به پرسپولیس را جبران کند و آبی‌ها را یک پوئن از این رقیب بزرگ و قدیمی پیش بیندازد، چنان نزد هواداران این تیم محبوب شد که بارها از لزوم حفظ وی برای فصول بعدی گفتند و حتی بی‌اخلاقی‌های مکرر و بزرگ این مربی 50 ساله پرتغالی را هم ستودند و آن را نشانه تعصب فراوان او به تیمش توصیف کردند. این در حالی روی داد که ساپینتو در هر یک از موارد طغیان خود و در زمان‌هایی که به خاطر نارضایتی از شرایط و اتفاقات مسابقات استقلال دست به حرکات تند فیزیکی می‌زد و یقه‌گیری و برای کتک‌کاری اعلام آمادگی می‌کرد، کمترین نمود و نشانه را از یک مربی نرمال در صحنه فوتبال داشت. بیهوده نبود که او در مقاطع مختلف زمانی لیگ بیست‌ودوم 6 بار و هر مرتبه بین یک تا 6 جلسه از همراهی تیمش محروم شد و اگر تعلیقی شدن بخشی از این مجازات‌ها در کار نبود، شاید ساپینتو باید در چهار پنجم فصل، بازی‌های تیمش را از روی سکوهای ورزشگاه‌ها تعقیب می‌کرد.
حالا که ساپینتو دربی برگشت را باخته و در جنگ استراتژیک و طراحی تاکتیکی مقابل یحیی گل‌محمدی سرمربی پرسپولیس کم آورده، همان هوادار پرشور که بر هر حرکت منطقی یا غیرموجه او مهر تأیید می‌زدند، قدری سکوت اختیار کرده‌اند و شاید با همان شدت و حدت از وی دفاع نکنند اما چه در آن زمان و چه حالا اصل و ذات ساپینتو همانی است که همیشه بوده؛ مرد ناآرامی که اگرچه کمال‌طلب است و از تیمش حداکثرها را می‌طلبد اما روش طلبیدن و تأمین چنان چیزی را گاه به بدترین شکل ممکن انتخاب و از هر حد و مرز اخلاقی عبور و نشانه‌های انضباطی را خرد می‌کند. اینکه ساپینتو در یک جنگ بزرگ تاکتیکی در شهرآورد اخیر تهران مغلوب شده، کمترین قصور اوست زیرا او در هفته‌های منتهی به آن دیدار، بردهای فراوان و جالبی را به نام آبی‌ها نوشت و در کارهای فنی خوب و موفق ظاهر شد. آنچه از اذهان پاک‌نشدنی است، رفتارهای هنجارشکنانه این مربی نه چندان معتدل و تندخو است که نه فقط از اعتبار آبی‌ها بشدت کاسته است بلکه «وزن» لیگ را هم پایین آورده و هرج و مرج‌های آن را بیشتر ساخته است. او حتی در پایان دربی اخیر تهران خود را دوان دوان به داوران که در حال ترک زمین بودند، رساند و چیزهایی را به نشانه اعتراض و با لحنی توهین‌آمیز نثار آنان کرد تا باز هم ثابت کند هیچ امیدی به بهبودی او نباید بست. ساپینتو همانقدر فاقد اعتدال است که به نظر می‌رسد و بدترین قسمت قضیه، همین نکته است.