رسول مجیدی
روزنامه نگار    
وقتی پرتغال در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف مراکش رفت، خیلی‌ها انتظار درخشش رونالدو را داشتند. انتظار اینکه او دوباره تیم را به مرحله بالاتر برساند. اما کسی که در آن بازی از همه بالاتر بود، یوسف النصیری بود. او پرشی ۲ متر و هفتاد و هشت سانتیمتری انجام داد تا توپ ارسالی بوفال را وارد دروازه پرتغال کند. این پرش بلند جلوی چشمان کسی که خودش استاد پرش‌های پروازشکل است انجام شد و تنها گل بازی بود تا مراکش تبدیل شود به اولین آفریقایی حاضر در مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی.
النصیری فوتبالیست ناشناخته‌ای نیست و پیش‌تر در سویا هم گل‌های خوبی به ثمر رسانده اما شاید برای‌تان جالب باشد که بدانید او کجا پرورش یافته؛ یک آکادمی معروف در شمال اروپا که در سایر نقاط جهان کمتر شناخته شده است اما با موفقیت مراکش در جام جهانی احتمالاً اسمش بیشتر از هر زمان دیگری سر زبان‌ها می‌افتد: «آکادمی فوتبال محمد ششم»
مراکش در ابتدای قرن بیست و یکم دچار یک بحران فوتبالی شده بود. منتقدین فوتبال این کشور به این نتیجه رسیده بودند کشوری که در جام جهانی ۱۹۸۶ تبدیل به اولین تیم آفریقایی حاضر در مرحله حذفی مسابقات شده، دیگر استعداد لازم برای پیشرفت را ندارد. مراکش البته از حیث زیرساخت هم از رقبای منطقه‌ای خودش عقب مانده بود تا اینکه پادشاه فعلی کشور، محمد ششم دستور ساخت یک آکادمی مدرن را داد. وظیفه اصلی این آکادمی ساخت نسل بعدی فوتبالی این کشور بود و ۵ هدف ویژه داشت:
یافتن استعدادهای جوان در سراسر کشور
هدف قرار دادن مناطق محروم شهر رباط
اجرای یک برنامه همزمان درسی و ورزشی
توسعه زمین ملی فوتبال
آماده‌سازی فوتبالیست‌های کم‌سن و سال برای بازی در لیگ‌های حرفه‌ای.
ماجرای ساخت یک آکادمی حرفه‌ای و توسعه فوتبال یک کشور پیش‌تر در فرانسه ثابت شده بود. وقتی فرانسوی‌ها در سال ۱۹۹۸ برای اولین بار قهرمان جام جهانی شدند خیلی‌ها یکی از دلایل آن را به مرکز پیشرفته «کلیر فونتاین» مرتبط دانستند. یک آکادمی فوق‌مدرن که محل آموزش مربیان و بازیکنان نسل جدید فرانسه بود. انگلیسی‌ها بعداً با الهام از همین آکادمی، مرکز ملی فوتبال خود به‌نام «سنت جورج پارک» را ساختند که موفقیت‌های اخیرشان در عرصه ملی را به آن نسبت می‌دهند.
مراکشی‌ها هم در سال ۲۰۰۷ با نیم‌نگاهی به کلیرفونتاین فرانسوی‌ها، یک مرکز ملی فوتبال مدرن ساختند که سال ۲۰۱۰ به بهره‌برداری رسید. محمد ششم در روز افتتاحیه این آکادمی حرف‌های جالبی زد و گفت هدف آکادمی آموزش، هدایت و تمرین فوتبال به دانش‌آموزان است. سرمایه اولیه و بخش اعظم بودجه سالانه آکادمی را خود پادشاه تأمین می‌کند و حالا در این سال‌ها موفق شده بازیکنانی بسازد که در تیم‌های اروپایی بازی می‌کنند و امسال در قطر حسابی درخشیدند.  یوسف النصیری یکی از اولین فوتبالیست‌هایی بود که به آکادمی محمد ششم آمد؛ سال ۲۰۱۱. اما در تیم فعلی ۲ بازیکن دیگر هم هستند که از این آکادمی می‌آیند: عزالدین اوناهی، هافبک پرتلاش‌شان که دل‌های بسیاری را در قطر برد و نایف اکرد.
با اینکه هنوز تعداد قابل توجهی از بازیکنان تیم فعلی مراکش ساخته آکادمی‌های معروف هلندی و بلژیکی هستند اما بنظر می‌رسد مراکش دست‌کم در سال‌های پیش رو دیگر کمتر تمایلی به فرستادن نوجوانانش به آکادمی‌های اروپایی دارد.
و جالب اینجاست که این مرکز فقط یک مزیت برای فوتبال مراکش به حساب نمی‌آید. تیم‌های زیادی از شمال آفریقا، از مصر و دیگر کشورها خود را برای تعطیلات پیش‌فصل به آکادمی محمد ششم می‌رسانند تا با به‌روزترین وسایل تمرینی دنیا تمرین کنند.

