یکشنبه دیوانه‌وار «آنفیلد»
به‌نام «رمزدیل»، به کام «سیتیزن‌ها»
احتمالاً چند هفته بعد و وقتی که برگزارکنندگان لیگ برتر مشغول سر هم کردن سکوی تاج‌گذاری قهرمان هستند؛ بسته به اینکه داستان این ماراتن هیجان انگیز چطور به آخر رسیده باشد؛ ممکن است از «آرون رمزدیل» به‌خاطر واکنش‌های «آنفیلدی‌اش» به‌عنوان قهرمان توپچی‌ها و ناجی چالش قهرمانی یاد شود. انصافاً او بعد از ظهر باور نکردنی، وحشی و غیرقابل کنترل «مرسی ساید» را لگام زد و از ناکامی دردناک صدرنشین جلوگیری کرد.
از یک تساوی دو بر دو سخن می‌گوییم که می‌توانست به هر نتیجه دیگری ختم شود. به نظر می‌رسید همه نقشه‌ها، تدابیر و جلسات توجیهی در غباری از انرژی و هیجان محیطی دفن شده‌اند. آنچه دیده شد نه یک نبرد خارق‌العاده فوتبال؛ بلکه دو بازی کاملاً متفاوت در یک زمان نود دقیقه‌ای بود. بازی اول که به جدال‌های کلاسیک شباهت داشت به برتری دو بر صفر و سهل یاب «آرسنال» انجامید. نبرد دوم اما در پنجاه دقیقه پایانی بازی جریان داشت و با پیروزی دیوانه‌وار و مسخ‌کننده «لیورپول» همراه شد. نمایشی از پاس‌های سریع، پرس سهمگین و کنترل کامل بازی. در واقع توپچی‌ها در «آنفیلد» با دو نسخه متفاوت «لیورپول» روبه‌رو شدند. ابتدا با نسخه ناتوان خارج از خانه و سپس با ورژن خطرناک خانگی‌ای که «من یونایتد» اوج گرفته «تن هاخ» را با هفت گل به خاک و خون کشیده بود. «آرسنال» در مواجهه با نسخه بی‌مهار«لیورپول»، بشدت آزار دید و با وجود شروع طوفانی اولیه، در نهایت لایق کسب حداقل امتیاز هم نبود. اگر خدای فوتبال تصمیم به اجرای عدالت داشت و اگر «رمزدیل» تا این اندازه آماده نبود؛ «آرتتا» و شاگردانش باید دست خالی به لندن باز می‌گشتند. توپچی‌های خسته و سرشار از «اسید لاکتیک» مدیون سنگربان‌شان هستند. دو مهار شگفت‌انگیز در وقت‌های تلف شده؛ یکشنبه دیوانه‌وار «آنفیلد» را به نام «رمزدیل» و تا حدود زیادی به کام «پپ»، «شیخ منصور» و کلاً مجموعه «سیتیزن»ها کرده بود. بخصوص وقتی «ابراهیما کوناته» سینه‌اش را برای ورود بی‌درد سر توپ جلو آورد؛ کار «آرسنال» تمام شده به نظر می‌رسید. گلر لندنی اما توپ را از روی خط دروازه برگشت داد. پسران «کلوپ» جمعاً 21 شوت به سمت دروازه صدرنشین شلیک کردند. ضرباتی مهلک که قریب به اتفاق آنها توسط سنگربان آماده «آرسنال» مهار شد.
آمار حکایت از آن دارد که دروازه‌بان 24 ساله انگلیسی به ستاره غیر منتظره توپچی‌ها تبدیل شده است. او اما در طی فصل به اندازه کارآیی و توانایی‌هایش قدر ندیده است. فیزیک مناسب و آمادگی و انعطاف بدنی، «رمزدیل» را به دیواری بلند در نبردهای تک به تک تبدیل کرده، ضمن آنکه او می‌تواند درست مثل یک دروازه‌بان/ سوییپر مدرن عمل کرده و با مشارکت فعال در جریان بازی، در وقت نیاز به خط دفاع پوشش دهد.
با توجه به روند 30 دقیقه اول؛ نتیجه نهایی دیگری برای این نبرد مهیج پیش‌بینی می‌شد. اولین نکته شاخص این رقابت جذاب؛ حرکات ویرانگر «گابریل مارتینلی» در گذر از سد نه چندان استوار «الکساندر آرنولد» بود. او تقریباً هروقت اراده کرد از مدافع لیورپول گذشت و دروازه «آلیسون» را با وحشت و تزلزل روبه‌رو کرد. بازیکن برزیلی نه تنها گل نخست را به ثمر رساند؛ بلکه با کنار زدن دوباره «آرنولد» و ارسالی دقیق زمینه ساز دو برابر شدن برتری آرسنال با گل هموطن و هم‌باشگاهی‌اش «ژسوس» هم شد.
قبل از اتمام نیمه نخست اما هم جریان بازی، هم «لیورپول» و هم «الکساندر آرنولد» متحول شدند. مدافع منهدم شده «لیورپول» در چشم به‌هم زدنی به ماشین ارسال‌های دقیق و وحشتناک 30-40 یاردی تبدیل شد. وقتی «محمد صلاح» گل اول را زد؛ «آنفیلد» به لرزه درآمد. «آرتتا» حق داشت نگران باشد. سرانجام غول «مرسی ساید» بیدار شده بود. وقتی «آرنولد»، با یک حرکت زیبا و تحقیر‌کننده از «زینچنکو» گذشت و وقتی ارسال چشم نوازش درست روی پیشانی تعویض طلایی «آقای معمولی» قرار گرفت و «فیرمینو» توپ را برای برابر شدن بازی به قعر دروازه لندنی‌ها فرستاد؛ هم برد بزرگ «آرتتا» از دست رفت؛ هم «آنفیلد» بوسیله توپچی‌های مغرور صدر جدول تسخیر نشد و هم «الکساندر آرلوند» حسابش را به‌طور کامل با رقیب تسویه کرد.
دو سویه متفاوت بازی قهرمانان خودش را داشت. هرچند «رمزدیل» به ترتیبی که قبل‌تر گفته شد؛ تنها ستاره درخشان کل 90 دقیقه بود. آنچه در کلیت بازی دیده شد اما نشان‌دهنده ضعف «آرسنال» در مرکز خط دفاعی است. در حالی که «پپ» به‌عنوان سرمربی رقیب، با تکیه بر نیمکت غنی خود و با توجه به شرایط و الزامات هر بازی از مدافعان میانی تراز اول متفاوتی استفاده می‌کند، «میکل آرتتا» ناچار به استفاده از بازیکنانی در اندازه‌های «راب هولدینگ» است. علاوه بر این اگرچه «گرانیت ژاکا» فصل فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشته، اما واقعیت این است که او یک هافبک کنترلی/دفاعی درجه یک نیست. در واقع در لحظاتی که توپچی‌ها تحت فشار ویران‌کننده پسران «آنفیلد» قرار داشتند، به نظر می‌رسید هیچ مکانیزمی برای؛ مالکیت توپ، بازسازی تیم و برقراری مجدد کنترل بر بازی وجود ندارد. با این حال «آرسنال» موفق شد در دقایقی از بازی، شجاعت و ذهنیت برتری طلبش را ارائه کند و به لطف درخشش «رمزدیل»، سرنوشت قهرمانی هنوز در دست‌های آنهاست. از دست رفتن این برتری در هفته‌های باقی مانده و تقدیم جام به «سیتیزن‌ها» گناهی بسیار نابخشودنی خواهد بود.