چارلز واتس

 

آرسنال میکل آرتتا این بار توسط رقیب همشهری‌اش و در دربی مغلوب شد. سناریوی باخت توپچی‌‌‌ها در خانه تاتنهام اما مانند باخت‌های قبلی‌شان بود و حالا این تیم در 9 بازی‌اش 6 بار تن به شکست داده است. خب حالا میکل آرتتا چه کار خواهد کرد؟

سرمربی آرسنال روزهای قبل از بازی یکشنبه تیمش که آن را 2 بر صفر باخت را صرف یادآوری این موضوع به همه کرد که چقدر زمان نیاز دارد تا بتواند توپچی‌ها را دوباره به یک مدعی تبدیل کند اما بعد از تازه‌ترین باخت توپچی‌ها در لیگ برتر انگلیس او دیگر باید آماده مواجه شدن با گوش‌های کری باشد که دیگر توجیه‌های او را برای بد نتیجه گرفتن تیمش قبول نمی‌کنند و هرچه بیشتر سپری می‌شود، بیشتر نگران جهتی می‌شوند که آرسنال در آن قدم گذاشته است. خوشبینی‌ای که با قهرمانی‌های غیرمنتظره در جام حذفی و پس از آن در جام خیریه انگلیس در میان هواداران آرسنال به وجود آمد، خیلی وقت است که رنگ باخته است. شاید مدیران باشگاه هنوز خیلی به آرتتا اعتقاد داشته باشند اما هواداران دیگر تحمل ندارند و این سؤال برای‌شان شکل گرفته است که آرتتا دقیقاً در شمال لندن دارد چه کار می‌کند. تیم او با وجود باخت 2 بر صفر به تاتنهام ضعیف نبود. آرسنال نزدیک به 70 درصد از زمان بازی تملک توپ داشت و بالغ بر 300 پاس داشت. تعداد شوت‌هایش، کرنرهایش و سانترهایش هم بیشتر از رقیب همشهری بود. در واقع آرسنال از نظر آماری در تمام موارد بهتر از تاتنهام بود جز همانی که از همه مهم‌تر است: تعداد گل اما واقعیت این است که آنها در هیچ مقطعی از بازی شبیه تیمی که بتواند برنده باشد، ظاهر نشدند. ژوزه مورینیو تاتنهام را با یک برنامه مشخص به زمین بازی فرستاده بود و برنامه‌اش هم بی‌عیب‌و‌نقص جواب داد. آنها عقب نشستند، اجازه دادند آرسنال صاحب توپ باشد و بعد در ضدحملات به این تیم ضربه زدند، درست همان کاری که در تمام این فصل با سایر تیم‌ها انجام داده‌اند. آرسنال باید می‌دانست که چنین اتفاقی می‌افتد و با این وجود همانطوری بازی کرد که رقیب انتظار داشت. آرسنالی‌ها دوبار در نیمه اول دروازه‌شان تهدید شد و تاتنهام هر دوبار آن موقعیت‌ها را به گل تبدیل کرد. آرسنال که هافبک خود توماس پارتی را هم به دلیل مصدومیت در این بازی از دست داد، در 20 روز آینده، 5 بازی باید انجام دهد و این برنامه فشرده قطعاً به تیم پانزدهم جدول که 11 امتیاز از 11 بازی گرفته و 11 امتیاز هم از تاتنهام صدرنشین فاصله دارد، به کم شدن مشکلات آرتتا کمک نخواهد کرد. حرف آرتتا در مورد اینکه باید به او فرصت داده شود درست است چون برای جمع کردن ویرانه‌ای که از آرسنال ساخته شده به زمان نیاز است اما بعد از نزدیک به یک سال کار در این سمت، کمبود خلاقیت در کاری که او دارد تلاش می‌کند، روز به روز نگران‌کننده‌تر می‌شود. تیم او در 11 بازی این فصل لیگ برتر انگلیس تنها 10 گل زده است و تنها تیم‌های برنلی، وست‌برومویچ و فولام هستند که آمار ضعیف‌تری داشته‌اند و این سه تیم همگی قعرنشینان جدول هستند. در این فصل پیر امریک اوبامیانگ تنها دو گل زده که گلش به تاتنهام در هفته نخست رقابت‌ها هم تنها گلی بود که در جریان معمول بازی زده است. این شاید اصلی‌ترین دلیل ناکامی‌های تیم آرتتا باشد. آرسنال در 11 بازی‌اش در این فصل لیگ برتر انگلیس 65 موقعیت گلزنی داشته است که این کمترین آمار در میان تمامی تیم‌های لیگ برتر انگلیس است. آرتتا پس از باخت قبلی تیمش مقابل ولورهمپتون به این موضوع اشاره داشت که تعداد سانترهای تیمش نشان‌دهنده آن است که دیر یا زود شانس به او و مردانش رو خواهد آورد اما بازی تیمش مقابل تاتنهام نشان داد که الزاماً داشتن موقعیت‌های بیشتر چه برسد به تعداد سانترهای بیشتر به معنای ضمانتی برای کسب پیروزی نیست. اگر آرتتا خیلی زود راه‌حلی برای برطرف شدن مشکل عدم گلزنی تیمش پیدا نکند، غرولندها بابت عملکرد او به فریاد‌های اعتراض‌آمیز تبدیل می‌شود و آن وقت دیگر نمی‌توان آنها را نادیده گرفت.

