طولانی‌ترین فصل در تاریخ NBA با پیروزی لس‌آنجلس لیکرز مقابل میامی هیت در فینال این رقابت‌ها به پایان رسید و لبران جیمز و یارانش موفق شدند با نتیجه 106 به 93 قهرمان کنفرانس شرق را در ششمین بازی فینال شکست دهند و هفدهمین قهرمانی لیکرز را رقم بزنند. چالش به پایان رساندن فصلی که به خاطر شیوع کرونا نیمه تمام مانده بود با موفقیت انجام شد اما این به معنای پایان روزهای سخت NBA نیست. در واقع حالا بخش سخت ماجرا پیش روی NBA قرار گرفته است. در حالی که هیچ نشانه‌ای از پایان بحران کرونا در آینده‌ای نزدیک به چشم نمی‌خورد، مسئولان لیگ باید برنامه‌ریزی برای آغاز فصل 21-2020 را آغاز کنند اما با وجود ابهاماتی که وجود دارد، انجام این کار آنقدرها آسان نیست.

NBA هر سال سقف حقوق‌هایش را بر اساس درآمدهای بسکتبالی مرتبط تعیین می‌کند. این پروسه معمولاً محاسباتی نسبتاً مشخص و مستقیم دارد تا مسئولان لیگ بتوانند برای داشتن یک فصل کامل 82 مسابقه‌ای در مرحله گروهی (رگولار سیزن) و 4 مرحله حذفی (پُست سیزن) برنامه‌ریزی کنند. البته این شرایط مربوط به زمانی بود که همه عوامل تعیین کننده در برنامه‌ریزی از جمله درآمدهای حاصل از فروش بلیت به تماشاگران در ورزشگاه‌ها مشخص است. در مورد فصل 21-2020 اما باید استثنا قائل شویم.

آدام سیلور کمیسیونر NBA اخیراً در گفت‌و‌گویی که با باب کاستاس مجری شبکه CNN داشت گفت که مسئولان NBA امیدوار هستند که سال آینده یک لیگ استاندارد 82 مسابقه‌ای به همراه بازی‌های پلی‌آف برگزار شود. او این را هم گفت که هدف او و همکارانش این خواهد بود که همچون فصول قبل بازی‌ها در خانه تیم‌ها و با حضور تماشاگران برگزار شود. 

البته او به این موضوع هم اشاره داشت که انجام این کار احتمالاً منوط به آن است که خیلی سریع برای انجام یکسری از کارها دانش و مهارت کسب شود که به عنوان مثال تست‌گیری برای تشخیص ابتلا به کرونا یکی از مهم‌ترین آنهاست.

این وضعیت می‌تواند روی تعیین سقف بازیکنان NBA برای سال آینده تأثیری دراماتیک بگذارد که این به معنای ایجاد یک دردسر بزرگ بالقوه برای NBA و اتحادیه ملی بازیکنان بسکتبال طی ماه‌های آتی است. 

در ابتدای ماه مه، سیلور به بازیکنان گفت که هواداران با حضورشان در ورزشگاه‌ها برای تماشای مسابقات سالانه به طور تقریبی 40 درصد از درآمدهای سالانه لیگ را تأمین می‌کنند اما اگر امسال به خاطر محدودیت‌های کرونایی قرار باشد هواداران از حضور در ورزشگاه‌ها محروم شوند، یا حداقل نتوانند در بخشی از آن به ورزشگاه‌‌ها بروند و به خاطر رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی ورزشگاه‌ها با نیم یا یک سوم ظرفیت‌شان پذیرای تماشاگران باشند، باید انتظار وارد آمدن یک ضربه مالی قابل توجه به اقتصاد NBA را داشت.

میشله رابرتس مدیر اجرایی اتحادیه ملی بازیکنان بسکتبال آمریکا اخیراً به شمس کارانیا از نشریه اتلتیک گفت: «ما روی داشتن رقمی بالغ بر 8 میلیارد دلار از محل درآمدهای مرتبط با بسکتبال حساب کرده‌ایم و این رقم بالاتر از این هم نخواهد رفت. همه چیز خیلی مشخص است. تا زمانی که ما نتوانیم از تمام ظرفیت ورزشگاه‌های‌مان برای کسب درآمد استفاده نکنیم، باید واقع بین باشیم. پس ما باید انتظار کاهش 40 درصدی درآمدهای‌مان را داشته باشیم. اکنون سؤال این است که چگونه ما باید با این مشکل دست و پنجه نرم کنیم و دردی که قطعاً به وضوح احساس خواهد شد را به شیوه منطقی و عقلانی مدیریت کنیم؟»

تحت قرارداد مذاکره جمعی کنونی، ضمانت شده که بازیکنان که نه کمتر از 49 درصد و نه بیشتر از 51 درصد از درآمدهای مرتبط با بسکتبال (BRI) در هر فصل حقوق بگیرند. 

