سعید زاهدیان
روزنامه‌نگار ورزشی
سال‌ها باور عمومی هواداران ایران این بود که مربیانی موفق هستند که در رختکن به بازیکن فحش می‌هند، داد و بیداد می‌کنند یا با زدن زیر میز و کوبیدن صندلی توی سر بازیکن، تیم را با اقتدار اداره می‌کنند و قهرمانی با این سبک و سیاق به دست می‌آید.
در دورانی که لمپنیسم بر نیمکت‌های فوتبال ایران حاکم بود، قهرمانی مجید جلالی که لقب «مجید کامپیوتر» و «آقامعلم» را با خود داشت، اتفاق ویژه لیگ بود.
پس از آن، سایپا در شرایطی که دایی را در نقش مربی-بازیکن داشت، لیگ جذابی را شکل داد و دایی در رقابت با دنیزلی، فیروز کریمی، صمد مرفاوی، امیر قلعه‌نویی و... نخستین مربی-بازیکن لیگ‌برتر شد که جام قهرمانی را بالای سر برد.
یکسال پس از این اتفاق، سرمربی پرسپولیس در کانون توجهات قرار گرفت؛ چیزی که او را متفاوت کرده بود، ادبیات و گفتمانی تازه در فوتبال ایران بود. افشین قطبی که نمی‌دانستیم او را یک مربی خارجی تصور کنیم یا یک مربی ایرانی، از جملاتی خاص در کنفرانس‌ها استفاده می‌کرد و برای رسانه‌ها و اهالی فوتبال جذاب بود. او که ابتدا نمی‌توانست خیلی روان و راحت کلمات و جملات فارسی را بیان کند، نخستین کسی بود که در لیگ برتر اعلام کرد که هیچ گاه در مورد داوران صحبت نخواهد کرد. البته گذر زمان، او را هم مثل مربیان دیگر کرد تا کمال همنشین خیلی زود در او اثر بگذارد و متوجه شد که بدون قیل و قال، قافیه را به رقبا می‌بازد.
در طی بیست‌ویک دوره‌ای که از لیگ برتر گذشته، همواره مربیان خاصی در فوتبال ایران حضور داشته‌اند که بخش مهمی از جذابیت بازی‌ها به آنها اختصاص داشت و لیگ بدون آنها نمک و جذابیت کمتری داشت. از فیروز کریمی تا فرهاد کاظمی و فراز کمالوند که به «ف.ک‌»ها معروف شدند. در کنار آنها امیر قلعه‌نویی با سبک و سیاق مربیان دهه ۶۰ کار می‌کرد و عکس‌العمل‌هایش گاهی تند و گاهی خارج از چهارچوب به ‌نظر می‌رسید. نمونه بارز ماجرا، اشاره قلعه‌نویی به «علی» با آن حالت چشمان که انگار از دوستش می‌خواست تا بیرون سالن خبرنگار منتقد را ادب کند! لیگ برتر بدون این مربیان بیش از نیمی از جذابیت خود را از دست می‌دهد. تصور ۱۶ تیم با مربیانی نظیر مجید جلالی، مجید صالح، هومن افاضلی، محمد ربیعی، حمید مطهری و در مجموع مربیانی که به اصطلاح «علمی و فنی» به آنها گفته می‌شود، بسیار ملال‌آور به‌نظر می‌رسد. همان‌طور که اگر لیگ را کلاً در اختیار گنگ «ف.ک»ها، امیر قلعه‌نویی، تونی اولیویرا و به عبارتی شلوغ‌کارها بسپاریم، جز جنجال و اعصاب‌خردکنی چیزی عایدمان نمی‌شود. لیگ‌برتر باید تلفیقی از همه اینها باشد؛ مربیان آرام در تقابل با شلوغ‌کارهایی نظیر ساکت الهامی!
لیگ بیست و دوم می‌تواند لیگ سراسر جذابی باشد؛ ساپینتوی تازه وارد از همین ابتدا اعلام کرده که آدم عصبی و البته پرهیجانی است. یحیی گل‌محمدی هم نشان داد که برخلاف زمان بازیگری اصلاً یک مربی آرام و بدون جنجال نیست. در کنار مربیان استقلال و پرسپولیس که در کانون توجه قرار دارند، جواد نکونام، امیر قلعه‌نویی، ساکت الهامی و مورایسی که دستیار یکی از جنجالی‌ترین مربیان دنیا -مورینیو- بوده، نوید لیگ پرماجرایی را می‌دهد. به این فهرست، ساکت الهامی را اضافه کنید که پیش از شروع لیگ در ترکیه با حمید مطهری درگیر شده یا رسول خطیبی و قربان بردیف که آنها هم مربیان آرام و کم سروصدایی نیستند.
لیگ بیست و دوم را می‌توان لیگ ماجراجویی مربیان شلوغ‌کار نامید و از حالا روزشمار برای هفته به هفته لیگ که تقابل‌های جذابی روی نیمکت دارد، آغاز شده است. امیدواریم لیگ پرهیجان و پر تلاطمی باشد که نمک بازی‌ها همین تقابل‌های جذاب است به شرطی که آش آنقدر شور نشود که هیچ‌کس از طعم و مزه آن لذت نبرد و همه از فوتبال فراری و آزرده‌خاطر شوند.