سام ستارزاده
آسمان لیگ برتر در چند فصل گذشته به بی‌ستاره شدن عادت کرده بود. کوچ بازیکنان مطرح و پدیده‌های شاخص لیگ به مقصد تیم‌های متوسط قطری و اروپایی، بازار نقل‌وانتقالات فوتبال‌مان را تا حدی کم‌رمق ساخته بود که اسم‌هایی همچون امین قاسمی‌نژاد، حامد پاکدل، بابک مرادی، آرمان رمضانی و میلاد جهانی که تا پیش از لیگ نوزدهم جزو بازیکنان متوسط و معمولی لیگ به‌شمار می‌رفتند، به یکباره به شاه‌ماهی‌های نقل‌وانتقالات تبدیل شدند. این در حالی است که لژیونرهای فوتبال‌مان نیز در پرتغال، بلژیک، یونان و کرواسی به‌ندرت به ترکیب آغازگر تیم‌شان می‌رسیدند.
بی‌شک اتفاق مثبت پنجره تابستانی جاری، بازگشت این نام‌های آشنا به فوتبال ایران است و عقد قراردادهایی که چه از حیث فنی و چه از نظر اقتصادی و مالی، دو سر برد هستند. جدایی هریک از استعدادهای ناب فوتبال‌مان به‌مقصد قاره سبز، زمانی که آنها در قالب بازیکنان پخته تجربه گران‌بهای خود در تیم‌های گوناگون را به باشگاه‌های ایرانی بیاورند و لیگ کشورمان را پربار کنند، ارزش خود را پیدا می‌کند. اما امسال، این موضوع که برای نخستین مرتبه در طول تاریخ، جام جهانی در نیم‌فصل تقویم تابستانی برگزار می‌شود، لژیونرهای زیادی را ترغیب ساخته که مستطیل‌های سبز ایران را به نیمکت‌ها و سکوهای اروپایی ترجیح داده تا بتوانند دیده شوند و خود را به دراگان اسکوچیچ تحمیل‌کنند.
پس از آبی‌پوش شدن روزبه چشمی و جعفر سلمانی در فصل قبل، مرتضی پورعلی‌گنجی و علی‌رضا بیرانوند نیز امسال با پرسپولیس به لیگ برتر باز‌خواهند گشت. محمد محبی و علی کریمی در آستانه بازگشت به نصف‌جهان قرار دارند و کاوه رضایی و فرشید اسماعیلی نیز با پیشنهادهای جذابی از داخل کشور روبه‌رو هستند. باشگاه‌های داخلی به‌خوبی درک می‌کنند که خرج هزینه هنگفت برای بازگرداندن لژیونرها سرمایه‌گذاری ارزنده‌ای است؛ چرا که اگر این لژیونرها به‌عنوان عضوی از تیم‌ملی مسافر دوحه شوند، سود چندصد هزار دلاری فیفا بخش بزرگی از قرارداد آنان را پوشش می‌دهد.
لیگ برتر بی‌شک با به‌دست آوردن ستاره‌هایی که در این چند سال به رایگان یا با قیمت نازل به آن‌سوی مرزها صادر کرده بود، آوردگاه جذاب‌تری خواهد بود؛ لیگی که رقابت آن هم برای لژیونرهای بازگشته و لیگ‌برتری‌های کنونی و هم برای باشگاه‌های مدعی و متمول که در این فصل تعدادشان افزیش یافته، رقابتی سازنده خواهد بود.