منبع: گل

 

نیل جونز

 

 

رقابت لیونل مسی با کریستیانو رونالدو بیش از یک دهه است فوتبال را به وجد آورده‌ و بازی امشب بارسلونا با یوونتوس در نوکمپ صحنه دوئل این دو با یکدیگر است در مسابقه‌ای که ممکن است آخرین رویارویی این دو فوق‌ستاره باشد. دو غول دنیای مدرن فوتبال که در سال‌های 2017-2008 توپ طلای جهان را بین خود تقسیم کردند، نماد دو رقیب سنتی اسپانیا، بارسلونا و رئال مادرید بودند تا اینکه رونالدو در سال 2018 پایتخت اسپانیا را به مقصد تورین ترک کرد.

وقتی مهاجم پرتغالی در سال 2009 از منچستریونایتد به رئال رفت، ال‌کلاسیکو مترادف رقابت او با کاپیتان بارسلونا، مسی شد. با رفتن او، این بازی کمی از شکوه خود را از دست داده و البته جهان فوتبال مشتاق است که یک بار دیگر تقابل این دو را با هم ببیند.

در اوایل مرحله گروهی که یوونتوس میزبان بارسلونا بود، این امید به یأس مبدل شد چون رونالدو به ویروس کرونا مبتلا شد و نتوانست تیمش را در این بازی همراهی کند که بارسلونا با 2 گل به پیروزی رسید. مسی یکی از گل‌ها را از روی نقطه پنالتی زد و حالا قرار است دوباره این دو همدیگر را در زمین فوتبال ببینند.

هر دو تیم به مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا از گروه G صعود کرده‌اند اما یوونتوس می‌تواند در صورت پیروزی با سه گل یا بیشتر در نوکمپ از بارسلونا سبقت بگیرد یا اگر هر بردی با اختلاف 2 گل غیر از پیروزی 2 بر صفر به دست آورد. دیناموکیف و فرانس واروژ هم یک امتیازی هستند و هر کدام در بازی امشب نتیجه بهتری بگیرند، به لیگ اروپا می‌روند، اگر بازی مساوی شود، تیم اوکراینی به خاطر تفاضل گل بهتر سوم می‌شود.

رونالدو و مسی در سال‌های آخر بازی شان هستند، به ترتیب 35 و 33 سال دارند اما هر دو جایگاه تأثیرگذار خود را حفظ کرده‌اند. مسی شش توپ طلا دارد و مدافع عنوان بهترین بازیکن جهان است در حالی که رونالدو در سال 2019 سوم شد و در مجموع پنج بار این جایزه را گرفته.

رونالدو در ایتالیا درخشیده و بازیکن کلیدی یووه شده که شنبه قبل از پیروزی 2 بر یک مقابل تورینو در دربی دلاموله، پیراهن یادبودی به مناسبت رسیدن تعداد گل‌های او به عدد 750 به رونالدو هدیه شد. ماسیمیلیانو آلگری که در بدو ورود رونالدو به ایتالیا مربی‌اش بود، می‌گوید: «رونالدو به خاطر ذهنیتش بازیکن طراز اولی است. پنج توپ طلا، پنج قهرمانی لیگ قهرمانان و یک قهرمانی جام ملت‌های اروپا به دست آورده و در همه آنها تأثیرگذار و مثبت بوده اما هر سال برای خودش هدف جدیدی تعریف می‌کند.»

