داستان سرود بارسلونا و رئال مادرید
نمادی برای تاریخ، ارزش‌ها و هویت
تجربه خاصی است. استادیوم در حال پر شدن است و هواداران با هیجان روی صندلی‌های خود می‌نشینند. تیم‌ها آماده ورود به زمین می‌شوند. شال‌ها را بالای سر می‌گیرند و خوراکی‌هایشان را زمین می‌گذارند، برای لحظاتی تمام حواسشان به خواندن است، خواندن سرود باشگاه یا به قول خودشان ایمنو. هزاران نفر می‌خوانند، این آواز گویای تاریخ باشگاه است، ارزش‌ها و هویتش.
این سرودها چه برای رئال مادرید باشد، چه بارسلونا، چه سویا و چه والنسیا شاید بخش فراموش‌نشدنی کسانی است که برای تماشای فوتبال به اسپانیا می‌روند. امشب در ورزشگاه «اسپاتیفای نوکمپ» با گنجایش 95877 نفر هیجان‌انگیزترین سرودخوانی فوتبال اسپانیا دوباره جان می‌گیرد.
«خروش بارسا» را طوری می‌خوانند که انگار از سال تأسیس باشگاه در 1899 بوده اما آن‌طور که به نظر می‌رسد این سرود قدیمی نیست و به گفته کارلس سانتاکانا تورس، استاد تاریخ معاصر دانشگاه بارسلونا در سال 1974 و در هفتاد و پنجمین سالگرد تأسیس باشگاه ساخته شده و سال آینده 50 ساله می‌شود.
این سرود جذاب و حماسی است: «همه استادیوم فریاد می‌کشند، ما هواداران آبی و اناری هستیم. مهم نیست از کجاییم، از شمال یا جنوب اما این پرچم همه ما را متحد و برادر کرده است. ما نامی داریم که همه می‌شناسند: بارسا، بارسا، بارسا. بازیکنان، هواداران و همه متحد و قوی هستند. سال‌های زیادی حمایت کرده‌ایم، برای گل‌های زیادی فریاد کشیده‌ایم و نشان داده‌ایم هیچ کس، هیچ کس نمی‌تواند ما را شکست دهد.»
تورس می‌گوید: «در سال 1974 به بارسلونا به‌عنوان باشگاهی جهانی با جایگاه امروزی‌اش فکر نمی‌کردند. مهاجرت زیادی از اندلس و کاستیا به کاتالونیا می‌شد و نویسندگان سرود از بارسا به‌عنوان باشگاهی برای همبستگی اجتماعی حرف می‌زدند. آن زمان اهمیت زیادی داشت.» سرود برای اولین بار قبل از بازی دوستانه بارسلونا با تیم ملی آلمان غربی اجرا شد و تا به حال ادامه دارد.
درست مثل بارسلونا، رئال مادرید هم سرودهای مختلفی داشته با این تفاوت که سه سرود این تیم همچنان رواج دارد. سرود اصلی «یالا مادرید» در سال 1952 زیر نظر رئیس باشگاه، سانتیاگو برنابئو تنظیم و توسط خواننده محبوب پاپ، خوسه دی آگیلار اجرا شد. ترانه این سرود درباره یک پرچم سفید و تمیز است که نابود نمی‌شود و به تیمی اشاره دارد که از باتجربه‌ها و جوان‌ها ساخته شده، نمونه فعلی‌اش را می‌توان در ترکیب تونی کروس و لوکا مودریچ با ادواردو کاماوینگا مشاهده کرد. آگیلار در سال 1974 برای تیم رقیب، اتلتیکومادرید سرود «برو به رودخانه، برو به ویسنته کالدرون» را خواند با آنکه از سال 2017 اتلتیکو به متروپولیتانو رفته است.
سرود دوم رئال با عنوان «ایمنوی سده» برای صدمین سال تأسیس باشگاه در سال 2002 ساخته شد و خواننده مشهور اپرا، پلاسیدو دومینگو آن را اجرا کرد اما چند بار از عبارت «یالا مادرید» در آن استفاده شده. آهنگ آن توسط تهیه کننده و آهنگساز مراکشی با عنوان رد وان که نام اصلی‌اش نادر خیاط است و سابقه همکاری با لیدی گاگا و نیکی مینای را دارد، ساخته شده.
سرود رئال هم خاص است: «تاریخ را ساخته‌اید، تاریخ را می‌سازید چون هیچ کس نمی‌تواند در برابر میل به پیروزی شما مقاومت کند. از دور و از نزدیک، شما ما را به اینجا آورده‌اید. من پیراهنت را به تن می‌کنم، نزدیک قلبم. روزهای بازی‌ات برایم همه چیز است. تیر(لقب آلفردو دی استفانو) از چله رها شده و مادرید من در حمله است. مبارزه کن زیبای من. مادرید، مادرید، مادرید، یالا مادرید. هیچ چیز دیگر نه، یالا مادرید.»
این سرود قبل از فینال لیگ قهرمانان سال 2014 در لیسبون که رئال مادرید 4 بر یک اتلتیکومادرید را شکست داد، ضبط و بعد از بازی منتشر شد که در صدر آلبوم‌های موسیقی اسپانیا قرار گرفت. در ویدیوی همراه با موسیقی تمام بازیکنان تیم از جمله سرخیو راموس و کریم بنزما حضور دارند، هیچ لباس یکدستی وجود ندارد، مودریچ ژاکت پوشیده و آنچلوتی کت چرم اسپورت.
هر سه ایمنو در روزهای بازی در برنابئو اجرا می‌شود هرچند آخری که مربوط به سال 2014 است برای هواداران جوان جاافتاده است.
رئال مادرید و بارسلونا شاید موفق‌ترین تیم‌های اسپانیایی در زمین فوتبال باشند اما مبارزه برای بهترین سرود باشگاهی منحصر به آنها نیست. دو غول سویل، سویا و رئال بتیس از مدعیان هستند. سرود بتیس که توسط ستاره پاپ، ال آرباتو نوشته شده (به نظر می‌رسد او ظاهر خودش را شبیه کاراکتر جک اسپارو در فیلم‌های دزدان دریایی کاراییب کرده) و می‌تواند هیجان‌انگیزترین سرود فوتبالی باشد. سرود سویا هم دست‌کمی ندارد بخصوص وقتی 60 هزار هوادار در بنیتو ویامارین آن را می‌خوانند.
اسفند گذشته اتلتیک بیلبائو چهلمین سالگرد سرودش را جشن گرفت که از نظر هواداران مایه اعتبار ایالت باسک است و به زبان محلی قبل از هر بازی تیم در سن‌مامس اجرا می‌شود.
الچه شاید از 27 بازی دو پیروزی داشته باشد و کاندیدای اول سقوط به دسته پایین‌تر باشد، اما سرودش یکی از بهترین‌ها در اسپانیا به حساب می‌آید. درست است که پیروزی در زمین اهمیت دارد اما ترک استادیوم با سرودی که در روزهای بعد از بازی در ذهنت تکرار می‌شود، پیروزی را شیرین‌تر و باخت را قابل تحمل‌تر می‌کند.