استقلال و یک برد نوبرانه دیگر
هومن جعفری
روزنامه‌نگار
جنگیدن تا آخرین لحظه، چیزی بود که در مطلبم پیرامون برد پرسپولیس مقابل تراکتور به آن اشاره کردم و نوشتم که تا لحظه آخر جنگیدن صفت تیم‌های بزرگ است. به فاصله کمی بعد از آن، استقلال هم همین خصلت را نشان داد و در دقیقه آخر گل برتری را مقابل دفاع اتوبوسی گل‌گهر به ثمر رساند و نشان داد که برای رسیدن به قهرمانی ول‌کن نیست. همانقدر که پرسپولیس در تبریز برای راضی بودن از تساوی بهانه داشت، در تهران نیز استقلال می‌توانست به تساوی دقیقه نودی مقابل گل‌گهر دلخوش باشد و به یک امتیاز بسنده کند اما هر دو انتخاب کردند که تا لحظه آخر بجنگند و برای بردن بدوند نه برای تمام شدن بازی!
استقلال در دیداری که ساپینتو را روی نیمکت نداشت، یکبار دیگر با تمام وجود برای کسب پیروزی به میدان رفت. گل گل‌گهر آنقدر غیرمنتظره و عجیب به ثمر رسید که نمی‌دانم می‌شود به آن لقب کار گروهی داد یا نه چون بیشتر ناهماهنگی دفاعی دو بازیکن بود. صد البته اینکه بازیکن گل‌گهر تا آخرین لحظه توپ را دنبال می‌کند بسیار اهمیت دارد و باید به او آفرین گفت اما دلیل نمی‌شود این گل را پای سیستم بازی تهاجمی گل‌گهر بدانیم.
امیر قلعه‌نویی در روزی که شایعه شده بود، بعد از بازی به عنوان سرمربی تیم ملی منصوب می‌شود، چنان دفاع اتوبوسی بسته‌ای را ارائه کرد که انگار دارد با تیم نفت مسجد سلیمان در مسابقات شرکت می‌کند و هدفش سقوط نکردن است. در حقیقت اگر قلعه‌نویی در فدراسیون موافقی هم داشت، احتمالاً بعد از تماشای این سبک بازی پشیمان شده!
بگذریم. از استقلال بگوییم و از هنر ساپینتو در ساختن یک تیم تهاجمی و از آن مهم‌تر در آنالیز بازی و در تعویض‌های بسیار اثربخشی که روی نتیجه بازی تأثیر مستقیم گذاشته. این روزها هواداران استقلال چنان ساپینتو ساپینتو می‌کنند که استراماچونی کامل از یاد رفته و دیگر کسی دلش برای او تنگ نمی‌شود. دلیل؟ ساپینتو برخلاف استرا، تیمش را به بهانه‌های مالی ترک نکرد، پای خوب و بد و کم و زیاد باشگاهش ماند و حالا در حال آقایی کردن روی سکوهایی است که تماشاگران روی آن ستایش‌اش می‌کنند. شاید ساپینتو در ماه‌های ابتدایی مخالفان خودش را داشت و شاید اخراج شدن‌های پشت سر هم او نقطه منفی به حساب می‌آمد. با این همه او حالا پادشاه سکوهای آبی است. حق هم دارد که توسط هواداران باشگاه مورد تجلیل قرار بگیرد. با همه ضعف‌هایش، او مربی خوبی است و به تیمش خصلت‌های خوبی را یاد داده که مهم‌ترینش برد بزرگ را برایش به ارمغان آورد. جنگیدن تا آخرین لحظه.