استقلال دنبال درآمد میلیاردی از بلیت‌فروشی دربی بود
مسئولان باشگاه استقلال خیلی اصرار داشتند تا دربی پایتخت  با حضور تماشاگران برگزار شود ولی اینطور که پیداست، مسابقه عصر روز سه‌شنبه در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی انجام خواهد شد. استقلالی‌ها دو هدف را از این پیگیری خود دنبال می‌کردند. هدف اول، حضور تماشاگران و تهییج بازیکنان آنها بابت پیروزی برابر پرسپولیس بود چون اگر چنین اتفاقی رخ بدهد، آنها می‌توانند صدرنشین لیگ برتر شوند. البته طبیعی است در چنین شرایطی پرسپولیسی‌ها هم دارای تماشاگر می‌شدند و انگیزه بازیکنان آنها نیز افزایش می‌یافت ولی نکته اینجاست که استقلال میزبان بازی بود و از یک بابت دیگر هم حضور تماشاگران به سودش تمام می شد.  اگر اجازه حضور هواداران در استادیوم صادر می‌شد، با توجه به قیمت بلیت‌ها، درآمدی بالغ بر یک میلیارد تومان نصیب استقلالی‌ها می‌شد. حالا شرایط به گونه‌ای پیش رفته است که استقلال نمی‌تواند برای مسابقه سه شنبه بلیت‌فروشی داشته باشد و طبیعی است که درآمدی نیز از بابت این قضیه در کار نخواهد بود.

رکراکی: در بازی رده‌بندی هر دو تیم هجومی خواهند بود
ولید رکراکی، سرمربی مراکش پیش از دیدار با کرواسی در رده‌بندی جام جهانی گفت: «ما هفتمین بازی خود در جام جهانی را در یک ماه اخیر انجام خواهیم داد، در حالی که در ۲۰ سال گذشته کلاً ۶ بازی در جام جهانی انجام داده‌ایم. می‌دانم که کرواسی رقیب بزرگی است و می‌خواهد رقابت‌ها را خوب تمام کند. ما احترام زیادی برای مودریچ داریم که آخرین بازی ملی خود را برگزار خواهد کرد. کاری که او در ۳۷ سالگی انجام می‌دهد باورنکردنی است.» رکراکی اضافه کرد: «در تساوی بدون گل مرحله گروهی دو تیم خیلی کم ریسک کردند، ولی فکر کنم در دیدار رده‌بندی دو تیم هجومی بازی کنند.»

 

وصال روحانی
روزنامه نگار    
زمان چنان به‌سرعت می‌گذرد که حتی همین حالا هم می‌توان پرسید ما در جام جهانی بعدی چکاره‌ایم؟
جام بعدی در خرداد و تیر سال 1406 در سه کشور امریکا، کانادا و مکزیک برگزار می‌شود و تا آن زمان صدها اتفاق متفاوت در کشورهای مختلف روی می‌دهد و ده‌ها صعود و نزول فنی در تیم‌های ملی جهان شکل می‌گیرد.
هر رویداد طبیعی و عجیبی در دنیای فوتبال طی این مدت متصور است. با این اوصاف هرگونه پیش‌بینی درباره آن چه در سال 2026 در جام جهانی بیست و سوم روی می‌دهد، یک پیش‌داوری شتاب‌زده و قضاوتی نسنجیده خواهد بود. اما همه حقایقی که برشمردیم برای کشورها و نظام‌های ورزشی‌ای روی می‌دهد که عقل‌مدار و برنامه‌دار باشند و برای هر روز خود طرحی بریزند و در چهار سالی که پیش‌رو داریم، تیم ملی خود را به گونه‌ای تقویت و همراهی کنند که برای روزهای برگزاری جام 2026 در بهترین شرایط برای عرضه کارایی‌های خود و ثبت بالاترین بیلان‌ها قرار داشته باشند.
 
