آدام وایت

 

 «آیا من هنوز مربی‌ام یا اینکه سیاستمدار هستم یا وزیر ورزش؟» این سؤالی بود که توماس توخل در شب اخراجش از پاری‌سن‌ژرمن مطرح کرد. او گفت: «من عاشق فوتبال هستم و به عنوان یک مربی از جهات بسیاری خوشحال می‌شوم. من تنها عاشق فوتبال هستم اما در چنین باشگاهی، موضوع همیشه فوتبال نیست.»

وفق دادن توماس سیاستمدار و توماس مربی هرگز برای توخل آسان نبوده است. انگار همیشه یک بخش او، مانع بخش دیگرش شده است. پس از جدایی نازیبای او از بوروسیا دورتموند در سال 2017، این مربی حالا پی‌اس‌جی را دوباره در شرایطی ترک می‌کند که وجه سیاستمدار او غلبه کرده است.

اونای امری و لوران بلان دریافتند که در پاریس، معمولاً مربیان در پایان فصل اخراج می‌شوند. مؤسسه سرمایه‌گذاری ورزشی قطر (QSI) که مالک باشگاه است، معمولاً تا تابستان صبر می‌کند، یعنی زمانی که جام‌ها به دست آمده‌اند اما در این فصل، پاریس راه سختی پیش رو دارد. آنها در گروه دشوارشان در لیگ قهرمانان اول شدند و مدعی جدی قهرمانی اروپا هستند.

پاریس در لیگ یک فرانسه در رده سوم است، ولی امری هم در فصل اول حضورش در پاریس شرایط مشابهی داشت و زمانی که تیم مارسلو بیلسا سال 2014 را در صدر جدول به سر برد، بلان هم اخراج نشد اما در این فصل، پاریس خرید بزرگی در تابستان نداشت، برنامه آنها در اروپا فشرده است، بازیکنان مصدوم بسیاری دارند و لیون و لیل هم در لیگ داخلی عالی بوده‌اند و به این ترتیب یک امتیاز فاصله تا صدر جدول مایه نگرانی نیست. QSI تنها یک بار در میانه فصل مربی تیم را اخراج کرده بود و نتیجه هم نگرفت. آنتوان کومبواره در فصل 12-2011 مربی پی‌اس‌جی بود و صدرنشین اما کارلو آنچلوتی نام بسیار جذاب‌تری برای مالکان باشگاه بود و به همین دلیل آنها کومبواره را اخراج کردند. پی‌اس‌جی در نهایت قهرمانی را به مون‌پلیه واگذار کرد.

اما اوضاع در این فصل کاملاً متفاوت است. برای پاریسی‌ها حالا قهرمانی در اروپا بسیار مهم است و به همین دلیل آمدن موریسیو پوچتینو کمی غافلگیرکننده است، چرا که او در کسب قهرمانی خوب نبوده اما پوچتینو می‌تواند عملکرد بازیکنانش را ارتقا دهد، هماهنگی را به گروه بیاورد و سبک مدرن و هوشمندانه‌ای از فوتبال را به نمایش بگذارد. این همان چیزی است که مطابق با خواسته‌های پی‌اس‌جی در حال حاضر است.

این مربی سابق تاتنهام دو فصل و نیم را به عنوان بازیکن در پی‌اس‌جی گذراند. او گفته عاشق پاریس است اما هیچ تضمینی برای موفقیت وجود ندارد. توخل تیم خوبی ساخته بود و به این ترتیب این گزارش رادیو مونته‌کارلو که دلیل اخراج توخل نداشتن نفوذ بر تیم و ارتباط ضعیف با بازیکنان بوده، عجیب به نظر می‌رسد.

در واقع، به نظر می‌رسد که مشکلات دیگری باعث جدایی او شد. رابطه او با لئوناردو، مدیر ورزشی باشگاه خراب شده بود. شخصیت لئوناردو باعث شده بود او نقش پلیس بد را بازی و انضباط را بر تیم حاکم کند. لئوناردو مانع انتقال نیمار به بارسلونا شد. نیمار حالا می‌گوید از زندگی در پاریس راضی است اما لئوناردو و توخل بر سر جذب بازیکن با هم مشکل داشتند.

