الکس رد

 

 قهرمانی لوییس سوارس در لالیگا با اتلتیکومادرید خیلی خوب نشان داد بارسلونا چه تصمیم اشتباهی گرفت که نسبت به این مهاجم اروگوئه‌ای اظهار بی‌نیازی کرد و اجازه داد به رقیب مستقیمش در کورس قهرمانی لالیگا برود.

بعد از آنکه رونالد کومان گفت به این بازیکن نیازی ندارد، در فهرست فروش باشگاه قرار گرفت و ابتدا قرار بود به عنوان بازیکن آزاد به یوونتوس برود اما این انتقال صورت نگرفت و بعد بارسلونا متوجه شد که اتلتیکومادرید با پرداخت کمترین پول بازیکنی را به دست می‌آورد که شاید بیشترین نقش را در نخستین قهرمانی روخی بلانکوها بعد از هفت سال داشت.

بارسلونا سال بسیار بد و پرمشکلی را پشت سر گذاشت، درگیری بر سر تمدید قرارداد لیونل مسی، مشکلات مالی، موارد حقوقی و از دست دادن فرم بخشی از این دردسرها بودند اما اینکه اجازه دادند سوارس به اتلتیکومادرید برود، یکی از عجیب‌ترین تصمیمات مدیریتی باشگاه بود. او بازیکنی است که در تنها شش فصل بازی برای کاتالان‌ها 198 گل زد و حتی در فصل قبل که بارها با مصدومیت دست به گریبان شد، توانست در 36 بازی 21 گل بزند.

او همچنین 33 سال بیشتر نداشت که بارسلونا تشخیص داد حتی به درد نشستن روی نیمکت تیم هم نمی‌خورد. این اصلاً قابل قبول نیست برای بازیکنی که از خودش مراقبت می‌کند یعنی همان کاری که کریستیانو رونالدوی 36 ساله و زلاتان ابراهیموویچ 39 ساله انجام می‌دهند و هنوز در بالاترین سطح می‌درخشند. علاوه بر این، سوارس از آن دست بازیکنانی است که خیلی دوست دارد دیگران را درباره خود به اشتباه بیندازد. وقتی احساس می‌کند همه دنیا برابرش قرار گرفته، بیشترین انگیزه را برای اینکه ثابت کند درباره‌اش به خطا رفته‌اند، پیدا می‌کند و یک بار دیگر همین کار را کرد اما این بار در لباس قرمز و سفید اتلتیکو نه آبی و اناری بارسلونا. مهاجم سابق لیورپول هفته گذشته در دقیقه 88 بازی با اوساسونا گل پیروزی تیم دیگو سیمئونه را زد تا اتلتیکو در هفته آخر شانس اول قهرمانی باشد. شنبه شب هم برابر وایادولید عقب افتادند اما اتلتیکو بعد از گل تساوی، به گل دقیقه 67 سوارس نیاز داشت تا بدون توجه به پیروزی رئال مادرید برابر ویارئال، قهرمان شوند. این نتیجه اشتباه کومان بود یا رئیس باشگاه، خوسپ ماریا بارتومئو یا شاید هم عده‌ای از افراد در این تصمیم نقش داشتند اما هر کدام باشند، هدایت یک اسطوره باشگاه به سمت در خروج و گذاشتن او در آغوش یکی از بزرگترین رقبا قطعاً یک تصمیم فاجعه‌بار است. شاید دیر شده بود اما باشگاه پرماجرای کاتالان باید به حرف‌های مسی که بعد از رفتن سوارس در اینستاگرام نوشت، توجه می‌کرد: «دیدن تو در یک پیراهن دیگر حس غریبی دارد و غریب‌تر اینکه مقابلت قرار بگیریم. تو شایسته خداحافظی خیلی باشکوه‌تری بودی چون یکی از مهم‌ترین بازیکنان تاریخ باشگاه هستی به خاطر دستاوردهایی که از نظر تیمی و فردی کسب کردی. نباید تو را اینطور بیرون می‌انداختند اما حقیقت این است که در این مقطع هیچ کاری شگفت‌زده‌ام نمی‌کند.»

همان موقع اشتباه بودن این تصمیم مشخص شد و حالا بعد از چند ماه نمک بیشتری به زخم بارسلونا پاشیده شده. شاید بارسلونا در فرستادن سوارس به اتلتیکو بدترین تصمیم تاریخ نقل و انتقالات را گرفت.

