واقعیتی که مدیران ورزش فریاد می‌زنند
ورزش افت کرده؛ توقعی نداشته باشید
آزاده پیراکوه
روزنامه نگار
نشست ستاد عالی بازی‌های آسیایی چند روز قبل تکلیف بخشی از تیم‌های حاضر در کاروان اعزامی به بازی‌های آسیایی را روشن کرد. در این نشست تعدادی از رشته‌ها که مدال‌آوری‌شان قطعی است در گروه اول قرار گرفتند و برخی از رشته‌هایی که ابهام‌هایی درباره‌شان وجود دارد و قرار است درباره تعداد نفرات اعزامی‌شان تصمیم گیری شود، در گروه دوم جای گرفتند.
از آن روز به بعد درباره کاروان ایران تحلیل‌های مختلفی مطرح شده اما موضوعی که خیلی به چشم آمده، گزارشی است که مناف هاشمی مطرح کرده است. دبیر کل کمیته ملی المپیک برخلاف بسیاری از مسئولان سابق ورزش که در موقعیت‌های اینچنینی بلندپروازانه اظهارنظر می‌کردند، از واقعیت ورزش ایران حرف زده و مدال‌های طلایی که بعید است تعدادشان به 20 مدال برسد. همین اظهارنظر واکنش‌های مختلفی را در پی داشته تا جایی که دو شب پیش یکی از گزارشگران ورزشی هم در حاشیه گزارش مسابقه فوتسال مردان ایران از این حرف انتقاد کرد و گفت که این حرف‌ها باعث تضعیف روحیه کاروان می‌شود.
کاروان ایران در کمتر از شش ماه دیگر باید در بازی‌های آسیایی شرکت کند و در این شرایط واقع‌بینی اتفاق بدی نیست. در هیچ دوره‌ای پیش از رویدادهایی مثل بازی‌های آسیایی و المپیک، هیچ‌گاه مدیران وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک چنین اظهارنظر شفافی درباره وضعیت کاروان نداشته‌اند اما این دوره گویا بنا بر این است که همه با صدای بلند بگویند حال ورزش ایران خوب نیست.
در نشست ستاد عالی؛ جایی که مدیران رده بالای ورزش نشسته‌اند، رشته‌ها به گونه‌ای تقسیم می‌شوند که مهر تأییدی زده می‌شود بر افت ورزش ایران در رشته‌های مختلف. بسکتبال که نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی را در کارنامه دارد، به گروه دوم منتقل می‌شود و رشته‌ای مثل تیراندازی، جایی در لیست اول ندارد... اینها نمونه‌ای است از فریاد مسئولان برای اینگه بگویند اوضاع خوب نیست و نباید برای بازی‌های آسیایی توقع چندانی داشت. مناف هاشمی از رده‌های ششم و هفتم و چه بسا پایین‌تر می‌گوید؛ در حالی که سابقه ورزش ایران در دو سه دوره گذشته بازی‌های آسیایی و المپیک، چیز دیگری را نشان می‌دهد.
نتایج ورزش ایران در بازی‌های آسیایی و المپیک، معمولاً تابع هم بوده‌اند و خیلی تفاوت چشمگیری بین رده ایران در بازی‌های آسیایی با رده‌ای که بین کشورهای آسیایی در المپیک‌ها به دست آورده، وجود نداشته است؛ جز یکی دو رده اختلاف. برای مثال در بازی‌های آسیایی اینچئون ورزش ایران با 21 مدال طلا در رده پنجم ایستاد و در المپیک 2016 نیز بین آسیایی‌ها همین رده برای ورزش ایران تکرار شد. در گوانگژو نیز ورزش ایران عنوان در خور توجه چهارم را به دست آورد و جالب است که در 2012 لندن نیز آن نتیجه فوق‌العاده رقم خورد. در جاکارتا البته شرایط فرق می‌کرد. ششمی که با 20 مدال طلا به دست آمد، در توکیو به چهارمی ایران بین آسیایی‌ها تبدیل شد و جالب است که حالا با فاصله دو سال از این رویداد، مسئولان از افت دو سه رده‌ای کاروان ایران در آسیایی خبر می‌دهند؛ پیش‌بینی که جای نگرانی دارد و بهانه‌ای است برای طرح این سوال که با ورزش چه کرده‌اید که در آستانه رویدادی که یک سال هم به تعویق افتاده، اینطور ناامیدانه حرف می‌زنید؟
در یک سال و نیم قبل، همین تیم مدیریتی که در وزارت ورزش وجود دارد، مسئولیت ورزش را بر عهده داشته و حالا همین تیم تلاش می‌کند امیدواری درباره بازی‌های آسیایی پیش نیاید!
اینکه به وضعیت ورزش واقع‌بینانه نگاه شود، اتفاق خوبی است اما اتفاق بد، زمانی رقم خورده که همه پذیرفته‌اند، اوضاع ورزش ایران همین است و کشورهای رقیب کار کرده‌اند! خب سوال این است که چرا ورزش ایران کار نکرده و از این گردونه عقب مانده است؟ بررسی آنچه در سه – چهار دوره قبل رقم خورده، حکایت از این دارد که ورزش ایران حداقل می‌تواند در رده پنجم باشد و حداقل 20 طلا را به دست آورد اما در این مدت اخیر دستگاه ورزش آنقدر بی‌برنامه جلو رفته که مشخص نیست چرا باید در آستانه بازی‌های آسیایی نگران این باشیم که ورزش ایران به رده‌ای پایین‌تر از هفتم نرود. نکته قابل تأمل بحث تغییراتی است که این روزها در وزارت ورزش جان گرفته است. تغییر وزیر حتمی است و نکته‌ای که وجود دارد این است که وزیر جدید کمتر از پنج ماه تا بازی‌های آسیایی فرصت دارد و این زمان یعنی هیچ.