ناصر الخلیفی، رئیس باشگاه پاری‌سن‌ژرمن بوده که پوچتینو را به عنوان جانشین توخل برگزیده است. این در حالی است که لئوناردو علاقه داشت ماسیمیلیانو آلگری، مربی سابق یوونتوس به این تیم بیاید.

از سوی دیگر، قرارداد توخل در پایان فصل منقضی می‌شد و بعید به نظر می‌رسید که قرارداد جدیدی به او پیشنهاد شود اما پی‌اس‌جی همچنان مدعی قهرمانی لیگ است و توخل نشان داد که می‌تواند آنها را به فینال لیگ قهرمانان هم برساند. به این ترتیب باید دید که آیا اخراج او عجولانه بوده است یا نه.

با توجه به شرایط، اگر توخل تا پایان فصل می‌ماند، می‌توانست به تیم کمک کند که به پیشرفت در لیگ قهرمانان ادامه بدهد اما لئوناردو و خلیفی باعث تزلزل پاری‌سن‌ژرمن – که همین حالا هم بازیکنان مصدوم زیادی دارد – شدند و اینکه مربی جدید به تیم بیاید و دوران گذار طی شود، ممکن است باعث شود بخت پی‌اس‌جی برای موفقیت در اروپا در این فصل کم شود.

پوچتینو دیدگاهی متفاوت دارد اما در نهایت حق با توخل است. اگر مالکان می‌خواهند به رویای خود برسند، نیاز به یک مربی دارند، نه یک سیاستمدار. حالا همه چیز بستگی به لئوناردو و مدیران پی‌اس‌جی دارد که رفتار خود را تغییر دهند.

منبع: گاردین

 

گزارش

ژولین لورنز 

 

توماس توخل نمی‌تواند بگوید انتظارش را نداشته. او که حالا مربی سابق پاری‌سن‌ژرمن شده مدت‌ها بود خلاف میل باشگاه حرکت می‌کرد.

او می‌دانست دو باخت خانگی در لیگ مقابل مارسی و لیون که در بیش از یک دهه اخیر سابقه نداشته، برایش گران تمام می‌شود. او می‌دانست سومی جدول لیگ در کریسمس ظاهر خوبی برای باشگاه ندارد. او می‌دانست اگرچه او و تیمش با رسیدن به یک‌هشتم‌نهایی لیگ قهرمانان شخصیت خود را ثابت کردند اما این ضعف کلی تیمش در طول مرحله گروهی را جبران نمی‌کند.

 

خشم مدیران

حالا او می‌تواند مصاحبه RMC Sport با رئیس پاری‌سن‌ژرمن، ناصر‌الخلیفه درست بعد از پیروزی در زمین منچستریونایتد را به خاطر بیاورد. وقتی از او سؤال شد آیا این پیروزی متعلق به مربی است، الخلیفه پاسخ داد بازیکنان فوق‌العاده بودند و روحیه عالی خود را نشان دادند. هیچ چیز از مربی گفته نشد، دریغ از یک کلمه تحسین و تبریک.

اما همیشه اینطور نبود. الخلیفه بارها توخل را به عنوان بهترین مربی جهان مورد تمجید قرار داد مثل سپتامبر 2018 که او پنج بازی اولش در لیگ را برد یا دو ماه بعد که پاری‌سن‌ژرمن در پارک د پرنس، لیورپول را در لیگ قهرمانان شکست داد. اوضاع البته تغییر کرد. از نظر الخلیفه، توخل دیگر مربی مناسبی برای تیم نبود. لئوناردو، مدیر ورزشی باشگاه، البته همیشه چنین نظری داشت.

توخل به وسیله سلف لئوناردو، آنترو هنریکه انتخاب شد و این برزیلی هیچ‌وقت مربی آلمانی را نپذیرفت. این دو بارها درگیر شدند، در نهان و آشکار که آخرین آنها در تابستان بود وقتی در مورد نقل و انتقالات نظرات متفاوتی داشتند. توخل یک مدافع میانی می‌خواست اما لئوناردو به دنبال هافبک دفاعی بود و با دانیلو پریرا قرارداد بست. توخل برای اینکه مخالفتش را علنی کند او را در دفاع میانی به کار گرفت که بچگانه و غیرضروری بود. وقتی دو ماه قبل لئوناردو به رسانه‌ها گفت اظهارات و اقدامات توخل به باشگاه آسیب می‌زند، معلوم بود شمارش معکوس برای اخراجش آغاز شده.