 

مسی برایم خوشحال می‌شود

سوارس که با زدن بیست و یکمین گل خود در این فصل لالیگا، قهرمانی را به اتلتیکومادرید هدیه کرد، بعد از بازی نمی‌توانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد. سوارس احساساتی بعد از سوت پایان بازی در وایادولید گفت: «بارسلونا برای من ارزشی قائل نشد و اتلتیکو با مهربانی از من استقبال کرد. همیشه قدردان این باشگاه خواهم بود که به من اعتماد کرد. سال سختی را پشت سر گذاشتم و همه اطرافیانم بخصوص همسر و بچه هایم در این سختی‌ها همراهم بودند.»

از 21 گلی که سوارس در این فصل زد، هفت تا پیروزی را به نفع اتلتیکو رقم زد و وقتی از سیمئونه درباره مشارکت مهاجم اروگوئه‌ای در موفقیت تیمش سؤال کردند، لبخند زد و گفت: «گفته بودم، این قهرمانی سوارس است. شاید کمی خوش‌شانسی آورد اما او سوارس است و نامش گویای همه چیز است.» سوارس ادامه داد: «مطمئنم مسی هم برای موفقیت‌هایم خوشحال می‌شود چون او دوست من است. من در موقعیت سختی قرار گرفتم به خاطر رفتاری که بارسلونا با من کرد. اتلتیکو با همه سختی‌هایش فصل خیلی خوبی داشت، طبیعی نبود که ما در نیمه اول فصل اینقدر خوب باشیم و همینطور افت ما در نیمه دوم عجیب بود اما در نهایت قهرمان شدیم.»

دوربین‌ها تصویر او را ثبت کردند وقتی در حال گفت و گوی تصویری با عزیزانش اشک‌هایش را پاک می‌کرد. انریکه سرسو، رئیس اتلتیکومادرید هم ضمن تعریف از شخصیت و توانایی‌های سوارس گفت قرارداد او یک فصل دیگر معتبر است و ماندنش در باشگاه به خودش بستگی دارد. او همچنین تأیید کرد سیمئونه در اتلتیکومادرید می‌ماند.

منبع: sportbible

 

منچستر یونایتد در تابستان خریدهای گران‌قیمتی خواهد داشت. آنها می‌خواهند فاصله را با منچستر سیتی قهرمان کاهش دهند.

خبرهای زیادی از پیوستن هری کین، کریستیانو رونالدو و دکلان رایس به یونایتد به گوش می‌رسد اما این باشگاه دو نفر دیگر را هم زیر نظر دارد.

رافائل واران و کیه‌ران تریپیر، ستارگان لالیگا هم تحت توجه یونایتد هستند و طرفداران امیدوارند که مدیران باشگاه، از اوله گونار سولشر، حمایت لازم را بکنند و این بازیکنان را بخرند.

کین اخیراً به تاتنهام گفته که می‌خواهد برود و بسیاری می‌گویند او قطعه گمشده پازل یونایتد است. منچستر سیتی و چلسی هم این بازیکن 27ساله را می‌خواهند. سیتی و یونایتد حاضرند 80 میلیون پوند برای خرید او پیشنهاد بدهند و برای او قراردادی پنج‌ساله مهیا کنند.

تاتنهام البته حاضر است کین را بفروشد اما با قیمت 120 میلیون پوند. یونایتد می‌خواهد به عنوان بخشی از مبلغ انتقال کین، آنتونی مارسیال یا جسی لینگارد را به تاتنهام واگذار کند.

رونالدو، فوق ستاره یوونتوس هم ممکن است بازگشتی پراحساس به اولد ترافورد داشته باشد. سولشر با هم‌تیمی سابقش بر سر بازگشت او در ارتباط بوده است. آینده او در یووه نامشخص است.

رایس، ستاره وستهم هم از هری مگوایر و لوک شاو درباره زندگی در اولد ترافورد پرس‌وجو کرده است. گفته می‌شود او گزینه اصلی یونایتد برای تقویت خط میانی است اما اگر پل پوگبا در این تیم بماند، سران یونایتد بعید است رایس را بخرند. از سوی دیگر، گفته می‌شود رایس از حضور در وستهم هم راضی است.

یونایتد همچنین تلاش‌ها برای جذب تریپیر از اتلتیکو را آغاز کرده و او را به عنوان ذخیره آرون وان- بیساکا می‌خواهد. تریپیر دوست دارد پس از قهرمانی لالیگا، در تابستان به انگلیس برگردد. این بازیکن 30ساله به احتمال بسیار برای یورو 2020 به تیم ملی انگلیس فراخوانده خواهد شد.

اتلتیکو سخت در تلاش است که او را نگه دارد و قرارداد جدیدی هم به او پیشنهاد خواهد کرد. قرارداد فعلی او سال آینده منقضی می‌شود اما این بازیکن سابق تاتنهام و برنلی می‌خواهد دوباره در لیگ برتر بازی کند. واران، دیگر بازیکن حاضر در لالیگا هم به درهای خروج رئال مادرید نزدیک شده است. او حاضر نشده قرارداد بلندمدتی با رئال امضا کند. واران که قهرمان جام جهانی است، تنها یک سال دیگر با رئال قرارداد دارد. رئال که نیاز مالی بسیاری دارد، ترجیح می‌دهد او را در تابستان بفروشد تا اینکه او یک سال بعد به صورت آزاد جدا شود. قیمت او حدود 61 میلیون پوند است و جدایی‌اش می‌تواند تا حدی اوضاع مالی رئال را بهبود ببخشد.

 

 

 خوان لاپورتا می‌گوید: «این پایان یک چرخه است» اما مگر این پیام برای پارسال نبود؟

به یاد بیاورید که جوزپ بارتومئو، رئیس سابق بارسلونا هم عملاً گفته بود سرخیو بوسکتس، خوردی آلبا، جرارد پیکه و لوییس سوارس، در مسیر خروج از باشگاه هستند اما در نهایت تنها سوارس رفت که او هم 21 گل برای اتلتیکو مادرید، قهرمان این فصل زد.

می‌گفتند بارسلونا در فصل گذار است. چطور می‌شود که پس از فصل گذار «پایان چرخه» از راه برسد؟ اگر رونالد کومان هم در لیست افرادی باشد که باشگاه را ترک می‌کنند، آیا معنی‌اش این است که یک فصل حضور او در بارسا را «چرخه» بنامیم؟

بارسلونا زمانی یک مؤسسه با سمت و سویی روشن بود. آنها حالا به هر کجا که باد ببردشان می‌روند.

کومان در روزهای پس از فتح جام حذفی، فرد مناسب برای هدایت این تیم در فصل بعد به شمار می‌رفت اما بارسا مقابل گرانادا باخت و نتوانست اتلتیکو مادرید و لوانته را ببرد. به این ترتیب قهرمانی که در دستان بارسلونا بود، از دست رفت. صحبت این شد که کومان برود اما ژاوی قرارداد جدیدی در قطر امضا کرد و کومان هم با لاپورتا قرار ناهار گذاشت و با هم برای فصل بعد برنامه‌ریزی کردند.

کومان سپس باز هم باخت؛ این بار برابر سلتا ویگو. آینده او بار دیگر در هاله‌ای از ابهام قرار گرفت. شاید ژاوی فقط برای تعطیلات به بارسلونا نرفته بود. شاید رفته بود که با لاپورتا مذاکره کند اما زمان زیادی نگذشت که نام هانسی فلیک مطرح شد.

رئیس بارسا می‌خواست از موج جدید مربیان موفق آلمانی بهره بگیرد. او پیش‌تر یولیان ناگلسمان را می‌خواست که راهی بایرن مونیخ شد. درست است که فلیک با تیم ملی آلمان به توافق کامل نرسیده اما آشکار است که او به دنبال این کار است. فلیک از فوتبال باشگاهی و تمرینات روزانه خسته شده است.

نشست‌های خبری هر سه روز، باعث شده بود که او فرسوده شود. جلسات روزانه و دعوای قدرت با حسن صالح‌حمیدزیچ، مدیر ورزشی بایرن، کار را برای او بدتر کرد. اینکه آیا پیشنهاد بارسلونا باعث می‌شود او تغییر جهت شدیدی بدهد مشخص نیست اما این انتظار می‌رود که او در هر حال به حرفش پایبند بماند و به تیم ملی آلمان برود.

گایسکا مندیتا، هافبک سابق بارسلونا، بر این باور است که این باشگاه ممکن است به کار با کومان ادامه دهد. او که سفیر لالیگا است، در آخرین روز رقابت‌های این فصل گفت: «شاید داشتن کسی که باشگاه را می‌شناسد و در این فصل از نزدیک با باشگاه کار کرده است خوب باشد.» البته نگه داشتن کومان باعث می‌شود بارسلونا مجبور به پرداخت جریمه 7 میلیون یورویی نباشد.

شاید هم چون گزینه دیگری در کار نیست، بارسلونا به کار با کومان ادامه دهد. برد شنبه مقابل ایبار می‌تواند اثرش را روی تصمیم باشگاه بگذارد. گفته می‌شود باشگاه پس از یک جلسه، امروز اعلام می‌کند که کومان را اخراج می‌کند یا اینکه به کار با او ادامه می‌دهد.

آخرین دیدار فصل بارسلونا تأثیری روی جدول نگذاشت اما مشخص است که برد بارسلونا به سود کومان شد.

بارسلونا در زمینه اینکه چه کسی در فصل بعد تیم را بهتر می‌سازد و به لیونل مسی کمک می‌کند گل بزند هم دچار سردرگمی است. مسی 30 گل در لیگ زد و نفر بعدی گلزنان بارسلونا، آنتوان گریزمان با 13 گل است.

سرخیو آگوئرو بیش از بازیکنان دیگر به بارسا نزدیک است. جلسه بارسلونا با مینو رایولا باعث شد آنها بپذیرند که در حال حاضر، خرید ارلینگ هالند، فراتر از توان مالی باشگاه است.

آگوئرو به صورت آزاد راهی بارسا می‌شود. او گل‌های زیادی زده و رابطه خوبی با مسی دارد. خاویر ماسچرانو، دیگر سفیر لالیگا گفت: «این انتقال جذاب است و امیدوارم که اتفاق بیفتد. او خریدی بزرگ خواهد بود و کمک می‌کند لیو بماند.»

به نظر می‌رسد که مسی ماندنی باشد و آمدن رفیقش به همسایگی‌اش در عمارت بیامار به تصمیم او برای ماندن کمک خواهد کرد.

اما آگوئرو و مسی در تیم ملی آرژانتین زوجی عالی نبوده‌اند و حتی اگر آگوئرو آماده بماند و در لالیگا گل بزند، سخت بتوان تصور کرد که حضورش باعث شود بارسلونا در اروپا متحول شود.

اگر کومان بماند، ممفیس دپای هم راهی بارسا خواهد شد. او انتقال آزاد دیگری است که دست کم با سرعتش می‌تواند پشت سر مدافعان حریف بدود، چیزی که فقط عثمان دمبله در تیم فعلی بارسلونا از عهده‌اش برمی‌آید که البته او هم استمرار ندارد.

آینده دمبله و گریزمان نامشخص است. این هم نشان می‌دهد که بارسلونا جهت‌گیری مشخصی ندارد. آنها پیش‌تر از این دو نفر حمایت کرده بودند اما حالا حاضر نشده‌اند خبر جدایی‌شان را تکذیب کنند. ژرژ مندس می‌خواهد گریزمان و ژائو فلیکس با هم معاوضه شوند اما واقعیت این است که این دو بازیکن علاقه‌ای به این انتقال ندارند.

از قرارداد دمبله تنها یک سال مانده است و گریزمان ترجیح می‌دهد در تیمی بماند که در سال 2019، با صبر فراوان، سرانجام به آن پیوست.

بازیکنانی که بارسلونا می‌خواهد در خانه‌تکانی «پایان چرخه» کنار بگذارد هم شاید به این راحتی‌ها قابل کنار گذاشتن نباشند. فیلپیه کوتینیو هم مانند دمبله و گریزمان، می‌داند قراردادی عالی در بارسا دارد که باشگاه دیگری نمی‌تواند آن را به او پیشنهاد دهد و بوسکتس، آلبا و پیکه که بدترین بازیکنان این فصل بوده‌اند، همه قراردادهایی بلندمدت دارند.

تنها نقطه روشن بارسلونا در این همه ابهام این است که لاپورتا در سال 2003 که به بارسا آمد، رونالدینیو و بعدتر ساموئل اتوئو را جذب کرد. او در سال 2008، پس از آنکه پپ گواردیولا خواست، رونالدینیو و دکو را فروخت. لاپورتا در تحول تیم تجربه خوبی دارد، هرچند که این سخت‌ترین آزمون او خواهد بود.

