هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
در روزی که مشخص بود پرسپولیس، سایه‌ای از خودش هم نیست و مسائل حاشیه‌ای به بازی چربش دارد، این تراکتورسازی بود که برنده جدال بزرگ روز شد. پیش از این از قربان بردیف تعریف کرده بودیم که مربی خوبی است و اگر بخت یارش باشد و فرصتش دهند، می‌تواند کاری انجام دهد که تیمش را از تنگنای سال‌های اخیر نجات دهد. با این همه، به نظر می‌رسد در رقم خوردن این برد شیرین تراکتور باید درصدی هم سهم داد به ناآمادگی فکری پرسپولیس و نفراتش که مشخصاً با آسودگی خیال و با آرامش روانی مناسب وارد میدان نشده بودند. پرسپولیس در روز بازوبندهای سیاه، بخت سیاهی هم داشت. ذهنیت بازیکن بیش از آنکه درگیر بازی باشد، درگیر دعوای بیرون از بازی بود و این سرآغاز شکست است.
یحیی و شاگردانش یک بازی را باختند که مهم هم بود اما شرایط آنها قابل درک است خاصه برای هواداران وفادار این تیم ریشه‌دار. صحبت‌های یحیی و بازیکنان تیم بعد از شکست، نشان داد چقدر زیر فشارند و چقدر کار دشواری داشتند. حتی از دست دادن پنالتی هم برای این تیم مصیبتی شد.
این بازی هم تمام شد. پرسپولیس باز هم فرصت بازی کردن و بردن به دست می‌آورد. آنها در میدان بزرگتری بازی را نباختند و این مایه مسرت است.