 

آمار عالی

در نهایت، توخل با بالاترین درصد پیروزی تاریخ لیگ یک (6/75 درصد) و بالاترین میانگین امتیاز برای هر بازی (37/2 امتیاز برابر با اونای امری) از تیم رفت. او تیم را برای نخستین بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند، همین مرداد گذشته و اگر تیمش از فرصت‌ها استفاده می‌کرد، می‌توانست بایرن‌مونیخ را هم ببرد. او حالا در فاصله شش ماه مانده به پایان قراردادش اخراج شده و این یعنی باشگاه نباید غرامت سنگینی بپردازد.

 

مشکلات بزرگ

بزرگترین مشکل توخل این بود که او هرگز نتوانست به تیم پاری‌سن‌ژرمن یک هویت مشخص بدهد. سبک بازی تیم در این فصل ضعیف بود و پاری‌سن‌ژرمن هیچ‌وقت مقتدر و قانع کننده نبود و هیچ الگویی برای شیوه بازی این تیم قابل ترسیم نیست. منصفانه اینکه او هرگز فرصت مناسب برای ایجاد آمادگی لازم در تیم را نداشت. به خاطر حضورشان تا شب آخر لیگ قهرمانان، پیش‌فصل نداشتند و به دلیل موارد مثبت تست کرونا و مصدومیت‌ها هرگز نتوانست قوی‌ترین تیم خود را به میدان بفرستد.

یک چیز دیگر هم بود و آن اینکه هیچ‌وقت در پایتخت فرانسه احساس آرامش نکرد. همانطور که بعد از پیروزی 4 بر صفر چهارشنبه شب برابر استراسبورگ، توخل اعتراف کرد: «پاریس قطعاً یک باشگاه خاص است.» و این خیلی خسته‌اش کرد. قبل از بازی با استراسبورگ هم در مصاحبه با «اشپورت آینتس» ناراحتی خود را ابراز کرد: «اینجا در پاریس، انتظارات بسیار بالا است، در باشگاه و بیرون آن. 

ما این را می‌دانیم که انتظارات بخصوص در لیگ حتی از تیمی مثل بایرن هم بیشتر است. این آزاردهنده است. همیشه می‌گویند تیمی که آنخل دی‌ماریا، کیلیان امباپه و نیمار را دارد اگر برابر بوردو به پیروزی برسد، کار خاصی نکرده و این اصلاً موفقیت محسوب نمی‌شود. 

گاهی کنارآمدن با این رختکن آسان است اما خیلی وقت‌ها چالش بزرگی است چون در باشگاهی مثل پاری‌سن‌ژرمن خیلی‌ها صاحب‌نظر هستند، فراتر از منافع تیم. من عاشق فوتبالم و در تیمی مثل پاری‌سن‌ژرمن همیشه مسأله فوتبال نیست. گاهی فکر می‌کنم یک بازی باید آسان باشد، فقط چند تعویض است اما چرا دو هفته است راجع به این بازی صحبت می‌کنند؟ بعد به خودم می‌گویم که می‌خواهم فقط مربی تیم باشم و به این کارها کار ندارم.»

 

باشگاه متفاوت

مشخصاً توخل خسته شده بود هم از فضای پاریس و هم شرایط خاص باشگاه. او حق دارد، این باشگاه مثل بقیه نیست. اینجا انتظارات خیلی بالا است، سیاست‌های خاصی اجرا می‌شود و هواداران، مالکان و رسانه‌ها پرتوقعند. مسائل خیلی زیادی برای رسیدگی وجود دارد و باید همیشه زیر ذره‌بین باشد. توخل برای اینجور کارها ساخته نشده و به نظر می‌رسد هرگز راه حلی برای برخورد با شرایطش پیدا نکرد.

حتی رختکن و بازیکنان کلیدی‌اش هم از اخراج او ناراحت نشده‌اند. زمانی او از حمایت کامل تیم برخوردار بود اما سال گذشته با امباپه درگیر شد و برخی از تصمیمات تاکتیکی سؤال‌برانگیز او به قیمت از دست رفتن بخشی از اعتبارش تمام شد.

