ورزشگاه لوسیل در شرایطی میزبان بازی آرژانتین – مکزیک بود که 88 هزار و 900 نفر از نزدیک این مسابقه مهیج را تماشا می‌کردند. دو تیم قدرتمند که دیدارهای‌شان از دیرباز تماشایی بود و پر از درگیری و فشار. این را می‌شد در ورزشگاه به وضوح دید. جایی که هواداران دو تیم حتی ثانیه‌ای دست از تشویق بازیکنان تیم‌شان نکشیدند و با شور و حرارت بالا سعی کردند از ستاره‌های خود حمایت کنند.
30 دقیقه ابتدایی بازی متعلق به مکزیک بود. البته شاگردان خراردو مارتینو نتوانستند موقعیت خطرناکی روی دروازه آرژانتین ایجاد کنند اما مالکیت توپ در اختیار آنها بود. یکی از دلایلی که مکزیک با وجود مالکیت بر توپ نتوانست موقعیتی روی دروازه آرژانتین بسازد، حضور کم‌تعداد در خط حمله بود. الکسیس وگا، مهاجم هدف و شماره 10 مکزیک تک و تنها بود و مدافعان آرژانتین نظیر اوتامندی و لیساندرو مارتینز بر او برتری عددی داشتند.
آرژانتین در 15 دقیقه پایانی نیمه اول جریان بازی را به دست گرفت اما حرکات دی‌ماریا و مسی هرگز به بار ننشست. نیمه دوم باز هم دفاع چند لایه مکزیک که شبیه روش ایران برای مقابله با یاران مسی در جام جهانی 2014 بود باعث شد تا مهاجمان آرژانتین از جریان بازی خارج شوند. بخصوص لائوتارو مارتینزکه انگار در زمین حضور نداشت. همین مسأله بهانه‌ای بود تا اسکالونی- سرمربی آرژانتین- مارتینز را از زمین خارج کند و جولین آلوارز را به جای او به میدان بفرستد.
تنها امید آرژانتین در این تورنمنت که ستاره‌های کمتری نسبت به دوره‌های قبلی در ترکیب خود دارد، لیونل مسی بود. همه امیدوار بودند تا بعد از شکست تلخ و دور از انتظار مقابل عربستان، مسی به فریاد آلبی سلسته برسد و سفید و آبی‌ها را از خطر حذف زودهنگام نجات دهد. همین اتفاق هم رخ داد و مسی توانست از یک لحظه غفلت مدافعان و هافبک‌های حریف استفاده کند و گل برتری آرژانتین را به ثمر برساند. بعد از او هم انزو فرناندز گل دوم را زد تا مکزیک در این بازی حساس مغلوب شود. آرژانتین هم که مثل همیشه متکی به مسی و حرکات ویرانگرش بود، به برتری رسید تا امیدوار به صعود از مرحله گروهی شود.