از آنجایی که حقوق بازیکنان هزینه‌هایی ثابت است، این موضوع در بحبوحه یک افت غیرمنتظره برای درآمدها مسأله‌ساز شده است. در یک فصل عادی، لیگ 10 درصد از حقوق بازیکنان را در قالب سند تضمینی قرار می‌دهد تا مطمئن شود که درآمد آنها از حداکثر سهم‌شان از BRI بیشتر نمی‌شود. در ماه مارس که لیگ NBA با پاندمی کرونا دچار وقفه شد، خیلی زود مشخص شد که آن 10 درصد کفاف پوشش کامل ضررهای بالقوه ناشی از کاهش منابع درآمد را نمی‌دهد.

طبق گزارش سم آمیک از نشریه اتلتیک، مجموع ضررهای ناشی از پاندمی کرونا به رقمی در حدود 5/ 1 میلیارد دلار می‌رسد که بخش اصلی آن به دلیل نبود هواداران در هفته‌های پایانی مرحله گروهی و کل بازی‌های مرحله پلی‌آف بود. برای جبران این کمبود، NBA‌ اقدام به نگه داشتن درصد بزرگتری از فیش حقوقی بازیکنان در اواسط ماه مه، در بازه 15 تا 25 درصدی کرد.

به فرض رخ ندادن یک اکتشاف بزرگ پزشکی برای درمان کرونا، در فصل آیندهNBA باید انتظار آسیب‌های مالی بیشتری را داشت. ابهامی که درباره حضور یا عدم حضور هواداران در ورزشگاه‌ها وجود دارد، در حال حاضر برنامه‌ریزی برای یک پروژه مالی دقیق برای BRI سال آینده NBA را عملاً غیرممکن می‌کند. 

لیگ می‌تواند سقف حقوق بازیکنان در فصل 21-2020 را بر پایه یک BRI محاسبه شده بدون درآمدهای حاصل از بلیت فروشی به تماشاگران محاسبه کند اما این کار می‌تواند یک افت شدید از برآورد 115 میلیون یورویی اخیر را به همراه داشته باشد. 

بعضی از تیم‌ها نگران هستند که در این سناریو سقف حقوق بازیکنان‌شان از 25 تا 30 میلیون دلار کاهش داشته باشد که این اتفاق نه برای بازیکنان و نه برای تیم‌ها یک کار انجام نشدنی است. در عوض به طور گسترده انتظار می‌رود که دو طرف بر سر یک رقم برای سقف حقوق‌ها که مستقیماً به BRI مرتبط نباشد توافق کنند. از آنجایی که NBA و اتحادیه ملی بازیکنان بسکتبال آمریکا هنوز باید در مورد جزئیات این موضوع به توافق برسند هنوز هیچ کسی به طور دقیق نمی‌داند که تعیین سقف به چه شیوه‌ای صورت خواهد گرفت اما سقف و خطوط مالیاتی احتمالاً به ترتیب در رقم‌های نسبتاً پایین 1/ 109 میلیون دلار و 6/ 132 میلیون دلار باقی بمانند.

 در هر صورت NBA و اتحادیه بازیکنان بسکتبال آمریکا در آینده‌ای نزدیک کلی دردسر دارند که باید راهی برای نجات از آن پیدا کنند. با همه موفقیت‌هایی که به پایان رساندن فصل نیمه تمام در حباب دیزنی برای مسئولان NBA داشت، آنها برای برگزاری فصل جدید به پله اول برگشته‌اند.

