وصال روحانی
روزنامه نگار

با بازگشت کارلوس کی‌روش به اریکه قدرت در تیم ملی فوتبال ایران یک بار دیگر برتری‌جویی فیزیکی و قدرت جسمانی به اصل حاکم در روش بازی یوزها تبدیل شده است و این امر به گونه‌ای آشکار در هر دو دیدار تدارکاتی اخیر آنها در خاک اتریش مقابل دو تیم اروگوئه و سنگال نمود داشت.
دراگان اسکوچیچ طی زمامداری دو سال و نیمه‌اش در اصول بازی تیم ملی تغییراتی آشکار را ایجاد کرده و اولویت را به مهارت‌های فنی داده و وجه رجحان فیزیکی را به سطوحی پایین‌تر تنزل داده بود. در سیستم کاری او اولویت با بازی فنی، همکاری‌های گروهی و رد و بدل شدن‌های سریع توپ بین گروه‌های دو و سه نفره و ایجاد گشایش در بازی تیم از طریق خودنمایی‌های تکنیکی و انفرادی بود. این در حالی روی داد که ملی پوشان کشورمان طی 8 سال فرماندهی کی‌روش به سیستم‌های مافوق دفاعی وی عادت کرده بودند و لایه‌های دفاعی متعددی که این مربی 69 ساله پرتغالی در زمین می‌چید و حمایت دائمی آنها از یکدیگر سبب می‌شد عبور از آنان بسیار سخت شود و گلزنی رقبا به تیم ما به آسانی حاصل نیاید. اسکوچیچ کروات و 54 ساله با روش‌هایی بسیار آزادتر و تهاجمی‌تر هم قوام دفاعی تیم ملی را تا حدی حفظ کرد و هم به این تیم چهره‌ای تهاجمی‌تر از گذشته بخشید و به‌جز لغزش‌هایی کم‌شمار از سوی یوزها که در بازی رسمی فروردین ماه امسال مقابل کره جنوبی و همچنین مسابقه دوستانه شهریورماه در برابر الجزایر رؤیت شد و در هر دو مورد موجبات شکست آنان را فراهم آورد، تیم ملی از بابت این روش‌ها متضرر نشد و بر عکس با کسب 13 برد در 16 دیدار خود تحت رهبری سرمربی سابق ملوان و فولاد دوره‌ای طلایی را سپری کرد و به آمار و رکوردهایی رسید که هرگز در فوتبال ملی ما رؤیت نشده بود و البته سریعترین و راحت‌ترین صعود به مرحله نهایی جام‌های جهانی را هم تجربه کرد.
کی‌روش برای عوض کردن چنان نحوه برخوردی و اصل قرار دادن مجدد «دفاع پرتعداد و ضدحملات مؤثر» دست به نقدترین توجیه ممکن را در اختیار دارد. استدلال او این است که چون به جام جهانی می‌رویم و با تیم‌های توانایی طرف هستیم، عقل حکم می‌کند که ابتدا به حفظ دروازه و یک دفاع جانانه بیندیشیم تا اگر هم گل خوردیم و باختیم، با کمترین اختلاف ممکن باشد و حفظ آبرو کنیم. این نوع نگاه و روش‌های انتخابی کی‌روش برای اجرای هر چه بهتر آن سبب شد ایران حضوری آبرومندانه در جام جهانی 2014 در خاک برزیل داشته باشد و در جام جهانی 2018 در خاک روسیه نمایش‌های محکم‌تر و موفق‌تری را به اجرا بگذارد و حتی کم مانده بود که آن بازی‌ها منجر به اولین صعود ما از گروه‌مان و راهیابی به مرحله حذفی جام‌های جهانی در تاریخ حضورمان در این پیکارهای بسیار پراهمیت شود. کی‌روش را به خاطر رویکرد مجددش به این روش‌های سرشار از احتیاط و صبر و متکی بر دوندگی و جنگندگی و تلاش برای استفاده حداکثری از اشتباهات حداقلی حریفان و نهایت بهره‌گیری از ضربات ایستگاهی نمی‌توان ملامت کرد بخصوص که او با امثال طارمی، آزمون و جهانبخش مهره‌هایی مؤثرتر از همیشه برای گشودن دروازه رقبا در تک موقعیت‌های حاصله دارد اما دیری نخواهد پایید که از سیستم‌های بیش از حد خشک و فیزیکی و تدافعی کی‌روش دوباره خسته شویم و برای بعضی بازی‌های رهاتر، هجومی‌تر و زیباتر ایام اسکوچیچ احساس دلتنگی کنیم.