سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
همان‌طور که الماس پرتغالی را ارزشمندترین الماس جهان می‌دانند، مهندس پرتغالی تراکتور را نیز می‌توان باارزش‌ترین الماس فوتبال ایران دانست؛ الماسی که اگر در لیگ بیست‌ودوم نمی‌درخشید، قربان بردیف شاید بسیاری از امتیازاتی که بواسطه آن تراکتور را به کورس قهرمانی مسابقات رسانده، در جیب خود نداشت. ریکاردو آلوز، بهترین سوغاتی‌ای بود که سرمربی ترکمن تراکتور با خود می‌توانست از قزاقستان به فوتبال ایران بیاورد؛ کاپیتان غیرت قزاقستان که پیش از بستن چمدان‌هایش به مقصد تبریز، در ۱۵ بازی لیگ این کشور ۷ پاس گل ثبت کرده بود. نکته‌ای که آلوز را روی کاغذ گزینه مناسب لیگ برتر نشان می‌داد، این بود که بیشتر پاس‌گل‌های آلوز روی ضربه ایستگاهی حاصل شده‌اند.
گل پیروزی‌بخش تراکتور در ورزشگاه آزادی روی تیزهوشی ریکاردو آلوز پایه‌گذاری شد. هافبک میانی تی‌تی‌ها در حالی که میزبان قرمزپوش توپ را در میانه میدان در اختیار داشت، با قطع بی‌نقص پاس یورگن لوکادیا، ۴ مدافع پرسپولیس را از جریان بازی محو کرد تا محمد عباس‌زاده بتواند در موقعیت تک‌به‌تک با علیرضا بیرانوند قرار بگیرد. اگر عباس‌زاده به‌قدری فرصت‌طلب بود که می‌توانست توپ اول را به قفس توری بیرانوند برساند، پنجمین پاس‌گل فصل آلوز در لیگ برتر، در هفتمین بازی وی به نامش ثبت می‌شد؛ در حالی که بدون همین پاس‌گل نیز، الماس پرتغالی همچنان بدون رقیب در صدر جدول پاسورهای لیگ قرار دارد.
ریکاردو آلوز بی‌شک پدیده هفته‌های ابتدایی لیگ بیست‌ودوم بوده؛ یکی از باکیفیت‌ترین خارجی‌هایی که در فصل جاری وارد فوتبال ایران شد تا خاطرات خوش پرتغالی‌هایی همچون فلاویو لوپز و رودریگو توزی را برای پرشورهای تبریزی زنده کند. آخرین هافبکی که به یاد داریم از همان ابتدای ورودش به لیگ برتر با ایستگاهی‌زنی، تکنیک و خلاقیت منحصر به فردش فوتبالمان را تحت تأثیر قرار داده، آیاندا پاتوسی در لیگ هجدهم بوده. ریکاردو آلوز در تراکتور برخلاف پاتوسی مهاجم تمام‌عیاری همچون یک کاوه رضایی آماده را تاکنون جلوی خود ندیده؛ اما خشابش را برای جابه‌جا کردن رکورد پاس‌گل‌های تاریخ لیگ پر کرده است.