وصال روحانی
روزنامه نگار
زمان چنان به‌سرعت می‌گذرد که حتی همین حالا هم می‌توان پرسید ما در جام جهانی بعدی چکاره‌ایم؟
جام بعدی در خرداد و تیر سال 1406 در سه کشور امریکا، کانادا و مکزیک برگزار می‌شود و تا آن زمان صدها اتفاق متفاوت در کشورهای مختلف روی می‌دهد و ده‌ها صعود و نزول فنی در تیم‌های ملی جهان شکل می‌گیرد.
هر رویداد طبیعی و عجیبی در دنیای فوتبال طی این مدت متصور است. با این اوصاف هرگونه پیش‌بینی درباره آن چه در سال 2026 در جام جهانی بیست و سوم روی می‌دهد، یک پیش‌داوری شتاب‌زده و قضاوتی نسنجیده خواهد بود. اما همه حقایقی که برشمردیم برای کشورها و نظام‌های ورزشی‌ای روی می‌دهد که عقل‌مدار و برنامه‌دار باشند و برای هر روز خود طرحی بریزند و در چهار سالی که پیش‌رو داریم، تیم ملی خود را به گونه‌ای تقویت و همراهی کنند که برای روزهای برگزاری جام 2026 در بهترین شرایط برای عرضه کارایی‌های خود و ثبت بالاترین بیلان‌ها قرار داشته باشند.
آنجا که همه راه‌ها به آن ختم می‌شود
اگر واقع‌بین باشیم و چنانچه به تاریخ رجوع کنیم، می‌بینیم اینگونه برنامه‌ریزی‌ها و طراحی و اجرای نقشه‌های بلندمدت و ثمربخش از دستور کار ما خارج است. ما به اندازه کافی آینده‌نگر نیستیم و با لحظه زندگی می‌کنیم و هر چه طرح و برنامه می‌ریزیم، برای کوتاه‌مدت و در یک طیف زمانی چند ماهه است و حتی در این بازه زمانی هم شاهد ثمربخشی چندانی از این برنامه‌ریزی‌ها نیستیم و کارها با ایرادات متنوع و برخی نتایج منفی انجام می‌پذیرد و چه تیرهای پرشماری که بر هدف نمی‌نشیند. در جامعه فوتبال سایر کشورها هر چیزی در یک سیکل زمانی چهارساله بررسی و تدوین می‌شود و با اینکه به سایر تورنمنت‌های مهم و مسابقات قاره‌ای هم نگاه و برای آنها نیز برنامه‌ریزی و تلاش می‌شود اما انگار همه راه‌ها به همان جام جهانی بعدی منحصر و محدود می‌شود. همان جایی که جهان هر چهار سال یک بار مجذوب و اسیر آن می‌شود و برای تیم‌های حاضر در آن یک دنیا افتخار و یا انبانی از افسوس و سرشکستگی باقی می‌گذارد و وصف آنها در دفاتر تاریخ برای ابد ثبت می‌شود.
درگیر با مسائلی بدوی
برای فوتبال سهل‌انگار ما که افق پیش روی آن نه تا امتداد چهار سال بعد بلکه فقط تا صبح فردا است، هرگونه نگرش‌های عمیق و دربرگیرنده آینده‌ای دورتر نه تنها یک عادت همیشگی نیست بلکه هدفی ویژه و اضطراری و موقتی و بدعتی افزوده بر سطحی‌بینی‌های گذشته هم به شمار نمی‌آید. ما درگیر این هستیم که چرا دو بار به سرمربی‌ای روی آوردیم که در دو جام جهانی قبلی هم ما را از گروه‌مان بالا نیاورده بود و حالا که آن مربی چنین کاری را برای سومین‌بار متوالی انجام داده، باز برنامه‌ای سریع و صریح و عقلایی برای برچیدن قاطعانه ضایعات پدید آمده و ساختن فردایی مهم‌تر و مطمئن نداریم و برنامه‌ریزی ما حتی کیس دو ماه بعد را هم پوشش نمی‌دهد چه برسد به جام جهانی 2026 که قواعد و اسلوب برگزاری آن فرق می‌کند و به جای 32 تیم با شرکت 48 تیم برگزار می‌شود.
چه توقعی دارید؟
فدراسیون فوتبال ما که مهدی تاج سه ماه و نیم پیش بازگشتی پر سروصدا اما بسیار کم‌ثمر به صندلی ریاست آن داشت، با وجود گذشت حدود 3 هفته از واقعه حذف مجدد ما در مرحله گروهی جام جهانی هنوز هیچ اقدام مؤثر و مشخصی در راه ترسیم آینده حتی کوتاه‌مدت این ورزش صورت نداده و به رغم تأکیدهای مکرر بر لزوم تدارک هر چه بهتر و هر چه سریعتر برای جام ملت‌های آسیای 2023 و حضوری خوش در این مسابقات که تنها 10 ماه تا شروع آن فاصله داریم، نه خلع کارلوس‌کی‌روش اعلام شده و نه ابقای او. از این فوتبال بی‌برنامه و این مدیران راحت و فارغ و خونسرد که بر آن حکم می‌رانند، چه توقعی دارید؟ این توقع که از حالا برای جام جهانی 2026 برنامه داشته باشند؟ این حتی در قالب یک شوخی تلخ هم قابل‌پذیرش و اعتنا نیست و در سنن فوتبال ما و رفتار مدیران آن نمی‌گنجد و همچون آرزوی محال است.