بیانیه کمیته بین‌المللی المپیک؛ ضرورتی که نباید فراموش شود
حرف‌های نگران‌کننده
گمانه‌زنی‌هایی که درباره پناهندگی دو سه ورزشکار زن مطرح شده، آنچه در ارتباط با ملی‌پوش سابق اسکی رقم خورده و همچنین واکنش‌هایی که مسئولان ورزش در بخش‌های مرتبط داشته‌اند، یک بار دیگر بیانیه‌ای که کمیته بین‌المللی المپیک در روزهای ابتدایی فروردین ماه منتشر کرد را به یاد می‌آورد؛ بیانیه‌ای که بر خلاف نظر مسئولان کمیته ملی المپیک نباید نگاه مثبتی به آن داشت.
***
کمیته بین‌المللی المپیک مدت‌هاست روی ورزش ایران حساس شده و این حساسیت در چند ماه گذشته چند برابر شده است تا جایی که موضوع ورزش ایران یکی از موضوعات مورد بررسی در نشست اخیر هیأت اجرایی IOC بود.
مسئولان کمیته ملی المپیک چند روز قبل و در واکنش به اینکه چه تحلیلی از تصمیم IOC دارند، گفتند که موضوع جدی نیست و به نظر نمی‌رسد خطری ورزش ایران را تهدید کند اما وقتی موضوعاتی مثل پناهندگی و مصاحبه‌های تند ورزشکاران علیه کشور مطرح می‌شود، نیاز است سطر به سطر این بیانیه بار دیگر مرور شود و در نهایت این زنگ خطر را به صدا در آورد که ورزش ایران زیر ذره‌بین است و نباید بی‌گدار به آب زد. کمیته بین‌المللی المپیک در بیانیه‌اش بعد از برگزاری نشست هیأت اجرایی، در آن بخشی که مربوط به ایران بود، اعلام کرد که IOC در چند ماه گذشته نسبت به وضعیت ورزشکاران ایران و جامعه المپیک این کشور در شرایط کنونی ابراز نگرانی جدی کرده و از کمیته ملی المپیک ایران خواسته است اقدامات لازم را انجام دهد که شامل محافظت از ورزشکاران و اعضای جامعه المپیک است.
در ادامه این بیانیه آمده است: «در این راستا IOC به نظارت بر وضعیت ادامه خواهد داد و هر زمان که موضوع خاصی بر ورزشکاران و اعضای جامعه المپیک در این کشور تأثیر بگذارد، از کمیته ملی المپیک ایران درخواست مداخله فوری خواهد کرد.»
این نظارت در حالی صورت می‌گیرد که IOC به نوعی تهدید کرده که اگر اتفاقی بیفتد، می‌تواند ورود ورزشکاران ایران به المپیک 2024 پاریس را زیر سؤال ببرد؛ نکته‌ای که گویا مسئولان ورزش خیلی راحت از کنارش گذشته‌اند.
با اخباری که از برخی چهره‌های ورزشی بخصوص در حوزه زنان به گوش می‌رسد به نظر می‌رسد ظرف چند ماه آینده بحث پناهندگی یا مهاجرت تعدادی از ورزشکاران جدی شود که البته موضوع مهاجرت مشکلی ایجاد نمی‌کند اما اگر به مصاحبه‌هایی مانند آنچه ورزشکاران قبلی انجام داده‌اند، منجر شود، حتماً بار دیگر حساسیت مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک برانگیخته می‌شود؛ پس بهتر است مسئولان ورزش به جای انکار و یا توهین به ورزشکاری که به هر دلیلی از ایران رفته، رفتار حساب شده‌تری داشته باشند.
مریم کاظمی‌پور در مراسم استقبال از کاروان پیوند اعضا، در واکنش به احتمال پناهندگی دو ورزشکار خانم، همه چیز را انکار می‌کند و شرایط را برای رشد ورزشکاران در ایران مساعد می‌داند. تا اینجا هم نمی‌توان خیلی ایرادی به معاونت ورزش بانوان وزارت ورزش گرفت اما وقتی او حرف در دهان ورزشکاران می‌گذارد و می‌گوید آنها هم می‌دانند که هیچ جایی مانند ایران شرایط بالندگی ندارند، آن موقع است که ممکن است همین اظهارنظر عاملی برای مصاحبه ورزشکارانی که رفته‌اند یا آنهایی که خیلی دل به ماندن ندارند، شود و همه اینها بار دیگر حساسیت مهم‌ترین نهاد بین‌المللی ورزش را چند برابر می‌کند.
در این ماه‌هایی که تا بازی‌های آسیایی مانده و همچنین در روزهایی که ورزشکاران درگیر رقابت‌های انتخابی کسب سهمیه المپیک هستند، مسئولان ورزش ایران باید هوشمندانه رفتار کنند و حتی اگر لازم است، سکوت کنند به جای اینکه حرف‌هایی بزنند که ورزشکاران منتقد را تحریک و کمیته بین‌المللی المپیک را حساس کند.