سعید آقایی
روزنامه‌نگار

اشک‌های رامین رضاییان و سعید عزت‌اللهی، افسوس و حسرت علیرضا بیرانوند و سامان قدوس، حسرت تمام‌نشدنی مهدی طارمی پایان دردناک تیمی بود که یک قدم با دروازه‌های بهشت فاصله داشت اما در گام آخر زمین خورد و به بهشت نرسید. تیمی که برای نخستین بار در تاریخ جام جهانی می‌توانست با یک تساوی هم طلسم رسیدن به مرحله بعدی را بشکند و تاریخ را ورق بزند اما درست در لحظه موعود سپر انداخت و تسلیم شد. باخت برابر امریکا از این منظر برای فوتبال ایران دردناک‌‌‌تر و تلخ‌تر از همیشه است. شکستی که برای ما وجه فوتبالی و ورزشی آن اهمیت دارد و پیرنگ‌های سیاسی ابداً مهم نیست. ما فوتبال را تنها از دریچه فوتبال می‌بینیم و موفقیت‌ها و شکست‌ها را تنها با انگاره‌های ورزشی تحلیل می‌کنیم. نگاه سیاسی به فوتبال ماحصل ورود سیاست‌مداران به ورزش است که حتی آب را هم با سیاست می‌نوشند. از دریچه نگاه ما، فوتبال با همین متر ورزش و رقابت نضج می‌یابد و از همین رو این باخت در یک قدمی تاریخ‌سازی تلخ‌تر از همیشه می‌نماید.
برای چرایی این شکست می‌توان دلایل فراوانی را برشمرد و به اشکالات عدیده‌ای اشاره کرد که از منظر فنی و تاکتیکی در این بازی رخ داد تا ایران مقابل امریکا بازنده باشد. می‌توان از سیستم دفاعی و از ترس بی‌دلیل نوشت و یا برخی از تعویض‌ها را نقد کرد. حتی می‌توان از پلن اشتباه سرمربی گفت اما در این شکست بی‌تردید باید سهم مهمی را برای فشارهای روحی و روانی پیرامون تیم کنار گذاشت. تیمی که زیر فشار خردکننده‌ای از هر طرف قرار داشت که بخشی از آن را در بازی نخست برابر انگلیس روی سکوهای ورزشگاه خلیفه دیدیم.
بدیهی بود تیمی که از هر طرف با شایعات عجیب و غریب بدرقه می‌شد، در زمین تمرکز صددرصدی برای برد و موفقیت نداشته باشد. حتی اگر قرار باشد مهم‌ترین بازی قرن را انجام دهد. این فشارها و این حواشی همچون تیر زهرآگینی بود که درست به قلب روحیه تیم وارد می‌شد و آثار آن را درون مستطیل سبز به عینه می‌دیدیم. تیمی که انگار چندین وزنه چندکیلویی به ذهن و روان بازیکنانش سنجاق شده بود و آنها را از تمرکز و تصمیم دور می‌کرد. نتیجه این رویکرد و این اتفاقات، یک شکست تلخ بود که ما را از رسیدن به آرزوهایمان بازداشت تا حسرت و افسوس و غم جای شادی و سرخوشی و تاریخ‌سازی را بگیرد. تیمی که تا رسیدن به دور دوم و ورق زدن تاریخ یک قدم می‌خواست اما وقتی روح و روان مشوش باشد، یک قدم که هیچ، نیم قدم و کمتر هم نمی‌توان برداشت. این تیم به ذهن‌های مشوش و فضای پرتنش باخت، نه به حریف.