علی مرادی رئیس فدراسیون وزنه‌برداری با نامه‌ای که دیروز علنی شد، از فدراسیون وزنه‌برداری رفت.
ماجرا به انتخابات فدراسیون وزنه‌برداری در سال 98 برمی‌گردد. زمانی که کاندیداها به ریاست مرادی با 22 رأی ایراد قانونی گرفتند. البته آنها به نامه زمستان 1400 هم اشاره داشتند که مرادی را بازنشسته و در نتیجه حضورش در فدراسیون را غیرقانونی می‌کرد اما این نامه هم نتوانست مرادی را از فدراسیون دور کند.
در نهایت نامه دیروز پولادگر پایانی بود بر حضور مرادی در فدراسیون وزنه‌برداری.
پس از دو سال و اندی مرادی از فدراسیون وزنه‌برداری رفت اما یکی به این پرسش پاسخ دهد که تکلیف وزنه‌برداری چه می‌شود؟
این همه سرمایه را در همین دو سال و اندی از دست دادیم. آنها چطور به وزنه‌برداری برمی‌گردند؟ اولین مدال‌آور تاریخ زنان وزنه‌برداری ایران و همینطور اولین المپین تاریخ وزنه‌برداری زنان ایران به دلیل تصمیم‌ها و شیوه مدیریت مرادی از ایران رفتند. جای آنها را چه کسانی پر می‌کنند؟ مدال طلایی که می‌شد توسط سهراب مرادی در المپیک به نام ایران نوشته شود و با تصمیم‌های اشتباه سوخت چه؟ تکلیف سرمایه‌هایی که در مربیگری می‌توانستند به وزنه‌برداری خدمت کنند و به بیرون گود رانده شدند چه می‌شود؟
علی مرادی با نامه‌ای که دیروز منتشر شد از فدراسیون رفت؛ اما تبعات تصمیم‌های او در این مدت چه می‌شود؟ اگر حضور او واقعاً غیر قانونی بود چرا تا کنون ماند و مدیریت کرد و اگر می‌توانست بماند چرا رفت؟ چرا در همه این ماه‌ها که کارشناسان وزنه‌برداری و رسانه‌ها از همه اتفاقات تلخ گفتند کسی به فکر نیفتاد که شاید اینها درست می‌گویند و متروپل وزنه‌برداری واقعاً در حال فروریختن است و واقعاً یک رشته ورزشی در حال نابودی است؟ صدای رسانه‌ها در انتقاد از تصمیم‌های اشتباه رئیس آنقدر بلند شد که رئیس با توهینی زشت، خبرنگاران را گدای سفر خواند.
علی مرادی رفت؛ اما آنچه باقی گذاشت، آبادی نیست. به فکر رشته‌های دیگر باشید و رؤسایی که حضورشان در فدراسیون فقط ویرانی و نابودی به بار آورد و با این حال، با کمال جسارت می‌گویند اگر به ما دست بزنید تمام ورزش ایران را تعلیق می‌کنیم.
مدیران ورزش ما چقدر دیر از خواب بیدار می‌شوند؟