پرسپولیس در موقعیتی آشنا و تاریخی
سرنوشت قهرمانی را ما رقم می‌زنیم
محمد قراگزلو
روزنامه نگار
شکست دقیقه نودی مقابل سپاهان در بازی فینال‌گونه آخر سال، همه پرسپولیسی‌ها را ناامید به تعطیلات فرستاد. آنجا وقتی اختلاف 5 امتیازی با سپاهان تبدیل به 3 امتیاز عقب افتادگی از این تیم شده بود، هواداران هیچ امیدی به بازگشت نداشتند و قهرمانی را از دست رفته می‌دانستند. انتقادها از یحیی و تیمش شروع شده و عقب افتادن از استقلال و سپاهان با انواع و اقسام نقدهای فنی و غیرفنی مثل یک پتک بر سر گل‌محمدی و مجموعه‌اش فرود می‌آمد.
به سطر اول برمی‌گردیم. جایی که همه از قهرمانی پرسپولیس ناامید شده و می‌گفتند یحیی برای دومین سال متوالی در گام‌های آخر کم آورد و جام را دودستی به حریفانش تقدیم کرد اما انگار این «همه» شامل مجموعه تیم پرسپولیس نمی‌شد. در واقع همان قدر که هواداران، اهالی فوتبال و رسانه‌ها قهرمانی پرسپولیس را از دست‌رفته و نزدیک به غیر ممکن می‌دانستند، گروه فنی و بازیکنان بدون در نظرگرفتن پیش‌بینی‌ها و گمانه‌زنی‌ها برای خودشان هدف‌گذاری کردند.
در اولین تمرین سال جدید یحیی رو به بازیکنانش کرد و با اشاره به شکست تلخ مقابل سپاهان گفت: نمی‌خواستم شب عید حال‌تان را خراب کنم و بعد از آن باخت هیچ حرفی نزدم اما واقعاً مقابل سپاهان خوب نبودیم و البته اتفاقات بازی هم به ضررمان شد اما هنوز هیچ چیز تمام نشده. ما هنوز شانس قهرمانی داریم و تا هفته آخر و بازی پایانی برای هدف‌مان می‌جنگیم و ناامید نمی‌شویم. ما کوتاه نمی‌آییم چون حق نداریم کم بیاوریم. باید کار کنیم، تمرینات بهتر و باکیفیت‌تری داشته باشیم و هر بازی را به شکل یک فینال نگاه کنیم و در هر مسابقه برنده از زمین بیرون بیاییم و منتظر امتیاز دادن دو تیم دیگر باشیم.
درست در همین نقطه بود که پرسپولیس تصمیم به بلندشدن از جایش گرفت و در چهار مسابقه متوالی برنده شد که آخرینش دربی فینال‌گونه اخیر بود. پرسپولیس برد و برد، استقلال عقب افتاد و سپاهان چهار امتیاز از دست داد تا در فاصله سه هفته مانده به پایان فصل ورق به سود سرخ‌ها برگردد.
در تمام این چهار هفته و با وجود پیروزی‌های متوالی پرسپولیس، از زبان یحیی و بازیکنانش می‌شنیدیم که «ما دنبال پیروزی هستیم اما سرنوشت قهرمانی دست ما نیست و باید منتظر لغزش سپاهان و استقلال باشیم» اما استقلال به دست خودشان لغزید و سپاهان تحت فشار این برد بزرگ از پس ملوان بر نیامد تا سرنوشت قهرمانی دوباره دست پرسپولیس بیفتد.
اینجا اما نقطه‌ای آشنا برای پرسپولیس به‌عنوان پرافتخارترین تیم لیگ برتر است. تیمی که 7 بار قهرمان این رقابت‌های فرسایشی شده و در مجموعه‌اش مربی و بازیکن با سابقه قهرمانی لیگ دارد خوب می‌داند رسیدن به چنین موقعیتی آن هم در فاصله سه هفته مانده تا پایان فصل همان قدر که سخت به دست می‌آید ممکن است براحتی از دست برود. واقعیت اینکه اختلاف 2 و یک امتیازی با دیگر مدعیان قهرمانی هر آن ممکن است از دست برود و پرسپولیس دوباره در همان موضع ضعف قرار بگیرد پس «موقعیت برنده» را باید دودستی چسبید و رها نکرد.
غیر از لیگ اول حرفه‌ای و قهرمانی‌های مقتدرانه پرسپولیس با برانکو و یحیی طی فصول شانزدهم، هفدهم و نوزدهم، این تیم سه قهرمانی خود را در موقعیت‌های نسبتاً مشابه به دست آورده و تجاربی گرانبها و درس‌هایی تاریخی از این قهرمانی‌ها اندوخته است.