منبع: فوربز

 

 

فصلی که گذشت برای لبران جیمز فقط از جهت کسب قهرمانی NBA با لیکرز خاطره‌انگیز و شیرین نبود. او هفته پیش طبق معمول فرمانده تیمش در مسیر یک افتخار جدید شد و با کسب بیشترین امتیاز در ششمین بازی فینال به لس‌آنجلسی‌ها کمک کرد که میامی هیت را شکست دهند و برای اولین بار از سال 2010 و برای هفدهمین بار در کل تاریخ‌شان قهرمان NBA‌شوند.

با این قهرمانی، تعداد قهرمانی‌های خود جیمز در NBA هم به 4 مورد افزایش پیدا کرد. این افتخار بار دیگر این بحث که آیا می‌توان جیمز را بهترین بسکتبالیست تاریخ دانست یا نه داغ کرده است و همراه با آن این سؤال مطرح شده که آیا او در حد بازیکنی که پتانسیل کسب عنوان بهترین بسکتبالیست تاریخ است، درآمد دارد؟

روز دوشنبه هفته پیش بن کوهن از وال‌استریت ژورنال مدعی شد که جیمز سمبل بی‌کفایتی بازار در NBA است. در حالی که او در یک سال گذشته فقط از محل حقوقش حدود 37 میلیون دلار درآمد داشته، مقررات سقف حقوق در NBA بدان معناست که عملاً یک تیم می‌تواند حداکثر همین مقدار به یک بازیکن پول بدهد، حتی بازیکنی بااستعداد مانند جیمز که در هر نسل فقط یکی از آنها باشد. شاید برداشتن قانون سقف دستمزد برای دادن حقوق جیمز منصفانه‌تر باشد.

برای درک سریع اینکه چطور ارقام پرداختی به جیمز جمع می‌شوند، ما حقوق او را به حقوقی که به ستاره‌های همتراز خودش در سایر رشته‌های ورزشی پرداخت می‌شوند، مقایسه کرده‌ایم:

حقوق 4/ 37 میلیون دلاری جیمز فقط کمی بیشتر از حقوق متوسط سالانه مایک تروت از تیم لس‌آنجلس اینجلز در رشته بیس‌بال است، کسی که طرق گزارش شبکه سی بی اس اسپورتس در سال 8/ 35 میلیون دلار حقوق می‌گیرد اما حقوق جیمز کمتر از سایر ورزشکارانی است که ما به آنها نگاه انداختیم. 

پاتریک ماهومس، کوارتربک تیم کانزاس سیتی چیفس از رشته فوتبال آمریکایی امسال قراردادی با این تیم امضا کرده است که به طور میانگین در هر سال به او 45 میلیون دلار حقوق می‌دهد (طبق اعلام سایت NFL).

برخلاف NBA، لیگ‌های فوتبال اروپایی سقف پرداخت حقوق ندارند که این در حقوق نجومی که به لیونل مسی، مهاجم تیم فوتبال بارسلونا و کریستیانو رونالدو مهاجم تیم فوتبال یوونتوس پرداخت می‌شود نمود دارد. اینها بدون شک قویترین مقایسه‌ها برای جیمز هستند؛ مسی و رونالدو بدون شک پردرآمدترین بازیکنان فوتبال در نسل خودشان هستند و اهمیت آنها برای تیم‌های‌شان شبیه اهمیتی است که نقش جیمز برای NBA دارد. 

پس تصورش سخت نیست که اگر NBA‌هم برای پرداخت حقوق به بازیکنانش سقف تعیین نمی‌کرد، بازیکنی مانند جیمز می‌تواند سالانه 70 تا 90 میلیون دلار در سال درآمد داشته باشد.

قبل از آنکه سقف درآمد در بسکتبال مدرن امروز به اجرا درآید، مایکل جردن اصلی‌ترین رقیب جیمز برای کسب عنوان بهترین بازیکن تاریخ بسکتبال، بالاترین حقوقش 1/ 33 میلیون دلار بود که در فصل 98-1997 گرفت. 

با احتساب تورمی که از آن سال تا کنون وجود داشته، حقوقی که او در این نسل می‌گرفت 53 میلیون دلار می‌شد که 40 درصد بیش از چیزی است که جیمز الان می‌گیرد. پس با اینکه در وضعیت کنونی اقتصاد جهان 37 میلیون دلار برای پرداخت حقوق یک ورزشکار رقم کمی نیست، جیمز در دنیای متفاوت ارزش آن را داشت که حقوقی به مراتب بیشتر از اینها را دریافت کند.

منبع: بیزینس اینسایدر