آنجا که همه راه‌ها به آن ختم می‌شود
اگر واقع‌بین باشیم و چنانچه به تاریخ رجوع کنیم، می‌بینیم اینگونه برنامه‌ریزی‌ها و طراحی و اجرای نقشه‌های بلندمدت و ثمربخش از دستور کار ما خارج است. ما به اندازه کافی آینده‌نگر نیستیم و با لحظه زندگی می‌کنیم و هر چه طرح و برنامه می‌ریزیم، برای کوتاه‌مدت و در یک طیف زمانی چند ماهه است و حتی در این بازه زمانی هم شاهد ثمربخشی چندانی از این برنامه‌ریزی‌ها نیستیم و کارها با ایرادات متنوع و برخی نتایج منفی انجام می‌پذیرد و چه تیرهای پرشماری که بر هدف نمی‌نشیند. در جامعه فوتبال سایر کشورها هر چیزی در یک سیکل زمانی چهارساله بررسی و تدوین می‌شود و با اینکه به سایر تورنمنت‌های مهم و مسابقات قاره‌ای هم نگاه و برای آنها نیز برنامه‌ریزی و تلاش می‌شود اما انگار همه راه‌ها به همان جام جهانی بعدی منحصر و محدود می‌شود. همان جایی که جهان هر چهار سال یک بار مجذوب و اسیر آن می‌شود و برای تیم‌های حاضر در آن یک دنیا افتخار و یا انبانی از افسوس و سرشکستگی باقی می‌گذارد و وصف آنها در دفاتر تاریخ برای ابد ثبت می‌شود.
 
درگیر با مسائلی بدوی
برای فوتبال سهل‌انگار ما که افق پیش روی آن نه تا امتداد چهار سال بعد بلکه فقط تا صبح فردا است، هرگونه نگرش‌های عمیق و دربرگیرنده آینده‌ای دورتر نه تنها یک عادت همیشگی نیست بلکه هدفی ویژه و اضطراری و موقتی و بدعتی افزوده بر سطحی‌بینی‌های گذشته هم به شمار نمی‌آید. ما درگیر این هستیم که چرا دو بار به سرمربی‌ای روی آوردیم که در دو جام جهانی قبلی هم ما را از گروه‌مان بالا نیاورده بود و حالا که آن مربی چنین کاری را برای سومین‌بار متوالی انجام داده، باز برنامه‌ای سریع و صریح و عقلایی برای برچیدن قاطعانه ضایعات پدید آمده و ساختن فردایی مهم‌تر و مطمئن نداریم و برنامه‌ریزی‌ ما حتی کیس دو ماه بعد را هم پوشش نمی‌دهد چه برسد به جام جهانی 2026 که قواعد و اسلوب برگزاری آن فرق می‌کند و به جای 32 تیم با شرکت 48 تیم برگزار می‌شود.
 
چه توقعی دارید؟
فدراسیون فوتبال ما که مهدی تاج سه ماه و نیم پیش بازگشتی پر سروصدا اما بسیار کم‌ثمر به صندلی ریاست آن داشت، با‌ وجود گذشت حدود 3 هفته از واقعه حذف مجدد ما در مرحله گروهی جام جهانی هنوز هیچ اقدام مؤثر و مشخصی در راه ترسیم آینده حتی کوتاه‌مدت این ورزش صورت نداده و به رغم تأکیدهای مکرر بر لزوم تدارک هر چه بهتر و هر چه سریعتر برای جام ملت‌های آسیای 2023 و حضوری خوش در این مسابقات که تنها 10 ماه تا شروع آن فاصله داریم، نه خلع کارلوس‌کی‌روش اعلام شده و نه ابقای او. از این فوتبال بی‌برنامه و این مدیران راحت و فارغ و خونسرد که بر آن حکم می‌رانند، چه توقعی دارید؟ این توقع که از حالا برای جام جهانی 2026 برنامه داشته باشند؟ این حتی در قالب یک شوخی تلخ هم قابل‌پذیرش و اعتنا نیست و در سنن فوتبال ما و رفتار مدیران آن نمی‌گنجد و همچون آرزوی محال است.