رضا شریعتی‌کیا

 

میعاد نیک

 

سام ستارزاده

 

جمله «تاریخ خودش را تکرار می‌کند» یکی از تأثیرگذارترین کلیشه‌های جهان فوتبال است. همین جمله، در بارسلونا یک یادآور منفور است از حقیقتی که فلسفه دیرینه تیم اول شهر را زیر علامت سؤال می‌برد؛ اینکه «بازی مالکانه برای پیروزی در زمین مسابقه کافی نیست و گاهی لازم هم نیست.»

بلوگراناهای متعصب هفتم نوامبر سال 2012 را به‌یاد دارند؛ روزی که در سلتیک‌پارک، به‌نوعی چوب وفادارای به تیکی‌تاکای پپ گواردیولا را خوردند و دو بر یک مغلوب کاتولیک‌های اسکاتلند شدند. در ظاهر، بارسا - سلتیک آن سال بیشتر از یک دیدار معمولی در دور گروهی چمپیونزلیگ نبود. آبی‌واناری‌ها چند ماه قبل و در نیمه‌نهایی دوره قبلی این تورنمنت، با پپ محبوب‌شان مالکانه بازی‌ کردند و اسیر نمایش دفاعی چلسی روبرتو دی‌متئو شدند. شیرهای لندن با همین شیوه بایرن‌مونیخ را نیز در فینال زمینگیر کردند و تاریخ را برای لندن نوشتند اما رویارویی بارسا با سلتیک هم اندازه چلسی در یادها باقی‌ ماند، اگر نخواهیم بگوییم بیشتر از آن.

پس از هشت سال و اندی، همان نتیجه کابوس‌وار، دوباره در بیداری چشمان بلوگراناها را آزرد. این‌بار در لالیگا، مقابل کادیزی که بدون احتساب این فصل، تنها یک سال از 27 سال گذشته‌اش را در سطح نخست فوتبال اسپانیا سر کرده. نماینده یک شهر 100هزار نفری در آندلس که تنها مهره سرشناسش آلوارو نگردویی است که آخرین تجربه‌اش، رانده‌ شدن از النصر امارات بود، با غلبه بر رئال مادرید نامش را سر زبان‌ها انداخت و با پیروزی بر بارسلونا لقب غولکش را از دنبال‌کنندگان لالیگا گرفت اما این کادیز را تبدیل به شگفتی هفته مسابقات ساخت که آنان این پیروزی را با مالکیت 17 درصدی، تعداد 110 پاس سالم و تنها سه شوت در چارچوب به‌دست آوردند؛ آماری مشابه سلتیک 2012!

البته اگر بخواهیم بارسلونا - کادیز را به‌ تنهایی مرور کنیم، جشنواره اشتباهات فردی شاگردان کومان را نمی‌توانیم نادیده بگیریم. از کادیز آلوارو سرورا اما می‌توانیم با انعطاف‌پذیری تاکتیکی مثالزدنی‌شان یاد کنیم. آنها در دیدارهای ساده‌تری نظیر اوئسکا هجومی بازی می‌کنند و زمانی که لازم باشد، حتی با سه بازیکن روی خط دروازه از ضربات آزاد مستقیم لئو مسی دفاع می‌کنند. اعتماد به نفس آنان از بازیکنانی که نام‌شان می‌تواند تن هر حریفی را بلرزاند، هم در دفاع و هم در حمله بیشتر بود و این به آنها کمک کرد سوای گلی که روی بدبیاری پدرو الکالا دریافت کردند، در بستن فضاها مقابل بارسلونای کم‌ خلاقیت در حمله موفق عمل‌ کنند و معدود موقعیت‌های ایجاد شده کاتالان‌ها را نیز به تکیه بر درخشش یرمیاس لدسما دفع‌ کنند.

شکستی که پرونده بارسای کومان در لالیگای فصل جاری را عملاً بست، با خاطره سلتیک 2012 شباهت زیادی دارد اما برخلاف آن بارسای 2020 سایه تیم جذاب هشت سال قبل‌شان هم نیست و ما را اصلاً به‌ یاد نمایش‌های طلایی‌شان در هزاره جدید نمی‌اندازد.

 علی کمانگری

 

در هفته دهم رقابت‌های بوندس‌لیگا دو تیم بایرن‌مونیخ و لایپزیش در ورزشگاه آلیانز به مصاف هم رفتند که تقابل جذاب‌شان با تساوی ۳-۳ به پایان رسید. هانسی فلیک بعد از تغییر آرایش خود از دفاع ۴ نفره به ۳ نفره در دیدار با اتلتیکو، برای این بازی بار دیگر به آرایش 4-2-3-1 همیشگی خود بازگشته بود و یولیان ناگلزمن هم مطابق دیدار‌های گذشته از چنان آرایش سیالی استفاده کرده بود که تشخیص آرایش پایه‌اش هم سخت بود! لایپزیش با دو آرایش« 4-4-2 «mid block و 3-3-4 در حالت بدون توپ دفاع می‌کرد. به هنگام آرایش 4-4-2، انکونکو بود که به فورسبرگ در مرکز حمله اضافه می‌شد تا دو نفری روی دو مدافع میانی بایرن فشار وارد کنند. 