رونالدو فصل اول 21 گل زد و فصل بعد برای تیم مائوریتزیو ساری 31 گل زد تا یووه به سی و ششمین قهرمانی‌اش در لیگ برسد. او با هشت گل در شش بازی این فصل برای تیم آندره‌آ پیرلو نشانی از افت بروز نداده. برعکس مسی در اسپانیا روزهای سختی را سپری می‌کند. مهاجم بارسلونا تابستان می‌خواست فرار کند اما باشگاه اجازه نداد و حالا مسی مثل اینکه با برنامه‌های تاکتیکی مربی جدید، رونالد کومان راحت نیست و از روزهای اوج فاصله گرفته است. بارسلونا بدترین شروع خود در لیگ را در 33 سال گذشته داشته و بی‎ثباتی مسی بخشی از مشکل است، او در 10 بازی تنها 4 گل زده که دو تا پنالتی بوده. کارلس توسکتس، رئیس موقت بارسلونا قبل از انتخابات پنجم بهمن، گفته باشگاه باید او را می‌فروخته تا بخشی از مشکلات مالی‌اش را حل کند.

به هر حال مسی که نتوانست در باخت 2 بر یک شنبه شب برابر تیم تازه‌وارد لالیگا، کادیس گل بزند، مانده و فرصت بازی مقابل رقیب قدیمی‌اش، رونالدو شاید او را به هیجان آورد. وقتی رونالدو در اسپانیا بود، او و مسی همدیگر را به رسیدن به قله‌های افتخار سوق می‌دادند و رکوردهایی به دست آمد که بی‌سابقه بود. امشب دوباره برای هم شمشیر می‌کشند، شاید برای آخرین بار.

منبع: AFP

داوری شوکه‌کننده اجازه نداد وست برومویچ از بازی با یونایتد امتیاز بگیرد و هفته قبل ساوتهمپتون در نیمه اول دو گل جلو افتاد اما در نیمه دوم پرچم سفید را درآورد. بعد هم وستهم. یونایتد اگر شنبه آینده مقابل منچسترسیتی هم اینطور بازی کند، اولدترافورد روی سرش خراب می‌شود. لایپزیگ اما تیم دست و پا بسته‌ای نیست. آنها در این بازی علاوه بر صعود، برای انتقام هم انگیزه دارند، باخت 5 بر صفر دو ماه قبل که با هت‌تریک مارکوس رشفورد همراه بود، برای تیمی که تا نیمه‌نهایی رقابت‌های سال قبل پیش رفت، بسیار سنگین بود. تیمی که از سوی غول نوشابه‌های انرژی‌زا، ردبول، حمایت می‌شود و می‌خواهد پای ثابت لیگ قهرمانان باشد، باید حسابش را با یونایتد در این دیدار تسویه کند ضمن اینکه ترک زودهنگام این رقابت‌ها، رویاهای باشگاه باانگیزه آلمانی را از بین می‌برد. لایپزیگ که این هفته بازی هیجان‌انگیزی برابر بایرن‌مونیخ داشت و صدرنشین بوندس‌لیگا را 3 بر 3 متوقف کرد، با پیروزی صعود می‌کند و تساوی هم کافی است اگر پاری‌سن‌ژرمن به تیم ترک که با سه امتیاز انگیزه‌ای برای این بازی ندارد، ببازد.

الکساندر سورلوت مهاجم نروژی لایپزیگ که با 20 میلیون یورو از کریستال پالاس خریداری شد تا جای خالی تیمو ورنر منتقل شده به چلسی را پر کند، به قحطی گلش در این تیم پایان داد. گل دقیقه آخر او در پیروزی 4 بر 3 هفته گذشته مقابل باشاک شهیر امیدهای تیمش برای صعود را زنده نگه داشت. در حالی که هم‌تیمی او در تیم ملی نروژ، ارلینگ هالند بعد از انتقال به بوروسیادورتموند رکوردهای بوندس‌لیگا را جابه‌جا کرده، بازی در آلمان برای سورلوت چندان آسان نبوده و او در 10 بازی اولش نتوانست برای تیمش گل بزند. اودر 9 بازی در بوندس‌لیگا که چهار تایش در ترکیب اصلی بوده، هنوز به گل نرسیده اما امیدوار است در لیگ قهرمانان گلزنی‌اش ادامه پیدا کند و باعث صعود تیمش شود هر چند بعید است در ترکیب اصلی باشد.