 

پایان توخل، آغاز پوچتینو

دو هفته قبل، لئوناردو و الخلیفه با موریسیو پوچتینو تماس گرفتند و این پایان توخل بود. با پوچتینو، پاری‌سن‌ژرمن مربی کاملاً متفاوتی خواهد داشت. برای شروع، این آرژانتینی باشگاه را خیلی خوب می‌شناسد و همین می‌تواند بزرگترین دارایی‌اش باشد. او برای این تیم بازی کرده، کاپیتان تیم بوده و رابطه بسیار خوبی با شهر، باشگاه و هواداران ایجاد کرده است. او آنجا محبوب است هرچند فقط دو فصل یعنی از 2001 تا 2003 آنجا بوده. هدفش همیشه این بود که به عنوان مربی به این تیم برگردد.

علاوه بر آن، او مجبور نیست آن بازسازی را که در تاتنهام انجام داد در پاریس تکرار کند. او احتمالاً به دلایل شرایط خاص اقتصادی پول کمتری نسبت به اسلاف خود در اختیار خواهد داشت اما تیم خیلی خوبی دارد، دو فوق‌ستاره در کلاس جهانی، بعضی جوانان فوق‌العاده و بازیکنان باتجربه‌ای مثل دی‌ماریا. بازیکنان لازم برای سیستم مورد علاقه‌اش، 1-3-2-4 را دارد. در 14 ماهی که از اخراجش از تاتنهام می‌گذرد، متحول شده. پنج سال کار در شمال لندن که اوجش باخت به لیورپول در فینال لیگ قهرمانان بود، خیلی خسته‌اش کرد.

در مجموع، پوچتینو تمام ویژگی‌های لازم برای مربیگری پاری‌سن‌ژرمن در حال حاضر را دارد. او یک مربی سختکوش است با ایده‌های مشخص. تیم او سرسخت است و استایل دارد، به محض از دست دادن توپ حریف را تحت فشار می‌گذارد و دوندگی بالایی دارد. او سه زبان بلد است که با رختکن ارتباط برقرار کند (فرانسوی، انگلیسی و اسپانیایی) و سیاست لازم برای برخورد با همه را دارد. او بیشتر از یک مربی است و ذهنیت متفاوتی نسبت به توخل دارد.

 

تغییر در کریسمس

حالا فقط نتایج مهم است. بردن لیگ و عملکرد خوب در لیگ قهرمانان دو هدف اصلی هستند. پوچتینو، بازیکن و مربی سابق اسپانیول، باید در یک‌هشتم‌نهایی با بارسلونا روبه‌رو شود. باشگاه در حال مذاکره با نیمار و امباپه برای تمدید قراردادشان است و خوشحال است که زودتر پوچتینو را آورده و به ابهامات موجود درباره توخل پایان داده. آخرین بار که پاری‌سن‌ژرمن در کریسمس مربی عوض کرد در سال 2011 بود که آنتوان کومبواره جایش را به کارلو آنچلوتی داد. آن موقع در صدر جدول بودند اما در نهایت قهرمانی را به مون‌پولیه دادند. پوچتینو در حالی آمده که تیم سوم است با یک امتیاز اختلاف نسبت به لیل و لیون. آیا این بار اوضاع سامان پیدا می‌کند؟

منبع: ESPN

پاری‌سن‌ژرمن در حالی توماس توخل را اخراج کرد که رابطه بین مربی و باشگاه در این اواخر تیره شده بود و بارها دو طرف بر سر سیاست‌های نقل و انتقالات با یکدیگر درگیری پیدا کرده بودند. توخل شش ماه دیگر با پاریسی‌ها قرارداد داشت.

کیلیان امباپه مهاجم تیم ملی فرانسه رابطه پرتنشی با مربی آلمانی داشت. حالا اخراج توخل، مانع جدیدی برای پیوستن امباپه به رئال مادرید در تابستان آینده به حساب می‌آید و در واقع کار برای رئال پیچیده‌تر شده است.

اخراج توخل نه تنها روی انتقال امباپه به پایتخت اسپانیا اثر می‌گذارد بلکه می‌تواند بر جانشین آینده زین‌الدین زیدان، وقتی که نیمکت رئال مادرید را ترک کند نیز مؤثر باشد. پوچتینو، جانشین ایده‌آل فلورنتینو پرس، رئیس باشگاه رئال مادرید به حساب می‌آمد تا در دوران گذار میان زیدان و رائول گونزالس هدایت تیم را به دست بگیرد.

