لیورپولی جدید به‌نام آرسنال
تیمی سرشار از اعتماد به نفس، بدون ترس از واکنش هوادارانی که مقابل چشمان‌شان بازی می‌کند و پر از انگیزه برای لذت بردن از هر ثانیه بازی. اینها فقط گوشه‌ای از خصلت‌های تیم قرمز و سفیدپوش شهر لندن است. بعد از انتظاری طولانی مدت انگار سرانجام هواداران آرسنال واقعاً می‌توانند به قهرمانی امیدوار شوند. ابزارش هم مهیاست. تیم آنها پر از بازیکنان سرعتی و تکنیکی و با انگیزه است که از اولین دقیقه پای‌شان را روی پدال گاز می‌گذارند و تا سوت پایان آن را برنمی‌دارند. مشتاق، متحد، جنگنده و منظم، دیگر خصلت‌های بازیکنان تیمی است که هر دفعه بر خودباوری آن افزود می‌شود و هر پیروزی بر عطش آن برای رسیدن به اولین قهرمانی از سال 2004 می‌افزاید.
یک مربی هم که کنار زمین است که به همه توپ‌ها لگد می‌زند و استاد هیاهو به راه انداختن است، منهای زمانی که دوربین‌ها در حال تصویربرداری باشند و میکروفن‌ها صدایش را ضبط می‌کنند که آن موقع بسیار آرام و حساب شده رفتار می‌کند. یک بازی دیگر، سه امتیاز دیگر، یک حس غرور و یک لبخند معنادار و بس. او می‌داند که هنوز وقت جشن گرفتن نیست. همه آنها اما زیرمجموعه یک باشگاه هستند که آن هم که با خودش در صلح است و توانسته بدبختی‌های گذشته را به دست فراموش بسپارد و پشت یک عقل سلیم، اعضایش را با هم متحد و آماده رقابت کند، رقابت برای بردن.
بنویسید لیورپول 2017 اما بخوانید آرسنال 2023. توپچی‌های بلندپرواز می‌دانند درست همان راهی را می‌روند که قرمزپوشان مرسی‌ساید در بدو شروع کارشان با یورگن کلوپ پا در آن گذاشته بودند. از قضا امروز هم این دو تیم روبه‌روی یکدیگر قرار می‌گیرند و باید به یورگن کلوپ حق بدهید که به همتای اسپانیایی جوانش در آرسنال به خاطر تیم پرهیاهو و جوانش غبطه بخورد. اصلاً چرا نخورد؟ قلب او باید هم به خاطر دیدن توپچی‌هایی که او را یاد لیورپول دو فصل اول‌شان با هدایت او می‌اندازد، به درد آید. آرسنال فعلی با رقابتی که با منچسترسیتی دارد، با خوب بازی کردنش و با رؤیاپردازی‌هایش، همان کاری را دارد انجام می‌دهد که لیورپول در آن دو سال انجام می‌داد.
از خیلی جهات، آرسنال فعلی همان لیورپول است و چقدر برای کلوپ دردناک است که بداند چرخ روزگار چقدر سریع چرخیده که جای تیم او و آرسنال در جدول عوض شده است.
برای آرسنال همه چیز واضح است. توپچی‌ها می‌دانند که با گرفتن 23 امتیاز دیگر از 9 بازی بعدی‌شان قهرمانی آنها را تضمین و روند گذار تحسین‌برانگیز این تیم با آرتتا را کامل می‌کند. چه کسی اما می‌توانست چنین اوج‌گیری را برای آرسنال پیش‌بینی کند آن هم در شرایطی که این تیم در 4 فصل گذشته دو بار پنجم و دو بار هشتم شد، متوسط امتیازاتش در پایان هر فصل 64 امتیاز بود و ثبات واژه‌ای بیگانه برای آن محسوب می‌شد.
بدون شک آرتتا در امارات دارد فوق‌العاده کار می‌کند. درست مثل کاری که او در لیورپول انجام داد، آرتتا هم‌تیمی خلاق، تشنه موفقیت و با مهره‌های سرعتی در جناحین ساخته که در بازی بدون توپ غلبه بر هر حریفی را دارد. رمز موفقیت مهمتر آرتتا اما این است که مانند کلوپ، ستاره‌‌هایش را ساخت تا اینکه بخرد. به‌عنوان نمونه آیا واقعاً کسی بود که باور داشته باشد، امثال آرون رمزدیل، بن وایت، گابریل ماگالیائس، ویلیان سالیبا و گرانیت ژاکا ستون فقرات پیشتاز کورس قهرمانی لیگ برتر شوند.
بله آرسنال کلی پول خرج کرد اما دانست که کجا و چگونه پول‌هایش را خرج کند و پول‌ها را صرف جذب بازیکنانی جوان کرد که آرسنال می‌توانست آنها را در قالب مورد نظر خودش بسازد.
با فرم کنونی، خیلی باید شجاع باشید که روی باخت آرسنال شرط ببندید اما لیورپول بهتر از خیلی‌ها می‌داند که یک تیم در حال اوج چقدر می‌تواند خطرناک باشد و اگر برای تیم کلوپ ذره‌ای غرور باقی مانده باشد، این تیم امروز هر کاری می‌تواند انجام دهد تا سیر پیشرفت حریف لندنی را برای 90 دقیقه هم که شده متوقف کند.