پرسپولیسی‌ها هیچ‌گاه لیگ هفتم حرفه‌ای و آن بازی فینال گونه 28 اردیبهشت 1387 را از خاطر نمی‌برند. در لیگ 34 هفته‌ای پرسپولیس با کسر 6 امتیاز از سوی فیفا جریمه شد و سرنوشت قهرمانی به بازی آخر مقابل رقیب مستقیم در راه کسب جام کشید.
سپاهان 58 امتیازی در صدر ایستاده و پرسپولیس 56 امتیاز داشت که گل دقیقه 96 سپهر حیدری سرنوشت را به سود پرسپولیس رقم زد و تیم افشین قطبی بعد از شش فصل قهرمان لیگ برتر شد.
در لیگ هجدهم کار قهرمانی پرسپولیس برانکو به هفته پایانی و بازی مقابل پارس جم کشید اما باز سرنوشت قهرمانی دست سرخ‌ها بود و پرسپولیس در صورت پیروزی مقابل پارس جم تارتار قهرمان می‌شد. پرسپولیس 58 امتیازی سه امتیاز بیشتر از سپاهان و 4 امتیاز بیشتر از استقلال داشت. شکست سرخ‌ها و پیروزی سپاهان می‌توانست هر دو تیم را در امتیاز 58 در شرایطی یکسان قرار دهد اما تفاضل گل بهتر سپاهان حکم به قهرمانی این تیم می‌داد. هفته سی‌ام آن فصل، روز 26 اردیبهشت 1398 استقلال در تهران دو بر یک سپیدرود را برد و 57 امتیازی شد، سپاهان هم با برد دو بر صفر مقابل استقلال خوزستان به امتیاز 58 رسید اما پرسپولیس با تک گل ماریو بودیمیر61 امتیازی شد و جام قهرمانی را بالای سر برد.
در لیگ بیستم (1400-1399) هم سرنوشت قهرمانی در هفته پایانی در دست تیم یحیی بود. پرسپولیس 64 و سپاهان 62 امتیاز داشتند اما تفاضل گل سرخ‌ها بهتر بود و با یک مساوی هم می‌شد به قهرمانی رسید اما پرسپولیس روز هشتم مردادماه 1400 با دو گل نوراللهی و عبدی پیکان را شکست داد و با 67 امتیاز قهرمان شد و سپاهان با وجود پیروزی 2 بر یک مقابل استقلال در تهران با 65 امتیاز به نایب قهرمانی رسید.
حالا دوباره سرنوشت قهرمانی به دست پرسپولیس افتاده و سه برد متوالی دیگر فارغ از اینکه سپاهان و استقلال چه نتایجی بگیرند حکم به قهرمانی قطعی آنها خواهد داد.
ZOOM
دبل قهرمانی با این تیم شدنی است
6 بازی را ببرید و دو جام بگیرید!
پرسپولیس برای قهرمانی در لیگ برتر فقط و فقط باید در سه بازی آینده خود مقابل گل‌گهر سیرجان، پیکان و نساجی قائمشهر پیروز شود. اتفاقی که از این تیم باروحیه و صاحب پتانسیل برمی‌آید. بازیکنان و کادر فنی پرسپولیس آنقدر باتجربه هستند که این موقعیت برتر را برای دومین بار در این فصل آن هم در سه قدمی جام از دست ندهند اما کوچکترین لغزش، از دست دادن تمرکز و تکرار اشتباهات هفته‌های نخست نیم فصل دوم می‌تواند رویای قهرمانی را در سه قدمی جام تبدیل به سراب کند.
پرسپولیس اما مثل سال 1387 و 1398 در یک موقعیت مهم و فوق‌العاده قرار گرفته است و امکان دبل قهرمانی دارد. یحیی گل‌محمدی بعد از علی پروین و برانکو ایوانکوویچ می‌تواند جدا از قهرمانی لیگ برتر با قهرمانی جام حذفی دبل کرده و در پایان همین فصل به افتخارات برانکو دست یافته و با در نظر گرفتن برخی جزئیات مثل تعداد پیروزی و نتایج دربی از این مربی کروات عبور کند. پرسپولیس جدا از بازی گل‌گهر در یک چهارم نهایی حذفی و عبور از این مرحله تنها دو بازی دیگر در نیمه‌نهایی و فینال خواهد داشت و درست مثل لیگ برتر در این جام هم نیاز به سه پیروزی دیگر دارد تا در جامی که یحیی تاکنون در مقام سرمربی پرسپولیس به آن نرسیده، قهرمان باشد. روی کاغذ، پیروزی در شش بازی حساس و فینال‌گونه برای این پرسپولیس دشوار نیست اما نیاز به عزم جدی، اتحاد، همدلی و ارائه فرمی شبیه همین دربی اخیر دارد.