سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
شاید بسیاری از شما که خواندن این یادداشت را آغاز کرده‌اید، از این حقیقت اطلاعی ندارید، ولی کارلوس کی‌روش، یک رقیب آشنا برای فوتبال امریکا به حساب می‌آید. سابقه همکاری سی‌کیو و فدراسیون فوتبال امریکا نیز به پیش از جام‌جهانی ۹۸ باز می‌گردد، زمانی که کی‌روش نه به نیمکت رئال مادرید رسیده بود و نه دستیار سرالکس فرگوسن شده بود. مأموریت آن زمان کی‌روش البته سرمربیگری یا دستیاری استیو سمپسون نبود؛ بلکه طراحی یک پروژه بزرگ بود؛ پروژه‌ای به‌نام «پروژه ۲۰۱۰.»
پروژه ۲۰۱۰ که به‌نام پروژه کیو نیز شناخته می‌شود، برنامه‌ای بود برای سرمایه‌گذاری میلیون‌یورویی و طولانی‌مدت در بخش آکادمی که حاصل آن رشد و پرورش نسلی از مستعدین فوتبال در ایالات متحده باشد که در جام‌جهانی ۲۰۱۰، به‌عنوان یک مدعی قهرمانی برشمرده شوند. این پروژه در انتها به هدف نهایی خود نرسید، اما به بازگشایی آکادمی معتبر Generation Adidas منجر شد که هنوز هم یکی از حرفه‌ای‌ترین و سرشناس‌ترین آکادمی‌های فوتبال شمال امریکا است.
احداث این آکادمی و البته، کمپ زیر ۱۷ساله‌های تیم ملی امریکا که در سال ۲۰۱۷ و با وضع قوانین جدید آکادمی در این کشور منحل شد، قدم بزرگی در رشد و ارتقای فوتبال یانکی‌ها بود. واکر زیمرمن، مدافع میانی باتجربه امریکایی‌ها، یکی از محصولات پروژه قدیمی کی‌روش است.
استقبال مهاجرین از فوتبال و رشد رسانه‌هایی نظیر بلیچر ریپورت، موجب چشمگیرشدن اهمیت مردم به این ورزش جذاب و البته سرمایه‌گذاری در آکادمی‌ها در کشور امریکا شده است. یونس موسی، تیموتی وه‌آ و سرجینیو دست، در حالی که هنوز به ۲۳سالگی نرسیده‌اند، جای خود را در ترکیب آغازگر یانکی‌ها پیدا کرده‌اند. تایلر آدامز نیز در این سن به بازوبند کاپیتانی ایالات متحده رسیده، کریستین پولیسیچ در ۲۴سالگی هفتمین گلزن برتر تاریخ تیم‌ملی امریکا لقب‌گرفته و جیووانی رینا که پدرش دو بار مقابل تیم‌ملی کشورمان قرار گرفته بود، در تساوی مقابل انگلیس سهیم شد.
شب سه‌شنبه، سی‌کیو مقابل غولی بزرگ‌تر از آنچه خروجی پروژه کیو بود قرار خواهد گرفت. امریکا حتی اگر توسط معمار پروژه‌اش بخت صعود از گروه را از دست بدهد، در سال ۲۰۲۶ که میزبانی مشترک جام‌جهانی را برعهده دارد، حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت.