راه‌های پرکردن فاصله شگرف آسیا و اروپا
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
«AFC» نهاد حاکم بر فوتبال آسیا در راستای یکسان‌سازی شکل و روال برگزاری لیگ قهرمانان این قاره با لیگ قهرمانان اروپا قصد دارد از دوره بعدی این رقابت‌ها شهریورماه را زمان آغاز آن قرار دهد. به این ترتیب در آسیا هم مثل اروپا لیگ قهرمانان از اواسط شهریور شروع و در اوایل خرداد ماه سال بعد تمام می‌شود. در مدل قبلی اجرای این پیکارها، بازی‌ها از اواخر بهمن به جریان می‌افتاد و در اواسط آبان ماه سال بعد به انتها می‌رسید و به همین خاطر جام را می‌شد جام همان سال نامگذاری کرد اما با تغییری که از آن یاد شد، دوره بعدی لیگ قهرمانان آسیا نه جام 2023 بلکه جام 2024 – 2023 این مسابقات نامگذاری خواهد شد زیرا همچون لیگ قهرمانان اروپا از سپتامبر 2023 (شهریور 1402) راه‌اندازی خواهد شد و در ژوئن 2024 (خرداد 1402) به نتیجه نهایی خواهد رسید. صرفنظر از تغییرات زمانی، کنفدراسیون فوتبال آسیا باید به این نکته بیندیشد که به کدامین اقدامات و تغییرات برای همسان‌سازی کیفی این پیکارها با رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا نیاز است. درست است که برابری محتوای این دو جام به لحاظ کیفیت بسیار بهتر فوتبال اروپا غیرممکن است اما لااقل می‌توان به گونه‌ای عمل کرد که تفاوت سطح بازی تیم‌های آسیایی با اروپایی آنقدر زیاد نباشد که اینک می‌بینیم. شاید عده‌ای نتایج عالی حاصله تیم الهلال عربستان در مسابقات اخیر جام جهانی باشگاه‌ها را سند نزدیک شدن سطح فوتبال دو قاره فوق بدانند اما واقعیت امر این است که الهلال در این رقابت‌ها همچون یک تافته جدا بافته عمل کرد و به نتایجی رسید که بالاتر از سطح استاندارد و رایج در آسیا است و همین سطح رایج و روال متداول است که باید ارتقا یابد و صعود کیفی تک تیم‌ها منظور نظر را تأمین نمی‌کند.
الهلال به لطف داشتن یک کادر فنی قوی و با تکیه بر «خرید»های خوب خارجی‌اش در آوردگاه مراکش، فلامینگو فاتح برزیلی جام باشگاه‌های امریکای‌جنوبی را در نیمه‌نهایی شکست داد و در فینال هم با‌وجود شکست مقابل رئال‌مادرید (رکورددار فتح این مسابقات) سه گل به این تیم نامدار اسپانیایی زد (نتیجه نهایی 3 – 5 به سود رئال شد) ولی وظیفه AFC نه همراهی با تک باشگاه‌های متمول قاره کهن بلکه طراحی بهینه برای ارتقای سطح عمومی کار تمامی باشگاه‌های آسیا است، به گونه‌ای که تیم‌های این قاره آنقدرها از سطح رایج در این ورزش دور نباشند که حتی حضور صرف‌شان در جام باشگاه‌های آسیا هم موجب تضعیف این مسابقات شود، چه برسد به رقابت‌های جهانی با فدراسیون‌های ملی عضو «AFC» که به‌گونه‌ای با باشگاه‌های خود همراهی کنند که سطح بازی و شرایط فنی و تاکتیکی‌شان فاصله‌ای دریاوار با تیم‌های اروپایی نداشته باشد و همچون دو جهان متفاوت و بیگانه جلوه نکنند. ظرفیت کلی و عمومی فوتبال در بسیاری از کشورهای آسیایی در حدی نیست که نمایندگان واجد شرایطی را به کمک قهرمانان این قاره معرفی کنند و در نتیجه دادن فزون‌تر از یک سهمیه به آنان بیش از آنکه یک عامل روحیه‌بخش برای آنان باشد، یک سوء تبلیغ برای کل قاره خواهد بود. در ایران اما اگر مشکل فقدان ضوابط حرفه‌ای لازم در اکثر باشگاه‌های ما دست آنان را در زمینه شرکت در لیگ قهرمانان نبندد، کیفیت شماری از آنها برای چنین حضوری کافی به نظر می‌رسد. کافی است که با یک برنامه‌ریزی واقع‌بینانه تیم‌های با کیفیت ایرانی را برای شرکت در این لیگ همراهی و تجهیز و از این طریق برای کل جامعه ورزش ایران آبروداری و کسب اعتبار کنیم و فضای بی‌اعتمادی موجود بین فوتبال ایران و «AFC» را بزداییم.