تقابل امیر قلعه‌نویی و استقلال، هیچ‌گاه یک رویارویی معمولی نبوده و نخواهد بود. بازی مقابل استقلال، همیشه یک فرصت استثنایی برای ژنرال فوتبال ایران بوده، تا بتواند اثبات کند هنوز در سطح اول فوتبال کشورمان حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و البته شایسته یک فرصت دیگر روی نیمکت آبی‌های پایتخت است تا خاطرات تلخ برجای‌مانده از لیگ سیزدهم و چهاردهم را به باد فراموشی بسپارد. وقتی رقیب پسران آبی، گل‌گهر باشد، این جنبه انگیزشی صرفاً به قلعه‌نویی محدود باقی نمی‌ماند.
شاکله تیم سال‌های گذشته گل‌گهر از بازیکنانی تشکیل شده که روزگاری تا نفس آخر جنگیدند تا پیراهن آبی استقلال را روی تنشان حفظ کنند، اما در نهایت موفق نشدند. برای محسن فروزان که شش هفته نخست لیگ را با سه کلین‌شیت آغاز کرده، آرمین سهرابیان که در این کلین‌شیت‌ها سهم پررنگی داشته، مرتضی تبریزی که یک گل و یک پاس‌گل تأثیرگذار در کارنامه این فصل خود دارد، بهنام برزای که روزگاری با فرهاد مجیدی مقایسه می‌شد و امین قاسمی‌نژاد که نتوانست پیراهن شماره ۱۰ آبی‌ها را بیش از نیم‌فصل در چنگ خود نگاه دارد، استقلال فراتر از یک رقیب است.
به جمع این بازیکنان که در سیرجان با بخش بزرگی از گذشته خود مواجه می‌شوند، می‌توانید نام اریک باگناما را نیز اضافه‌کنید؛ مهاجمی که مدیریت استقلال پس از تساوی در بازی رفت فصل گذشته، غیرقانونی‌بودنش را اثبات‌کرد تا یک برد فنی از گل‌گهر بگیرد و ۷ امتیاز سیرجانی‌ها را باطل‌کند؛ اما حالا در مستطیل سبز نشان داده که تکنیک و شم گلزنی‌اش می‌تواند لیگ برتر را شگفت‌زده سازد.
گل‌گهر یک رقیب تاکتیکی، جنگنده و سرسخت برای هر تیمی در فوتبال ایران است. اما چالش اصلی استقلال، نه نظم و جنگندگی سربازان ژنرال، بلکه انگیزه مضاعف و حتی دید انتقامی آنان به بازی شنبه عصر است. فارغ از نتیجه‌ای که در روز انتقام رقم خواهد خورد، عصر شنبه و در سیرجان، می‌توانیم با اطمینان منتظر مشاهده حجم قابل‌توجهی از جذابیت و شور و حرارت درون مستطیل سبز باشیم و البته اتفاقاتی که قرار است با درگیری‌های تند و داغ درون و کنار زمین تزئین شوند.