حمیدرضا عرب
روزنامه نگار
استقلال به دلایل متعدد از کورس قهرمانی فاصله گرفته و امیدهایش برای رسیدن به جام کمرنگ شده است. بعد از قهرمانی در لیگ بیست و یکم امیدهای بسیاری در کانون استقلال به وجود آمد که این تیم برای همیشه به ناکامی خود بعد از کسب قهرمانی‌های لیگ پایان دهد و برای یک بار هم که شده در طول برگزاری تاریخ لیگ برتر دو جام پی‌درپی را به چنگ آورد. این آرزو اما انگار قرار است دوباره بر افکار آبی‌دلان چنگ بزند، آن هم در شرایطی که پرسپولیس بیش از همه تیم‌ها به جام قهرمانی نزدیک است. شاید اگر پیش از شروع لیگ برتر یکسری اتفاقات رخ نمی‌داد اکنون استقلال با وضعیت فنی مطلوب‌تری به رقابت ادامه می‌داد اما تغییرات تکراری که در سال‌های دور و نزدیک نیز بارها شاهدش بودیم، دوباره در استقلال تکرار شد و علاوه بر سرمربی و کادرش، مدیران نیز در میانه‌های راه از استقلال رفتند و برخی ستاره‌ها نیز جدا شدند تا سرنوشتی که امروز می‌بینیم برای استقلال رقم بخورد. گرچه استقلال به لحاظ نفری هیچ کمبودی ندارد و به جای رفته‌هایی همچون حسین‌زاده، دانشگر، غفوری و ... نفرات بهتری به استقلال ملحق شدند اما انگار یک جای کار می‌لنگد و استقلال قادر به حفظ خود در صدر جدول نیست.
برای واکاوی آنچه موجب شده استقلال به وضع کنونی دچار شود و با 8 امتیاز کمتر از رقیب سنتی در جایگاه چهارم قرار بگیرد، نیاز به کنکاش دقیق است اما نگاهی اجمالی به زیر و روی استقلال نشان می‌دهدکه بازیکنان هنوز نتوانسته‌اند خود را با افکار سرمربی وفق دهند و شاید بهتر باشد بگوییم کادرفنی استقلال و سرآمد همه آنها ساپینتو موفق نشده‌اند این حجم از بازیکنان شاخص را کنار هم هماهنگ کنند.
تیمی که امروز تحت عنوان استقلال ساپینتو در برابرمان قرار گرفته عمیقاً از داشتن هماهنگی در خطوط سه‌گانه رنج می‌برد و متعادل نیست؛ درست برخلاف فصل پیش که در همه خطوط بازیکنان در اوج هماهنگی قرار داشتند و علاوه بر حفظ دفاع تیمی از نظر گلزنی نیز شرایط مطلوب‌تری را تجربه کردند که نتیجه آن تیم شد، دستیابی به جام قهرمانی لیگ بیست و یکم. اینکه فرهاد مجیدی و کادرش نیز در طول فصل تلاش مضاعفی در راستای ایجاد دوستی و وفاق بیشتر میان بازیکنان داشتند نیز بر هیچ کس پوشیده نیست و پرواضح است که ساپینتو و همکارانش تا امروز نتوانستند چنین ویژگی را در استقلال به وجود آورند که بازیکنان همگی در قالب تیمی، مردانی متحد و پشت هم باشند. اخراج اخیر یزدانی از تمرین استقلال خود گویای اتفاقات زیرپوستی در این تیم است و علاوه بر این ماجرا که نگاه‌ها را به سمت و سوی خود جلب کرده شنیده می‌شود که بسیاری از بازیکنان استقلال به‌شدت از نحوه تمریناتی که ساپینتو برای‌شان در نظر می‌گیرد خسته‌اند؛ بخصوص تمرینات بدنی که موجب شده مجموعه بازیکنان از شیوه‌های تمرینی گله کرده و خواستار کاهش فشار تمرینات شوند.
ساپینتو علاوه بر اینکه در طراحی تمرینات بدنسازی تا امروز نتوانسته رضایت بازیکنان را به‌دنبال داشته باشد، با تغییرات پی‌درپی در انتخاب و چیدمان بازیکنان، تیمی بی‌قواره را پدید آورده که حتی مشخص نیست در طول 90 دقیقه‌ای که در جریان رقابت با حریفان قرار می‌گیرد دنبال چه اهداف تاکتیکی است. مضاف بر این مسائل فنی و غیرفنی، استقلال در حضور این مربی پرتغالی از یک موضوع مهم دیگر نیز رنج می‌برد. مسأله مهم این است که تا به امروز هیچ بازیکنی در تیم ساپینتو تبدیل به ستاره نشده و اگر می‌بینیم یامگا گاهی از روی نقطه پنالتی برای استقلال گل زده این ارتباطی به استراتژی سرمربی استقلال ندارد و یامگا براساس خصایص ذاتی در این مسیر قرار دارد. هر چند که نگاهی به عملکرد یامگا نیز نشان می‌دهد او با وجود به ثمر رساندن 4 گل و ارسال 2 پاس گل همچنان نسبت به فصل قبل در آمادگی کمتری قرار دارد و در حقیقت آنچه او خلق کرده اوج توانایی‌اش نیست. افت شدید قایدی، کاهش اثرگذاری مهدی‌پور، تبدیل شدن نیک نفس به هافبکی درجه دو، افت روحی سیدحسین حسینی، نوسان شدید در شیوه بازی صالح حردانی جزو موارد بارز تیم ساپینتو محسوب می‌شود. علاوه بر آن نمایشی که سلمانی فصل پیش به اجرا می‌گذاشت با آنچه این روزها خلق می‌کند متفاوت است و در کنار او آرمان رمضانی هم دچار افت محسوسی شده است. شاید در کنار یامگا بتوان محبی را هم به‌عنوان بازیکنی مؤثرمثال زد اما او نیز نهایت توانایی خودش را در استقلال بروز نداده است. ارسلان مطهری نیز با وجود گلزنی در هفته‌های اخیر با مشکلاتی در مجموعه مواجه است و همواره این بیم را دارد که به سادگی از سوی ساپینتو از ترکیب کنار گذاشته شود.
مجموعه این اتفاقات نشان می‌دهد که ساپینتو، ماتا و حیدری به‌عنوان شاخص‌ترین افراد درکادرفنی هنوز موفق به شناسایی دقیق نقاط قوت و ضعف بازیکنان نشده‌اند و ادامه این روند بدون شک منجر به حذف آنها از استقلال خواهد شد.