منبع: Daily Mail

 در مورد انتخاب رائول گونزالس به عنوان سرمربی رئال مادرید بحث شدن یا نشدن مطرح نیست بلکه بحث الان یا بعداً در میان است. تنها چیزی که باعث می‌شود کاپیتان سابق رئال مادرید، در پایان فصل جاری از مربی تیم دوم باشگاه (رئال مادرید کاستیا) به تیم اول باشگاه ارتقای درجه پیدا نکند، ارجحیت آشکار ماسیمیلیانو آلگری برای رئیس باشگاه است.

اگر دست هواداران رئال مادرید بود، آنها قطعاً رائول را به عنوان جانشین زین‌الدین زیدانی که در آستانه جدایی از تیم است انتخاب می‌کردند. او هنوز هم یکی از چهره‌‌های محبوب دوران معاصر باشگاه است که می‌تواند باعث اتحاد هواداران شود. به هر حال او کسی است که بیشترین تعداد بازی را برای رئال مادرید انجام داده و هیچ کس به جز کریستیانو رونالدو هم بیشتر از او برای این تیم گل نزده است.

اما پرس که به تازگی برای یک دوره دیگر به عنوان رئیس رئال مادرید انتخاب شده، ترجیح می‌دهد یک مربی باتجربه‌تر مانند آلگری 53 ساله را به جای رائول 43 ساله روی کار بیاورد. رائول در مدت زمانی که هدایت تیم رئال مادرید کاستا را برعهده داشته، تحسین‌برانگیز نتیجه گرفته و یکی پس از دیگری، بازیکنان جوانی که او در تیمش پرورش داد، به تیم اصلی باشگاه راه پیدا می‌کنند. این رائول بود که فصل گذشته توانست اولین قهرمانی در لیگ جوانان یوفا را برای باشگاه رئال مادرید کسب کند و ستاره‌های تیمش، میگل گوتیرس (دفاع چپ)، سرخیو آریباس (هافبک هجومی)، آنتونیو بلانکو (هافبک دفاعی)، آنتونیو بلانکو (هافبک میانی)، ماروین پارک (دفاع راست) و در نهایت ویکتور چوست (مدافع میانی) هم همگی توانسته‌اند حداقل یک بار برای تیم اصلی باشگاه بازی کنند.

پی بردن به اینکه آیا سرمربی یک تیم جوانان، بااستعداد است یا صرفاً از داشتن یک نسل از بازیکنان بااستعداد بهره می‌برد سخت است. در زمین تمرینی والده‌بباس، جایی که بازیکنان رائول تمرین می‌کنند، رویکردی که نسبت به مهاجم سابق کهکشانی‌‌ها وجود دارد این است که اگرچه او از داشتن بازیکنانی بااستعداد بهره می‌برد اما برای کسب افتخار به عنوان مربی همانقدر انگیزه دارد که در دوران بازی‌اش داشت و پتانسیل رسیدن به چنان افتخاراتی را هم دارد. اراده همیشه مهم‌ترین نقطه قوت رائول بوده است. او زمانی که 17 ساله بود و بیش از هر چیز به خاطر اعتقاد راسخ به ارزش‌ها و توانایی خودش بود که توانست به تیم اصلی باشگاه رئال مادرید راه پیدا کند.

سال 1994 رائول از اتلتیکومادرید به رئال مادرید پیوست چون اتلتیکویی‌ها سیستم پرورش بازیکنان جوان‌شان را تعطیل کرده بودند و به همین دلیل او احساس می‌کرد که مسیر پیشرفتش در آن تیم به بن‌بست رسیده است اما رفتن به رئال مادرید هم در ابتدا برای او چندان خوشایند نبود. وقتی که به او اجازه ندادند در فینال جام حذفی زیر 18 ساله‌ها بازی کند، آنقدر عصبانی شد که عملاً اسباب و وسایلش را جمع کرد و آماده بازگشت به اتلتیکومادرید شد، باشگاهی که از آن زمان تاکنون، سیستم استعدادیابی و پرورش استعداد‌های جوان خود را ارتقا داده و با آغوش باز آماده خوشامدگویی به او بود.

در آن زمان اما مداخله خورخه والدانو، سرمربی وقت رئال مادرید بود که از کم‌صبری رائول درباره روند پیشرفت خودش عصبانی شد و تمام تلاشش را کرد که بازیکن اسپانیایی بماند. رائول سه ماه اول فصل را در تیم B رئال مادرید گذراند اما در ماه اکتبر سرانجام توانست اولین بازی‌اش را انجام دهد.

