توپچی‌های فرسوده؛ سیتیزن‌های بی‌رحم
جنگ قهرمانی به «اتحاد» رسید
فرزاد بیگی
خبر‌نگار
اجسام از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند. در این فصل فرسایشی و سنگین که انگار از آغاز آن ده سال گذشته؛ آرسنال همچنان برتری خود را نسبت به «منچستر سیتی» حفظ کرده است. سیتیزن‌های قدرتمندی که از پاییز تا بهار به تعقیب گام به گام توپچی‌ها ادامه داده‌اند.
وقتی سوت پایان داور به بعدازظهر تیره و تار «آرسنال» در منطقه «آیتون پارک» لندن پایان داد؛ بسیاری از توپچی‌ها توان ایستادن نداشتند. یک تساوی دو بر دو دیگر به این معنی بود که برتری 8 امتیازی که قبل‌تر به 6 امتیاز تبدیل شده بود؛ حالا با وجود انجام یک بازی بیشتر به 4 امتیاز رسیده و بعید نیست خیلی زود و در جهنم «اتحاد» به حداقل امتیاز کاهش پیدا کند. در این رالی دشوار، چطور می‌توان ماشین بی‌عیب و نقص و کمال یافته تحت هدایت «پپ» را عقب نگاه داشت. آنها قدرتمندترین تیم، بزرگترین حامیان مالی و بهترین سرمربی را در اختیار دارند. نه «آرسنال» و نه هیچ تیم دیگری نتوانسته است یک پاسخ قابل اعتماد و یک نسخه همیشگی برای این پرسش بغرنج و قدرت بی‌مهار پنج ساله پیدا کند.
می‌توان دو از دست رفتگی مشابه، در دو یکشنبه نفرینی متوالی را نشانه‌ای از نقص شخصیت قهرمانی توپچی‌ها دانست. آنها هم در «آنفیلد» و هم در «بولین گراند» به سادگی هرچه تمام‌تر، برتری دو بر هیچ را با تساوی عوض کرده و دو پیروزی تعیین کننده و بسیار مهم را در خانه رقبا از دست داده‌اند.
دو گل در همان ده دقیقه نخست. نمایشی در تراز قهرمانی. شروع شاگردان «آرتتا» در مصاف با همشهری در حال سقوط؛ توفانی و خرد کننده بود. آرسنالی‌ها در نیم ساعت اول حاکم مطلق زمین بودند. توپ به راحتی در زمین می‌چرخید و با نمایشی چشمنواز وارد دروازه میزبان می‌شد. از جایگاه تماشاگران همه چیز آسان به نظر می‌رسید. با این حال پس از 30 دقیقه موفق؛ حالا اشتباهات مکرر از راه رسیده و طراحی‌ها و نقشه‌ها کارآیی‌شان را از دست داده بودند. وقتی «سعید بن رحمه» در دقیقه 33 گل نخست «وستهم» را از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند؛ میزبان کاملاً بر اوضاع مسلط شد. «ساکا» در آغاز نیمه دوم یک پنالتی تعیین کننده را از دست داد، تا همه چیز برای بازگشت «چکش‌ها» فراهم شود. دو دقیقه پس از هدر رفتن پنالتی و تنها 9 دقیقه پس از آغاز نیمه دوم بازی مساوی شده بود.
«مارتین اودگارد» بهترین بازیکن «آرسنال» با حرکتی بدون توپ در به ثمر رسیدن گل نخست بازی توسط «بن وایت» دخالت داشت و گل دوم را با یک شوت والی زیبا به ثمر رساند. «اودگارد» در 30 دقیقه ابتدایی درست همانی بود که انتظار می‌رفت. یک فوتبالیست مدرن و خلاق. هافبکی با گریزپایی دوندگان و با نبوغ یک مهندس طراح بی‌نظیر. اعجوبه‌ای که در حال تبدیل شدن به آن چیزی است که استحقاقش را دارد. او اما در 24 سالگی هنوز در حال رشد است و تا پختگی کامل فاصله دارد. شاید مثل باشگاهی که برای آن بازی می‌کند. همین است که پس از گل نشدن پنالتی «ساکا» و به ثمر رسیدن گل مساوی میزبان؛ هم تمرکز «آرسنال» از دست رفت و هم «اودگارد» با تأثیرپذیری از کلیت تیم دچار افتی فاحش شد. او به طرز دردناکی شروع به ارسال پاس‌های اشتباه کرد. واقعیت این بود که «آرتتا» و شاگردانش برای دومین بار در هشت روز به مشکلی مشابه برخورد کرده بودند. این آیا یک انسداد و ایست قلبی، تنفسی کامل بود؟ به نظر نمی‌رسد اوضاع تا این حد ترسناک باشد. آنچه این روزها در حوالی سرخ‌های لندنی رخ می‌دهد بیشتر به ناتوانی یک مجموعه کم تجربه در تحمل مصائب و دشواری‌های جنگ قهرمانی شباهت دارد. آنها سقوط نکرده‌اند اما به شکل غیر قابل اغماضی تحت فشار قرار گرفته‌اند.
ظاهراً گروهی از بازیکنان به نهایت توان خود رسیده و برای ادامه این جنگ دشوار و تا حدود زیادی نابرابر شخصیت، روحیه و کارآمدی فنی کافی را ندارند. «آرتتا» 25 دقیقه مانده به پایان، «جورجینیو» را به میدان فرستاد. یک بازیکن مناسب برای کنترل میانه میدان. با این حال پس از این تعویض به نظر می‌رسید نیمکت «آرسنال» بیش از آنکه مجموعه‌ای در تراز قهرمانی فصل جاری باشد؛ نیمکتی خوب و امیدوار کننده اما رو به آینده است. توپچی‌ها حتی در یازده انتخاب نخست هم فاقد ستاره‌های اثبات شده جهانی هستند. آنها در واقع مجموعه‌ای از چند استعداد جوان خوب و تعدادی فوتبالیست معمولی را در اختیار دارند. به عنوان نمونه «راب هولدینگ» در دقایقی از بازی بشدت تحت تأثیر «مایکل آنتونیو» قرار داشت. البته که هولدینگ ویژگی‌های مثبت زیادی دارد؛ مع‌الأسف اقتدار و سرعت کافی برای فتح لیگ یکی از آنها نیست. همین است که «آرسنال» برای تقابل با کابوس «ارلینگ هالند» و اجتناب از شکست فاجعه‌بار در «اتحاد» به آماده‌سازی «ویلیام سالیبا» روی آورده است.
ممکن است فرار از شکست در «اتحاد» سبب ابقای توپچی‌ها در صدر جدول شود. با این حال آنها همچنان و تا لحظه آخر فشار سهمگین حفظ برتری در یک فصل بی‌پایان و عجیب و غریب و تعقیب شدن توسط قدرتمندترین مجموعه فوتبالی حال حاضر جهان را به دوش خواهند کشید. پسران «آرتتا» حق دارند در طول این مسیر پر سنگلاخ و دشوار؛ گاه خسته و فرسوده شوند.