اتفاق غیرمنتظره برای رئال در مورد انتقال امباپه اخراج توخل بود. شاید بتوان گفت این تاکتیک مدیر ورزشی باشگاه پاریسی، لئوناردو و رؤسایش برای حفظ این بازیکن 22 ساله بود. 

فصل گذشته رابطه این ستاره و مربی به شدت کدر شد و دو مورد بخصوص در این مورد نقش داشت. 

وقتی مهاجم پاری‌سن‌ژرمن کمی قبل از سوت پایان بازی در دو دیدار مقابل مون‌پولیه و نانت تعویض شد و نارضایتی خود را ابراز کرد، مربی گفت: «من مربی هستم، این تنیس یا دیگر ورزش‌های انفرادی نیست، این فوتبال است.» به نظر می‌رسید با صعود پاریسی‌ها به فینال لیگ قهرمانان اوضاع مساعد شده اما از آن موقع خیلی چیزها تغییر کرده است.

حتی روزنامه فرانسوی لوپاریزین گزارش داد لئوناردو مجبور به ترتیب دادن یک جلسه اضطراری با توخل شده تا اوضاع را سامان دهد. وقتی او بازیکن را از نظر اهمیت در سطح مربی قرار داده، ثابت می‌کند امباپه چقدر برای PSG مهم است. سخت می‌شود تصور کرد جانشین توخل برای مربیگری در پاریس موافقت کرده، بدون اینکه مطمئن شود باشگاه برای حفظ امباپه مبارزه می‌کند. ظاهراً پاریس به پوچتینو قول داده امباپه را تابستان نگه خواهد داشت.

امباپه و نمایندگانش می‌دانند تمدید قرارداد با پاری‌سن‌ژرمن هنوز امکانپذیر است اما یک بند در آن وجود دارد که به نفع رئال مادرید است. آن موافقتی است که در صورت تمایل رئال مادرید برای خریدن او وجود دارد. مبلغ این انتقال نجومی است، حدود 250 میلیون یورو که خیلی بیشتر از 180 میلیون یورویی است که باشگاه پاریسی برای خریدن امباپه در سال 2017 به موناکو پرداخت و رئال مادرید امیدوار بود در تابستان پیش رو با همین مبلغ او را بخرد.

منبع: آ. اس

 

لسترسیتی می‌توانست در جدول لیگ سقوط کند و فرو رفتنش همراه با بهانه و توجیه‌های فراوان باشد. برندان راجرز سرمربی تیم هم می‌توانست در حالی پا به کریسمس بگذارد که از برنامه بیرحمانه بازی‌های فشرده پیش رو، کمبود مهره و بازیکنانی که دارند خارج از پست تخصصی‌شان بازی می‌کنند، گلایه کند و هواداران هم از تغییر مکرر ارنج و سیستم بازی تیم‌شان به عنوان مدرکی برای نبود هویت یا برنامه تاکتیکی، شکایت داشته باشند. اما خوب که گوش کنید می‌بینید که هیچ حرف و سخنی از گله و شکایت نیست - حداقل از سوی کسانی که حرف‌های‌شان ارزش گوش کردن داشته باشد - و خوب که نگاه کنید می‌بینید که لسترسیتی در حالی به «باکسینگ دی» (بازی‌های روز بعد از کریسمس) می‌رود که در جایگاه دوم جدول قرار دارد، همان جایگاهی که منچسترسیتی سال گذشته در این مقطع از فصل داشت. چنین ثباتی شاید یک معجزه نباشد اما شدیداً تحسین‌برانگیز است بخصوص با در نظر گرفتن تغییر و تحولاتی که طی یک سال اخیر در لسترسیتی رخ داد.