رائول اما در پایان حرفه‌اش و در آخرین فصل حضورش در رئال مادرید که اغلب به عنوان بازیکن تعویضی برای تیم مانوئل پیگرینی به میدان فرستاده می‌شد هم همان اراده و انگیزه‌ای را نشان می‌داد که در سال‌های نخست داشت. اغلب اوقات می‌توانستید رائول را ببینید که در کنار زمین مشغول گرم کردن بود اما رفتارش در کنار زمین بیشتر شبیه یک مربی بود تا یک بازیکن تعویضی. او به بازیکنان تیم دستور می‌داد و با انگشت به بازیکنان داخل زمین اشاره می‌کرد.

سال 2020 زمانی که ژوزه مورینیو هدایت رئال مادرید را برعهده گرفت، رائول از آنجا که می‌دانست شاید به عنوان یک بازیکن تعویضی دیگر اقتدار گذشته را در تیم ندارد، تصمیم گرفت از جمع کهکشانی‌ها برود اما او در عوض انتخاب گزینه آسان‌تر که رفتن به لیگ‌های سطح پایین‌تر با قراردادهای نجومی پرزرق و برق بود، می‌خواست یک بار دیگر بازی در اروپا را تجربه کند و به همین دلیل هم به آلمان رفت تا دو سال برای شالکه بازی کند. حالا او دوباره به خانه برگشته است. او بعد از شکست تیمش در پلی‌آف صعود به دسته دوم فوتبال اسپانیا، حرف‌های زیادی زده است. آن شکست یک فصل دیگر تیمش را به ماندن در دسته سوم محکوم کرد و اگر رائول به عنوان سرمربی تیم اصلی باشگاه منصوب نشود، او باید یک بار دیگر تلاش خود را برای رساندن تیمش به دسته دوم انجام دهد اما کم‌طاقتی رائول کم‌کم دارد رخ نشان می‌دهد و هر کس ممکن است در مورد آمادگی رائول برای هدایت تیم اصلی باشگاه به خود تردید راه دهد جز خود او.

در همین حال اینتراخت فرانکفورت تمایل دارد که رائول را به آلمان برگرداند تا از تابستان امسال هدایت تیم را به او بسپارد؛ به کسی که وجوه مشترکش با سرمربی سابقش ویسنته دل‌بوسکه زیاد است اما این شباهت‌ها قطعاً سبب نخواهد شد که فلورنتینو پرسی که دل‌بوسکه را هم سال 2003 برخلاف میل بازیکنان تیم اخراج کرد لطفی در حق رائول کند. اگر پرس بخواهد تابستان امسال راه خودش را برود، باید انتظار داشت که آلگری سرمربی جدید رئال مادرید شود اما حتی در آن صورت هم اتفاق اجتناب‌ناپذیری که باید رخ دهد در نهایت رخ خواهد داد و رائول یک روز سرمربی رئال 

خواهد شد.

 

 روبرت لواندوفسکی یک رکورد جدید بر جای گذاشت و توانست در هفته آخر بوندس‌لیگا رکورد 49 ساله گرد مولر که در یک فصل 40 گل زده بود را بشکند و با 41 گل به تنهایی رکورددار شود اما او چطور به این آمار خارق‌العاده رسید؟

رکورد فصل 1972-1971 مولر دست نیافتنی به نظر می‌رسید تا وقتی سر و کله لواندوفسکی پیدا شد و کاپیتان تیم ملی لهستان در سال‌های اخیر خودش را نزدیک کرده بود. فصل قبل را با گلزنی در 11 بازی متوالی شروع کرد اما در نهایت شش گل از مولر کم آورد. در عین حال نقش پررنگی در موفقیت بی‌سابقه بایرن در فصل گذشته و کسب سه گانه داشت و اگر مصدومیت و محرومیت باعث نمی‌شد سه بازی را از دست بدهد، شاید این مهاجم 32 ساله همان فصل قبل به رکورد مولر می‌رسید. خودش گفت: «سه بازی را از دست دادم، معلوم نیست چه می‌شد اگر در همه بازی‌ها حضور داشتم.» او رسیدن به رکورد مولر را غیرممکن توصیف کرد چون کیفیت رقبا و سبک فوتبال مدرن بسیار متفاوت است اما همانطور که هانسی فلیک گفته بود، اگر کسی بتواند رکورد مولر را بشکند، خود او است.