لایپزیگ یک بار دیگر نمی‌تواند از لوکاس کلاسترمان، فابریس هارتمان، کونراد لایمر، بنجامین هنریکس و هوانگ هی چان استفاده کند اما نسبت به بازی شنبه با بایرن تغییرات زیادی نخواهد داشت. دنی اولمو، امیل فورزبرگ و یوسف پولسن احتمالاً در ترکیب اصلی باشند ضمن اینکه جاستین کلایورت و سورلوت جزو گزینه‌های هجومی هستند. کوین کمپل و مارسل سابیتزر در خط میانی به استحکام دفاعی کمک می‌کنند. دایوت اوپامکانو و ابراهیما کوناته که مورد توجه باشگاه‌های زیادی هستند، یک بار دیگر در قلب دفاع قرار می‌گیرند. سولشر شاید به دفاع سه نفره رو بیاورد با ترکیب اکسل توانزبه در کنار ویکتور لیندلوف و هری مگوایر. فرد به خاطر اخراج هفته گذشته مقابل پاری‌سن‌ژرمن محروم است و این یعنی پل پوگبا می‌تواند در کنار اسکات مک تامینای در خط میانی بازی کند. الکس تلس و آرون وان بیساکا، بال-مدافع بازی می‌کنند. اگر آنتونی مارسیال و ادینسون کاوانی به دلیل مصدومیت نتوانند بازی کنند، بازی به میسون گرینوود می‌رسد که در کنار رشفورد و برونو فرناندز مثلث هجومی تیم را تشکیل دهد.

منبع: میرر

 

 

یورگن کلوپ می‌گوید که چلسی یکی از بخت‌های قهرمانی در این فصل لیگ برتر انگلیس است. البته که حرف او را می‌توان به یک نوع جنگ روانی برای گرفتن تمرکز حریف دانست. به هرحال زدن برچسب مدعی قهرمانی به یک تیم جوان با یک مربی تازه‌کار، نمی‌تواند چیزی جز یک تلاش واضح برای فشار آوردن روی یک تیم کم‌تجربه باشد. با این حال چیزی که حرف‌های کلوپ ثابت می‌کند، نگرانی او از بابت صعود همین تیم جوان به صدر جدول است اما آیا کلوپ درست می‌گوید؟

 

مربی

لمپارد با انتقاد شنیدن میانه خوبی ندارد، دارد؟ نمونه‌اش هم واکنش‌هایی بود که رسانه‌ها به تساوی 3-3 خانگی چلسی مقابل ساوتهمپتون در ماه اکتبر نشان دادند و حسابی او را عصبانی کرد. به همین دلیل هم نشست خبری بعد از برد 3 بر یک این هفته مقابل چلسی فرصت خوبی شد تا او جواب رسانه‌ها را بدهد و دوبار هم به اینکه مورد انتقاد واقع شده است اشاره داشت اما چلسی از زمان آن تساوی عجیب، هشت بازی از 11 بازی‌اش در تمامی رقابت‌ها را برده است و خب شاید به همین دلیل انتقاد از لمپارد تنها بر انگیزه او اضافه کرده باشد. از تندخویی او در برابر انتقادات که چشم‌پوشی کنیم، لمپارد خصلت‌های مثبت زیادی دارد که هر هفته سبب می‌شود طرفداران بیشتری پیدا کند و مهم‌ترین آنها هم شور و اشتیاق اوست. هفت گلی که چلسی در این فصل از روی ضربات شروع مجدد زده است، نشانه‌ای از تأثیر تاکتیک‌هایی است که او در تمرینات به شاگردانش منتقل می‌کند.

 

خط دفاعی

تنها یک تیم (تاتنهام) از چلسی در این فصل لیگ برتر انگلیس کمتر گل خورده است. اگر آن سه گل عجیب و غریب بازی مقابل ساوتهمپتون را هم کنار بگذاریم، آن وقت چلسی قویترین خط حمله لیگ را دارد. 5 کلین‌شیت در 8 بازی لیگ برتر آمار تحسین‌برانگیز مردان لمپارد است. ادواردو مندی دروازه‌بان جدید چلسی که سه ماه پیش به این تیم پیوست در 13 بازی‌اش برای این تیم تنها 4 گل خورده است. البته حضور یک مدافع باتجربه مانند تیاگو سیلوای 36 ساله در خط دفاعی تیم را هم نباید نادیده گرفت. مدافعان چلسی نه تنها اجازه گلزنی نمی‌دهند بلکه خودشان هم گل می‌زنند و گل می‌سازند. گواه آن هم پاس گل ریس جیمز به اولیویه ژیرو و گلزنی کورت زوما مقابل لیدزیونایتد بود.

