دلنوشته‌ای برای لسترسیتی که دارد به سرنوشت استقلال خوزستان دچار می‌شود
غروب غم‌انگیز کینگ پاور
سینا فراهانی
خبر‌نگار
«فکر می‌کنم قهرمانی لسترسیتی بزرگترین شگفتی ورزشی است. نمی‌توانم تصور کنم اتفاقی عجیب‌تر از این رخ بدهد.»
این صحبت‌های گری لینه کر مجری باسابقه شبکه بی‌بی‌سی و ستاره سابق تیم ملی انگلستان و لسترسیتی بعد از قهرمانی این تیم است.
فصل 2016-2015 شاید یکی از عجیب‌ترین و البته هیجان‌انگیزترین فصول تاریخ پریمیر لیگ بود. جو کینگ پاور، ورزشگاه خانگی روباه‌های شهر لستر گواه بر همین ویژگی داشت. جدول لیگ برتر انگلستان در این سال دو میهمان ویژه و ناخوانده در میان تاپ سیکس داشت که بیش از پیش غیرمنتظره بودن این لیگ را به رخ طرفداران فوتبال می‌کشاند.
لسترسیتی و ساوتهمپتون دو تیمی بودند که معادلات جدول را به هم زدند و دست تیم‌های قدرتمندی چون لیورپول و چلسی را برای رسیدن به رقابت‌های اروپایی از آرنج قطع کردند.
اما از این دو تیم باید توجه ویژه‌ای به تیم آبی شهر لستر کرد که هر هفته مخالفانش را از انتظار برای کم‌آوردن و امتیاز از دست دادن عاصی کرده بود و تا لحظه آخر و هفته‌های پایانی دست از این جنگ نابرابر نکشیده بود.
رقابت شانه به شانه با آرسنال و تاتنهام دو تیم لندنی که چه روی کاغذ و چه روی واقعیت کسی حتی شانس سومی هم برای لستر قائل نمی‌شد کاری بود کارستان که فقط از شاگردان رانیری برمی‌آمد.
رانیری، آقای خاص ایتالیایی‌ها که به شرق انگلستان کوچ کرده بود با تکیه بر ستاره‌های جوان و نامدار ترکیب خود از آلبرایتون و کانته تا محرز و جیمی واردی شاهکاری کرد که در قرن 21 تیمی قادر به تکرارش نبود چرا که همواره یکی از قدرت‌های برتر بریتانیا قهرمان جزیره می‌شد.
حضور در بین شش تیم برتر انگلستان – و نه فقط کسب قهرمانی- چیزی بود که رانیری و یارانش تا ابد می‌توانند به‌عنوان دستاوردی بزرگ از آن یاد کنند و لحظات احساسی کینگ پاور و اهتزاز پرچم‌های آبی هنگام هنرنمایی واردی چیزی نیست که از خاطر کسی برود.
قهرمانی لسترسیتی در لیگ جزیره گرچه با هزینه‌های سرسام‌آور سیتی رخ نداد و این تیم و این ستاره‌ها نوید رو‌زهای خوبی را می‌داد.
نوید ظهور یک پدیده در سطح اول فوتبال انگلستان که ما را وادار می‌کرد از این به بعد به جای عبارت «تاپ سیکس» که برای شش تیم بزرگ لیگ برتر استفاده می‌کنیم از عبارت «تاپ سون» استفاده کنیم.
اما فوتبال اتفاقی است که بی‌رحمی بیش از حد تصور در خود جای داده است.
انگار آن آفتاب امید که در آسمان شهر لستر با وردخوانی کلودیو رانیری طلوع کرده بود لحظه به لحظه رنگ سرخ غروب را به خود می‌گرفت.
سال به سال شاهد کوچ مهره‌های تأثیرگذاری بودیم که حضور هر کدامشان در تیم‌های بعدی نشان از قدرت محوری آنها در اداره بازی و ایجاد موفقیت برای تیمشان بود.
از حضور انگولو کانته در چلسی تا پیوستن محرز به منچسترسیتی پپ گواردیولا و افول جیمی واردی، همه و همه نشان از نابودی تیمی داشت که شروع نشده پایان یافت.
حضور برندان راجرز در رأس کادر فنی این فصل روباه‌های شهر لستر کمتر هوادار بدبینی را در فکر قعرنشینی و شاید سقوط به دسته پایین‌تر فرو می‌برد.
اخراج راجرز و حضور در منطقه سقوط به چمپیونشیپ یعنی نابودی تیمی که روزی روزگاری با هر هجوم تیم قدرتمندشان شعار «روباه‌ها هرگز ساکت نمی‌شوند» را سر می‌دادند. تیمی که روزی می‌توانست ضلع هفتم لیگی باشد که به زحمت می‌توان نتیجه بین تیم قعرنشین و صدرنشین‌اش را پیش‌بینی کرد و هر حریفی را از دم تیغ می‌گذراند، دوران خوبی را سپری نمی‌کند.
لسترسیتی در سالی قهرمان شد که لیگ برتر ایران شاهد بالا بردن جام توسط استقلال خوزستان بود. آنجا هم کسی فکرش را نمی‌کرد قهرمانی به این تیم آبی‌پوش شهرستانی برسد. استقلال خوزستان خیلی زود به لیگ پایین‌تر سقوط کرد و حالا لستر بعد از چند سال دارد به همان سرنوشت دچار می‌شود.