سام ستارزاده
روزنامه‌نگار
در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی ایران و امریکا، تایلر آدامز، کاپیتان ۲۳ساله و رنگین‌پوست یانکی‌ها، در واکنش به پرسش خبرنگاری درمورد تبعیض نژادی در امریکا، پاسخ داده ‌بود: «تبعیض نژادی در همه‌ جای دنیا وجود دارد. آنچه من آموختم این است که در امریکا، ما هر روز در حال پیشرفت از طریق تحصیل هستیم.»
فارغ از عرصه‌های غیرفوتبالی، پیشرفت در تیم‌ ملی فوتبال مردان امریکا در دهه‌های اخیر، از چند جنبه کاملاً ملموس است. فوتبال امریکا برای چهارمین مرتبه در هزاره جدید، صعود به دور دوم جام ‌جهانی را تجربه‌کرد، آنچه پیش‌تر تنها ۳ مرتبه در ادوار قبل چشیده ‌بود. اما مهم‌تر از آن، تیم‌ ملی کنونی ایالات متحده به معنای واقعی کلمه متحدترین و یکدست‌ترین تیم دهه‌های اخیر آنان است.
در لیست ستارگان امریکایی، نه‌تنها امریکایی‌های اصیل، بلکه مهاجران اروپایی و آفریقایی هم دیده می‌شوند. یونس موسی، پدیده ۱۹ساله امریکا و حاجی رایت، مهاجم گلزن آنان، مسلمان هستند. شک مور، وستون مک‌کنی، کلین آکوستا، تیموتی وه‌آ و خود کاپیتان آدامز، همه نمایندگان قشر رنگین‌پوست تیم ‌ملی امریکا هستند. این نسل از یانکی‌ها از محبوبیت ویژه‌ای نزد فوتبال‌دوستان امریکایی برخوردارند، چرا که کلکسیونی از اتحاد نژادها، مذاهب و سنت‌های گوناگون سرزمین پهناور ایالات متحده هستند.
تفاوت بزرگ تیم ‌ملی ایران و امریکا که موجب پاک‌شدن خاطرات تلخ ۲۴ سال گذشته برای رقیب امریکایی ما شد، در حمایتی بود که دو تیم از مردم کشورشان دریافت کردند. فوتبال هیچ‌گاه در حضور بسکتبال، بیسبال و هاکی، محبوب‌ترین ورزش امریکا نبوده، بویژه نزد امریکایی‌های بومی؛ اما این ورزش با به ‌دست آوردن دل مهاجران و رنگین‌پوستان به گزینه جذابی برای سرمایه‌گذاران فوتبالی سرشناس همچون شرکت ردبول و گروه فوتبال سیتی تبدیل ‌شد.
تیم آینده‌داری که با حذف یوزهای پارسی به دور یک‌هشتم جام‌ جهانی قطر رسید تیمی است از جنس اغلب مردم امریکا. تیمی که هیچ تفکر، اصالت یا‌ نژاد خاصی از رسیدن به آن محروم نمی‌گردد. شکست مقابل امریکا در عین شایستگی، تلخ و ناگوار بود؛ اما عبرتی بود برای فوتبال ایران و فوتبالیست‌های شایسته کشورمان.