یونس علیزاده -  «یا راهی خواهم یافت، یا راهی خواهم ساخت!» و البته مدیران فوتبال در ایران، یک بخش دیگر به این جمله طلایی اضافه کرده‌اند: «یا مهاجم خارجی جذب می‌کنم!» کدام راه؟ کدام مسیر؟ کدام سازندگی؟ درود بر دلالی! پول بیت‌المال است و می‌توان آن را به بهترین شکل ممکن «حیف و میل» کرد. کل هنر مدیر پیشین پرسپولیس (مجید صدری) جذب سه بازیکن خارجی بود که روی هم رفته به اندازه یک مهاجم جوان ایرانی، کارایی نداشتند. فصل قبل در خبرها آمده بود که یحیی گل‌محمدی به‌دنبال مهاجم خارجی است اما مشخص شد که منظورش از جذب مهاجم خارجی، کی‌روش استنلی بود. گزینه‌ای که با هجمه شدید هواداران از لیست سرخپوشان کنار رفت. مهاجم خارجی کجا بود؟ استقلال هم مهاجمانی جذب کرد که اگر قانون پنالتی در میان نبود، قطعاً ناکام‌ترین بودند. سایر مهاجمان خارجی همچین  شرایطی داشتند مگر استثناهایی مثل گادوین منشأ یا شیمبا که به خاطر شناخت‌شان از فوتبال ایران، موفقیت‌های تکراری داشتند. اگر بنا به سازندگی بود، دلاری که از کشور بابت جذب بدترین بازیکنان خارجی جهان هزینه می‌شد، به آکادمی‌ها تعلق می‌گرفت تا پرورش استعدادها و چرخه تولید بازیکنان باکیفیت در همه پست‌ها حرفه‌ای‌تر باشد. اینجا، هر مدیری به‌دنبال آن است تا خودش را برای مدت کوتاهی روی صندلی ریاست یک باشگاه حفظ کند و عدم ثبات باعث می‌شود دلال‌ها بهترین فرصت را به دست بیاورند. آنها، گنجشک را رنگ می‌کنند و جای قناری می‌فروشند و از زندگی لذت می‌برند. هیچ‌کس هم ناراضی نیست؛ مربی بازیکن خارجی دارد، مدیر بازیکن خارجی جذب کرده، دلال و بازیکن به پول‌شان رسیده‌اند و البته چه اهمیتی دارد که آینده فوتبال مملکت چه می‌شود. این چرخه معیوب، فوتبال ایران را نابود کرد و همین روند مشغول خرد کردن کمر فوتبال و گم شدن استعداد‌ها شده است.