وصال روحانی
روزنامه نگار

یک نکته جالب و مثبت در ارتباط با دیدار دوستانه روز 5 مهرماه تیم ملی فوتبال ایران با تیم سنگال در شهر سنت پولتن اتریش این مسأله است که کارلوس کی‌روش این حریف را به طور تام و تمام و از هر جهت می‌شناسد.
 سرمربی پرتغالی و 69 ساله ایران از این رو صاحب این آگاهی و اطلاعات لازم درباره سنگال است که تا همین سه ماه پیش تیم ملی مصر را هدایت می‌کرد و با این تیم در یک مقطع زمانی سه چهار ماهه دو بار در موقعیت‌هایی ویژه و مسابقاتی بسیار مهم روبه‌روی سنگال قرار گرفت.
 درست است که تیم موسوم به فراعنه در هر دو موقعیت بازنده شد و هم فینال جام ملت‌های آفریقای 2022 و هم یکی از دیدارهای نهایی انتخابی جام جهانی قطر در قاره آفریقا را به سنگالی‌ها واگذار کرد اما کی‌روش طی این دو دیدار سنگین که هر دو به 120 دقیقه کشید و نتیجه نهایی‌اش با ضربات پنالتی مشخص شد، با کیفیت کار و روال حرکت سادیو مانه و یارانش بیش از پیش آشنا شد و فهمید که بهترین راه‌های تقابل با آنها کدام طرف است.
 چنین وجوهی برای دیدار اول مهرماه ما با اروگوئه در اتریش هم صدق می‌کند زیرا کی‌روش قبل از رفتن به مصر حدود یک سال و نیم رهبر تیم ملی کلمبیا بود و طبعاً با این تیم چند بار روبه‌روی اروگوئه هم ایستاد و از شرایط و حال و روز لوییز سوارس و یارانش اطلاعاتی بیش از پیش کسب و این مسأله را شخصاً حس و لمس کرد. داشتن این اطلاعات تازه و تجربه کردن چند مسابقه رودررو با این حریفان کی‌روش را که برای دومین بار در عمر ورزشی‌اش به پست سرمربیگری ایران رسیده، در جایگاهی قرار داده که می‌تواند بهترین و عاقلانه‌ترین تصمیم‌ها را برای ارنج تیمش بگیرد و برترین تاکتیک‌ها را برگزیند. درست است که نتایج دیدارهای تدارکاتی چندان مهم نیست اما کسب نتیجه‌ای خوب مقابل دو تیمی که مثل خود ما به آوردگاه قطر می‌روند، یوزها را به خودباوری بیشتر می‌رساند و آنها را با روحیه‌ای بهتر راهی آنجا می‌کند.
بعد از برکناری دراگان اسکوچیچ و بخصوص نحوه خلع وی که فاقد احترام گذاشتن لازم به او بود، صورت پذیرفت و این انتقادات البته صحیح بود اما اگر روی کار آمدن مجدد مربی موزامبیکی الاصل در تیم ملی ایران یک بهره عاجل داشته باشد، آشنایی بیشتر او با دو حریف پیش روی ما در ایام موسوم به «فیفادی» در مهر ماه است.   اتفاقی که البته قطع همکاری با سرمربی کروات و موفق 54 ساله‌مان و رویکرد مجدد مربی معروف سابق‌مان را به تنهایی و به حد کفایت توجیه نمی‌کند.