لوا در 47 بازی در رقابت‌های مختلف فصل قبل 55 گل زد و از 50 گل مولر در 48 بازی عبور کرد. این فصل، دوباره موتور گلزنی او سرعت ترسناکی پیدا کرد.

او جایزه بازیکن سال یوفا و فیفا را به دست آورد و برای پنجمین بار آقای گل بوندس‌لیگا شد که سه تای آخری پیاپی بود و پیش از این تنها «بمب افکن» به چنین دستاوردی رسیده بود.

پنالتی لواندوفسکی در بازی هفته گذشته مقابل فرایبورگ باعث شد به رکورد 40 گل مولر برسد با آنکه پنج بازی را در این فصل از دست داد ضمن اینکه در باخت شوکه کننده 4 بر یک برابر هوفنهایم در مهر گذشته تنها نیم ساعت آخر را بازی کرد. لوتار ماتئوس اسطوره بایرن اوایل در آغاز نیم‌فصل دوم بوندس‌لیگا درباره او گفت: «لواندوفسکی تیم خیلی خوبی اطراف خود دارد و این در شکستن رکورد مولر کلیدی است. پیش‌بینی من این است که رکورد مولر را می‌شکند.»

مولر در نیمه دوم آن فصل 23 گل زد و فرصت طلبی‌اش را ثابت کرد مثل لوا که در مجموع در 10 بازی این فصل بیش از یک گل به ثمر رساند از جمله چهار گل به هرتابرلین و هت‌تریک برابر آینتراخت فرانکفورت، بوروسیادورتموند و اشتوتگارت تا قربانی‌های سه گله او در بوندس‌لیگا 13 تیم شوند.

مولر در نیمه دوم فصل 1972-1971 سه هت‌تریک کرد از جمله پنج گلی که به اوبرهاوزن زد اما لوا هم در نیمه دوم فصل غوغا کرد. بازی با تیم یکی مانده به آخر جدول، ماینتس در نخستین بازی بعد از تعطیلات زمستانی فرصت خوبی بود و او دبل کرد. در بازی هفته بیست و چهارم مقابل دورتموند، آمار خود برابر تیم سابقش را به 20 گل در 14 بازی لیگ رساند و حیف شد که نتوانست در بازی هفته بیست و نهم برابر ولفسبورگ به میدان برود چون گرگ‌ها حریف مورد علاقه او هستند که در 20 بازی برابرشان 23 گل زده از جمله 19 گل در 11 بازی قبلی. در برد 2 بر یک بازی رفت هر دو گل تیمش را زد تا از 250 گل در بوندس‌لیگا عبور کند و ششمین دبل خود را مقابل ولفسبورگ انجام دهد. در سپتامبر 2015 اما شاهکار 9 دقیقه‌ای او و زدن پنج گل به ولفسبورگ رکورد مولر برابر اوبرهاوزن را شکسته بود، مولر برای زدن این پنج گل 44 دقیقه زمان لازم داشت.

در نهایت در دقیقه 90 بازی آخر فصل با آگزبورگ که با برد 5 بر 2 قهرمان خاتمه یافت، گل چهل و یکم را زد و فصل را با آمار خیره کننده یک گل در هر 60 دقیقه به پایان رساند.

نیم قرن طول کشید تا رکورد مولر شکسته شود و حالا رکورد 365 گل او در بوندس‌لیگا در تیررس است و اگر کسی بتواند به این رکورد برسد، قطعاً لواندوفسکی است. او 277 گل در کارنامه‌اش در بوندس‌لیگا دارد.

او بعد از پیروزی برابر آگزبورگ که در برابر 250 تماشاگر در آلیانتس آره‌نا به دست آمد، گفت: «باید بگویم در خواب هم نمی‌دیدم این رکورد را بشکنم چون فکر می‌کردم غیرممکن است. شما فقط 34 بازی فرصت دارید و من 29 بازی انجام دادم بنابراین هنوز هم باورم نمی‌شود چه کار کرده‌ام. در همین بازی آخر سه چهار موقعیت داشتم اما در ثانیه آخر گل زدم نه دقیقه آخر. این واقعاً تاریخی است و هنوز باورم نمی‌شود شاید یکی دو هفته دیگر بفهمم چه شده است.»

منبع: bundesliga. com