آیسان سعیدی
خبرنگار

دقیقاً همانی بود که انتظار داشتیم. یک فوتبال کی‌روشی با همان مؤلفه‌های آشنا. یک تیم واکنشی. تیمی که به انتظار اشتباه حریف می‌نشیند تا درست در بزنگاه نیش زهری خود را در تن حریف فرو کند. تیمی که در سراسر بازی با یک فوتبال دینامیکی و درگیرانه حریف را ذله می‌کند تا حریف سپر بیندازد و در نهایت زهر خود را می‌ریزد.
کارلوس کی‌روش در طول مدت 8 سالی که روی نیمکت فوتبال ایران نشست، این سبک مورد دلخواه خود را در فوتبال ایران نهادینه کرد. یک فوتبال واکنشی با مؤلفه‌های بازی فیزیکی و بسته که فوتبال را اقتصادی و حسابگرانه بازی می‌کند.
 8 سال به اندازه دو نسل فوتبال است و کی‌روش در طول این مدت آرام و با طمأنینه تیمش را ساخت. تیمی که تمامی ارکان و مؤلفه‌هایش را خودش کشف کرده و بر اساس سبک و سلیقه‌اش به تیم ملی اضافه کرده بود. بعد از قریب به 3 سال دوری از فوتبال ایران، تیم ملی به اندازه‌ای تغییر نکرده که کسی با کی‌روش و سبک او بیگانه باشد. او بلافاصله بعد از نشستن روی نیمکت تیم ملی با همان مهره‌هایی که خودش تقریباً تمامی آنها را ملی پوش کرده، همان سبک آشنایش را در تیم ملی اجرا کرد و پسرانش به بهترین شکل ممکن آن را در برابر اروگوئه اجرا کردند. با این فوتبال و سبک کی‌روش می‌توان بیشتر به این تیم امیدوار شد.