هومن جعفری
روزنامه‌نگار
نوشتن چند پاراگراف مطلب پیرامون بازی ایران و اروگوئه، اصلاً کار دشواری نیست چون بازی دقیقاً همان گونه پیش رفت که باید. یک بازی حساب‌شده، منطقی و منظم از سوی تیم ملی همراه با نمایش دقیق بازیکنانی که می‌دانند دیگر جایی برای شوخی و خنده و اشتباه نمانده است!
مهم‌ترین مسأله بازی ایران و اروگوئه همان بود که گاردین هم به آن اشاره داشت. انگار اصلاً در تمام این مدت کی‌روش ایران را ترک نکرده بود چرا که در بازی با اروگوئه، تیمش به گونه‌ای بازی کرد که انگار سرمربی تیم ملی تغییر نکرده و مردی روی نیمکت نشسته که برای سال‌ها این تیم را هدایت می‌کند!
در بازی مقابل اروگوئه، ایران هم فاز دفاعی خوبی داشت و هم فاز تهاجمی خوبی. یادمان باشد کی‌روش تازه برگشته و هر چه بیشتر فرصت داشته باشد با تیمش کار کند، نتیجه مطلوب‌تری را به دست خواهیم آورد.
بازی با اروگوئه از چند منظر لذتبخش بود. طبیعتاً نتیجه کسب شده، رضایتخبش بود. اینکه بتوانیم تیمی مثل اروگوئه را مهارکنیم و شکست بدهیم، از منظر روحی و روانی می‌تواند بسیار کمک کند. تیم ملی به این برد نیاز داشت تا بازیکنان و همچنین مشوقین تیم ملی با آرامش خاطر به ادامه مسیر بپردازند.
اما نکته دوم، بسته نگه داشتن دروازه تیم ملی بود. اگرچه در بازی مقابل اروگوئه بی‌اشتباه نبودیم اما همین بسته نگه داشتن دروازه هم بسیار امر ارزشمندی بود. تیم ملی باید در جام جهانی مقابل سه حریف قدرتمند و تهاجمی جلو برود و کی‌روش این را بخوبی می‌داند که استحکام خط دفاعی چه ارزشی دارد. در دو جام قبل هم این نکته به همه اثبات شد.
اما به ثمر رساندن گل در بازی مقابل آنها، سومین دستاورد تیم ملی بود. برای صعود از این گروه، برد می‌خواهیم و برای بردن باید گل زد. تیم ملی در جام جهانی می‌تواند با روش دفاع و ضدحمله به نتیجه برسد. دست‌کم این تنها کارتی است که برای بازی کردن داریم.