یونس علیزاده
روزنامهنگار ورزشی
خبر خوب این بود که بالاخره شرایط عوض شد و حالا حال و هوای اطراف تیم ملی هم خوب است. یک اردوی مناسب و یک جو قابل توجه. برگردیم به عقب؛ اوایل بهمن ماه سال 1397، همان زمانی که ما کلی امید را در جام ملتهای آسیا جا گذاشتیم و با احساس سنگینی یک شکست نابود کننده مقابل ژاپن، به خانه بازگشتیم. کیروش با چشم گریان از فرودگاه به پرتغال برگشت در حالی که کمتر کسی در ایران پیدا میشد که علیه او مصاحبه نکرده باشد. شدیدترین هجمه علیه یک مربی در فضای رسانهای و فضای مجازی شکل گرفت و تا یکی، دو سال هم ادامه داشت. آن زمان، پیشکسوتان فوتبال، نقش اول را ایفا میکردند. آنها که تا قبل از بازی با ژاپن، سرشان در برف فرو رفته بود و حرفی برای گفتن نداشتند، به یکباره فضا را باز دیدند تا کیروش و تیم ملی را زیر سؤال ببرند در حالی که تمام زندگی ورزشیشان زیر سؤال بود!
حالا اما آن فضای سنگین علیه کیروش شکسته و وضعیت بهتر شده است. آنها پذیرفتهاند که با حضور کیروش، شاید هر سه بازی را ببازیم اما به کیسه گل تبدیل نمیشویم. البته این حق پیشکسوتان است که بگویند بدرقه دراگان اسکوچیچ چندان حرفهای نبود و در این مورد از فدراسیون خرده بگیرند اما دیگر زبانشان مانند دو، سه سال قبل تند و تیز نیست. حتی خداداد عزیزی که سردسته معترضان و منتقدان به کیروش بود، در مصاحبههای جدید خود اعتراف کرده بازگشت این مربی به ما کمک میکند تا آبرویمان در جام جهانی نرود.