آمار عملکرد این تیم در فاز دفاعی به طور خاص قابل تمجید بوده است. گاهی اوقات در طول این فصل که در آن - برخلاف فصل 20-2019 آنها علاوه بر لیگ برتر، بازی‌های لیگ اروپا را هم در تقویم‌شان داشته‌اند- لسترسیتی تمامی مدافعان اصلی خود را در اختیار نداشته است. با این حال این تیم امسال در حالی به مصاف منچستریونایتد می‌رود که در لیگ برتر 4 گل کمتر از تیم سولشر خورده، آن هم در شرایطی که نسبت به حریف یک بازی بیشتر انجام داده است. برای این وضعیت روباه‌ها دو دلیل اصلی وجود دارد. اول اینکه برندان راجرز توانسته به شیوه‌ای هوشمندانه تیمش را با شرایط موجود تطبیق دهد. نیمه دوم فصل گذشته، وقتی که تعداد مصدومان و غایبان تیم بالا رفت، او سیستم بازی تیمش را عوض کرد و از خط دفاعی 3 نفره استفاده کرد. حتی اگر این تغییر به او تحمیل هم شده باشد، این مربی اهل ایرلندشمالی به خوبی از پس اجرای آن برآمد و با آن آنقدر تیمش را خوب مدیریت کرد که حالا از آن می‌تواند به عنوان یک تاکتیک جدید در مواقعی که نیاز می‌بیند استفاده کند، مانند ماه سپتامبر که منچسترسیتی را در خانه‌اش 5 بر 2 شکست داد. لسترسیتی هنوز هم وقتی با 4 مدافع بازی می‌کند در بهترین شرایط قرار دارد اما این تیم نشان داده از چنان انعطاف تاکتیکی برخوردار است که در شرایط مقتضی بسته به حریفی که مقابلش قرار دارد و بسته به شرایط، می‌تواند سیستم بازی‌اش را تغییر دهد. دلیل دوم این است که برخی بازیکنان آنقدر خوب خلأهای موجود در تیم را پر کرده‌اند که دیگر مشخص نیست کدام بازیکن اصلی است و کدام بازیکن نیمکت‌نشین. همه بازیکنان راجرز آماده‌اند که به وقت رفتن به میدان با تمام قدرت بازی کنند. در حالی که کهنه‌کارهایی مانند کریستین فوکس با 34 سال سن، وز مورگان با 36 سال سن و مارک آلبرایتون با 31 سال سن هنوز هم نشان می‌دهند که مهره‌های قابل اتکا هستند، دلگرم‌کننده‌ترین غافلگیری‌ها از سوی مدافعان جوان تیم بوده است بخصوص وسلی فوفانای 20 ساله و جیمز جاستین 22 ساله.

عملکرد فوفانا به عنوان بازیکن که در 19 سالگی وارد لیگی جدید شد و مانند کارکشته‌ترین مدافعان جزیره ظاهر شده، آنقدر تحسین‌برانگیز بوده است که راجرز حتی یک دقیقه هم در لیگ برتر به او استراحت نداده است و او هم به ندرت مرتکب اشتباه شده است. این روند از ماه اکتبر و اولین بازی‌اش مقابل استون‌ویلا آغاز شد، یعنی دو هفته پس از آنکه آخرین بازی‌اش را برای سن‌‌اتین فرانسه مقابل رن انجام داد.

در همین حال به لطف حضور جاگلار سویونچو، لسترسیتی توانسته به خوبی جای خالی هری مگوایر را درست به محض از دست دادن او در ماه آگوست سال 2019 پر کند. در همین حال مقایسه عملکرد فوفانا و کاپیتان منچستریونایتد هم نکات جالب خاص خودش را دارد. نه تنها فوفانا در قیاس با مگوایر میانگین بهتری برای دفع و تصاحب توپ نسبت به تعداد بازی‌هایش در لیگ برتر دارد بلکه دو برابر او تکل زده، حرکات پا به توپ مسلط‌تری داشته و توانایی اجرای کارهایی که راجرز آن را هنر مهاجمان مدافع توصیف می‌کند را به نمایش گذاشته است. علاوه بر اینها او بیش از مگوایر پاس داده و سه برابر او دریبل زده است. در کل عملکرد و بازدهی او آنقدر بالا بوده که هر کس را مجاب می‌کند که به لسترسیتی به خاطر بردن این بازیکن به لیگ برتر قبل از هر تیم دیگری، تشویق کند.

پیشرفت جاستین هم به همین اندازه برای راجرز خوشایند بوده است. او در پست‌های مختلف امتحانش را پس داده است و آنقدر رضایتبخش کار کرده که کمتر کسی اکنون می‌تواند از دست مسئولان لسترسیتی به خاطر موافقت با فروش بن چیلول ملامت کند یا از مصدومیت بازیکنانی مانند ریکاردو پریرا یا تیموتی کاستانیه ناراحت و نگران باشد. او که تنها سال گذشته از تیم دسته دومی لوتون به لستر پیوست، با هر بازی‌اش در این تیم بهتر شده و چه در سمت راست یا چپ خط دفاعی بازی کرده، آنقدر خوب بوده که از نظر راجرز داشتن او برای هر تیمی یک رویا است.