در خط میانی هم انگولو کانته توانسته به همان سطحی برگردد که او را از لسترسیتی به چلسی رساند. پس خود او به تنهایی می‌تواند یک دلیل بزرگ باشد اما هموطن او ژیرو را هم از یاد نبرید. شاید سن او بالا باشد اما تجربه‌اش این روزها خیلی به کار چلسی آمده است و 4 گلی که در لیگ قهرمانان زد و بعد از آن گلش به لیدز هم نشان داد که هنوز شم گلزنی بالایی دارد.

در نهایت اینکه می‌توانیم بگوییم که کلوپ اشتباه می‌کند. چلسی مدعی اصلی قهرمانی نیست و هنوز هم تیم خودش یا منچسترسیتی مدعی هستند اما چلسی تیمی است که می‌تواند این دو مدعی را به دردسر بیندازد.

منبع: دیلی میل

 

 فرمول یک منتظر یک شوماخر جدید است، میک شوماخر پا جای پای پدرش، میشاییل گذاشته و قراردادی چند ساله با هاس بسته که از سال 2021 شروع می‌شود. این راننده 21 ساله اخیرا قهرمان مسابقات فرمول 2 شده و از مدت‌ها پیش احتمال آمدنش به بالاترین رده مسابقات اتومبیلرانی داده می‌شد.

او گفت: «اینکه سال آینده در مسابقات فرمول یک حضور داشته باشم، حسی فوق‌العاده به من می‌دهد. زبانم بند آمده و می‌خواهم از فراری که بخشی از آکادمی این تیم بودم و همچنین هاس به خاطر اعتمادش تشکر کنم. همچنین می‌خواهم به پدر و مادرم ادای احترام و ابراز عشق کنم. می‌دانم همه چیزم را مدیون آنها هستم. همیشه باور داشتم که یک روز در فرمول یک مسابقه می‌دهم. می‌خواهم یک تشکر ویژه کنم از همه هواداران که در طول حرفه‌ام از من حمایت کردند. تمام توانم را می‌گذارم و می‌خواهم همراه با هاس و آنها سفر خوبی در فرمول یک داشته باشم.»

نخستین فصل میک شوماخر دقیقاً 30 سال بعد از ورود پدرش به فرمول یک‌ در گرندپری بلژیک در سال 1991 رخ می‌دهد. میشاییل اسطوره فرمول یک است و با هفت قهرمانی جهان و 91 بار فتح گرندپری‌ها رکورددار بود که لوییز همیلتون در این فصل با اولی مساوی شد و از دومی عبور کرد. ورود شوماخر جوان به فرمول یک خبر خوبی برای خانواده و هواداران اسطوره آلمانی، هفت سال بعد از حادثه مسابقات اسکی است.

میک که شباهت زیادی به پدرش دارد در سال 1999 به دنیا آمده و در سوییس بزرگ شده، برای اینکه تحت فشار رسانه‌ها قرار نگیرد، از نام مادرش، بتش، استفاده کرد: «خیلی خوب بود، نمی‌خواستم مورد توجه رسانه‌ها و مردم باشم تا کارم را انجام دهم.» او در سال 2014 در مسابقات کارتینگ با نام «میک جونیور» حاضر شد و یک سال بعد دوران حرفه‌ای میک شوماخر رسماً آغاز شد.

در فرمول یک رسم است که پسرها راه پدر را در پیش بگیرند. دو تا از رقبای اولیه میشاییل شوماخر، دیمون هیل و ژاک ویانوو فرزندان اسطوره‌های این ورزش گراهام هیل و ژیل ویانوو بودند. مکس فرستاپن از تیم ردبول از دستاوردهای پدرش یوس عبور کرده که در بنتون با میشاییل هم‌تیمی‌ بود و آخرین هم‌تیمی‌ میشاییل، نیکو روزبرگ راه پدرش، ککه را رفت و قهرمان فرمول یک شد.