وقتی فلیک تصمیم گرفت خاوی مارتینز را از خط هافبک به خط دفاع اضافه کند تا مونیخی‌ها هنگام اولین مرحله ساخت بازی از عقب زمین، مقابل دو مهاجم لایپزیش برتری عددی داشته باشند، ناگلزمن آرایش دفاعی تیمش را به 4-3-3 تغییر داد تا کلایورت هم به فورسبرگ و انکونکو اضافه شوند و سه نفری روی مدافعان حریف فشار وارد کنند. در این حالت، آدامز، به عنوان عقب‌ترین هافبک تیم لایپزیش، سعی داشت در جلوی مدافعان میانی مانع از رسیدن توپ به مولر شود.

 در نیمه‌ دوم و بعد از ورود‌ موزیالا به جای مارتینز، بار دیگر بایرن در فاز اول بازیسازی عقب زمین از ۳ نفر به ۲ نفر تبدیل شد، زیرا موزیالا برخلاف مارتینز به فضای بین دو مدافع میانی بایرن نمی‌آمد. بنابراین ناگلزمن باز هم در آرایش سیال خود دست برد و آن را از 4-3-3 به 4-4-2 تغییر داد. ریسک دفاع در وضعیت 4-4-2 این است که اگر دو هافبک میانی شما برای پرسینگ به نیمه زمین حریف بیایند، پوششی در فضای جلوی مدافعان میانی شما باقی نخواهند ماند. این اتفاقی بود که در نیمه دوم برای لایپزیش هم افتاد؛ آدامز و سابیتزر برای پرس کردن گورتزکا و موزیالا به نیمه زمین بایرن می‌رفتند، لواندوفسکی کمی از خط حمله عقب‌تر می‌آمد تا در فضای پشت محوطه قرار گیرد، این کار یک مدافع میانی لایپزیش را هم با خود می‌کشاند، در نتیجه فرصت خوبی برای مولر فراهم می‌شد تا به فضای ایجاد شده پشت مدافع میانی لایپزیش بزند. آن‌ سوی میدان، لایپزیش هم به هنگام مالکیت توپ سعی می‌کرد از پرسینگ شدید بایرن با پاس‌های تکضرب و طولی بگریزد و در نیمه اول موفق هم بود و یک گل را هم به همین شکل به ثمر رساند اما در نیمه دوم تیم ناگلزمن رو به بازی مستقیم با هدف استفاده از فضای پشت مدافعان بایرن آورد که چندان دقت پاس خوبی را در این زمینه نداشتند.

 اف‌سی هالیوود با این تساوی ۲۳ امتیازی شد و فاصله ۲ امتیازی خود را با لایپزیش حفظ کرد اما بایرلورکوزن توانست با برتری ۳-صفر مقابل شالکه، خود را ۲۲ امتیازی کند و به یکقدمی بایرن‌مونیخ برساند. در مجموع فارغ از ۶ گلی که در بازی مونیخ و لایپزیش رد و بدل شد، شاهد تقابل تاکتیکی دو مربی نو‌گرای آلمانی بودیم که بار‌ها و بارها برای تاکتیک‌های یکدیگر در جریان مسابقه، از ضد‌ تاکتیک‌‌های خود استفاده کردند تا این تقابل را به بالاترین کیفیت ممکن برسانند.

رحمان رضایی بازیکن ملی پوش کشورمان یکشنبه شب در دیدار تیم‌های پروجا و ونیز نخستین گل خود را در رقابت‌های فوتبال دسته اول باشگاه‌های ایتالیا (کالچو ) به ثمر رساند.

به گزارش ایرنا از رم، رحمان رضایی که در این دیدار به عنـــوان بازیکن ثابت در ترکیب تیم پروجا قرار گرفته بود، توانست در دقیقه 80 این دیدار نخستین گل خود را در این رقابت‌ها به ثمر

 برساند.

«رضایی» در این دیدار که دقایقی پیش با نتیجه دو بــــر صفر به نفع پروجا به پایان رسید، با ارائه یک بازی دیدنی و با از کار انداختن مهاجمان ونیز بارها خط دفاع این تیم را مقابل خود سردرگم کرد.

«سه سه کوزمی» سرمربی تیم پروجا که بارها از حضور رحمان رضایی در ترکیب این تیم ابراز خرسندی کرده است، پس از این دیدار از رضایی تقدیر کرد.

رحمان رضایی در طول سه دیدار گذشته‌ای که برای تیم پروجا به زمین رفته است، توانسته با ارائه یک بازی حرفه‌ای و دیدنی نظر کارشناسان ورزشی ایتالیا را به خود جلب کند و از جمع هشت نمره ارزشیابی بازی حرفه‌ای هر بازیکن، 6 امتیاز را به خود اختصاص دهد که سطح مطلوبی از توانایی‌های حرفه‌ای رضایی در فوتبال ایتالیا محسوب می‌شود.

سامان موحدی راد