آرمن ساروخانیان
در پایان هر فصل شایعات پرشماری از پیشنهادات خارجی برای بازیکنان لیگ برتر شنیده می‌شود، ولی تابستان امسال بیشتر اخبار درباره بازگشت بازیکنانی است که با امید و آرزوی فراوان لژیونر شده بودند و حالا چاره‌ای جز بازگشت به فوتبال ایران ندارند.
قوانین فوتبال در سال‌های گذشته فرصت حضور بازیکنان غیراروپایی را در لیگ‌های این قاره تسهیل کرده و گسترش شبکه‌های اجتماعی کمک کرده که بازیکنان ایرانی هم از سوی استعدادیاب‌ها دیده شوند، ولی از طرف دیگر رقابت در لیگ‌های اروپایی به‌شدت فشرده است و نیاز به آمادگی بدنی و روحی و کیفیت فنی بالا دارد. این درباره لیگ‌های عربی که انتظارات از بازیکنان خارجی به‌شدت بالاست هم صدق می‌کند و افت کیفی یک بازیکن می‌تواند به معنی پایان کارش باشد.
در سال‌های گذشته بازیکنان ایرانی زیادی توانسته‌اند در لیگ‌های خارجی به ثبات برسند و جایگاه مناسبی پیدا کنند، ولی تعدادی از آنها هم به دلایل مختلف به خواسته‌شان نرسیده‌اند و ترجیح داده‌اند به فوتبال ایران برگردند.
بیرانوند در جام جهانی 2018 یکی از بازیکنان مؤثر ایران بود و مهار پنالتی رونالدو او را زیر نور پروژکتورها قرار داد، با این حال در بلژیک و پرتغال نتوانست موقعیت ثابتی پیدا کند و در آستانه جام جهانی به پرسپولیس برگشت.
پورعلی‌گنجی هم پس از تجربه لیگ‌های قطر و چین و البته یک مصدومیت سخت فصل آینده به لیگ ایران برمی‌گردد تا بازی در یک تیم پرطرفدار را تجربه کند.
محبی، کشف ویلموتس هم در فوتبال پرتغال موفقیت چندانی نداشته و با پیشنهاداتی که از استقلال و سپاهان دارد، ممکن است به ایران برگردد.
کاوه رضایی چند فصل خوب در لیگ بلژیک داشت، ولی در 30 سالگی موقعیت قبلی را ندارد، در حالی که می‌تواند یکی از مهاجمان مطرح لیگ باشد.
تصویری که عموماً از این بازیکنان در ذهن داریم مربوط به چند سال قبل و دوران اوج آنهاست و شاید در شروع نتوانند انتظار بالای هواداران را برآورده کنند، ولی حضور آنها کیفیت فنی لیگ که فصل گذشته چنگی به دل نزد را  بالا خواهد برد و می‌تواند مسابقات را جذاب‌تر کند.