منچستریونایتد در آخرین بازی فصل گذشته توانست لسترسیتی را شکست دهد و سهمیه لیگ قهرمانان را از چنگ این تیم درآورد اما تیم میزبان امسال هم قوی‌تر است هم با وجود مشکلاتش گزینه‌های بیشتری برای چیدن یک خط دفاعی قدرتمند مقابل شیاطین سرخ دارد.

منبع: گاردین

 

فرانک لمپارد حاضر نیست درباره احتمال سقوط آرسنال صحبت کند. او رقیب بعدی چلسی را «تیمی با کیفیت بالا» خوانده است.

آرسنال که 13 بار قهرمان انگلیس شده، هفت بازی است که در لیگ برتر پیروز نشده و تنها چهار امتیاز با منطقه سقوط فاصله دارد. مشکلات آنها ادامه دارد و شکست چهار بر یک خانگی در جام اتحادیه به دست منچستر سیتی هم اوضاعشان را بدتر کرده است.

آرسنال 12 سال است که در باکسینگ دی (26 دسامبر) نباخته است، ولی حالا با آزمونی دشوار روبه‌رو است.

لمپارد گفت: «من نمی‌خواهم درباره این صحبت کنم که آنها در چه نبردی حضور دارند. آنها تیمی خوب با مربی‌ خوب هستند. آنها نتایج بدی گرفته‌اند اما در کل تیم‌های لیگ برتر در این فصل کمی بی‌ثبات بوده‌اند. من کاری ندارم که آنها کجا هستند. نگرانی من این است که آنها کیفیت بالایی دارند.»

توپچی‌ها پس از بازی با چلسی با برایتون و وست‌بروم بازی دارند و هرچند آرتتا قبول دارد که این بازی‌ها برای تیمش سرنوشت‌ساز خواهد بود اما بر این باور است که تیمش کیفیت لازم را دارد که اوضاع را برگرداند: «باید اوضاع را عوض کنیم. تردیدی نیست که این بازی‌ها سرنوشت فصل را مشخص خواهند کرد اما با توجه به عملکردی که مقابل رقیبان سخت نشان داده‌ایم، من می‌گویم که بازیکنان مبارزی در تیم داریم. بله، من بازیکنانی جنگجو دارم.»

بزرگ‌ترین مشکل آرسنال این است که مشخص نیست پیر-امریک اوبامیانگ، کاپیتان تیم به این بازی برسد. او دو بازی قبلی تیمش را به دلیل مشکل ساق پا از دست داده است. این ملی‌پوش گابنی شاید آماده باشد اما در هر حال، با توجه به اینکه مصدوم بوده، احتمالاً به عنوان بازیکن جانشین به زمین برود.

حضور گابریل مارتینلی هم نامشخص است. او در جریان شکست مقابل من‌سیتی دچار ضربه به ساق پا شد. توماس پارتی هم مشکل عضله ران دارد و باز هم غایب خواهد بود.

گرانیت ژاکا هم سه بازی محرومیتش را پشت سر گذاشته و به این بازی می‌رسد و عجیب نیست اگر این بازیکن سوئیسی به ترکیب تیم برگردد.

اما آرسنال نسبت به تیمی که مقابل منچستر سیتی بازی کرد تغییراتی را خواهد داشت. برند لنو، کیه‌ران تیرنی و بوکایو ساکا به ترکیب برمی‌گردند و ممکن است لاکازت همچنان به انکتیا ترجیح داده شود. در چلسی هم حکیم زیاش مشکل عضله ران دارد و ریس جیمز و بن چیلول هم مصدوم‌اند و به احتمال زیاد به این بازی نمی‌رسند. به این ترتیب سزار آسپیلیکوتا و امرسون پالمیری در پست مدافع کناری بازی خواهند کرد اما لمپارد احتمالاً بیشتر بازیکنانی که مقابل وستهم بازی کردند را به میدان خواهد فرستاد.

در نتیجه، کای هاورتز ممکن است بار دیگر نیمکت‌نشین شود و ورنر و کریستین پولیشیچ در کنار تامی آبراهام در حمله بازی کنند. ژورژینیو و میسون ماونت هم در خط میانی در کنار انگولو کانته قرار می‌گیرند.