محمد قراگزلو
معمولاً در تمام این سال‌ها شنیده‌ایم که باشگاه‌های ایرانی در عقد قرارداد با بازیکنان و مربیان مشکلات اساسی دارند. معمولاً این اشتباهات و مشکلات در مورد بازیکنان و مربیان خارجی بیشتر هم هست و هرگاه پای محکمه و قضاوت بعد از شکایت طرفین پیش کشیده شود این بازیکنان و مربیان خارجی هستند که طبق بندهای موجود در قرارداد یا متون حقوقی که به سودشان نگاشته شده در دادگاه‌های فوتبال و ورزشی برنده می‌شوند.
سال‌هاست از سواد حقوقی پایین مدیران ارشد باشگاه‌ها یا معاونانی که در زمینه عقد قرارداد با بازیکنان و مربیان خارجی دخیلند صحبت شده و همواره تأکید شده که باید معاونت حقوقی باشگاه نسبت به این قراردادها اشراف کامل داشته باشد و بند به بند قرارداد زیر نظر معاون یا مشاوران حقوقی باشگاه‌ها پیش برود و امضا شود.
نمی‌دانیم در باشگاه پرسپولیس و در دوران مدیریت فعلی چقدر به این مسأله اهمیت داده می‌شود و فعلاً بحث متون حقوقی و بندها و تبصره‌ها را پیش نمی‌کشیم و تنها به موضوع زمان یا همان طول مدت قرارداد اشاره می‌کنیم. بحثی که انگار لابه‌لای نقل و انتقالات پرزرق و برق پرسپولیس گم شده و هیچ کس به آن توجه نکرده است.
باشگاه پرسپولیس تا اینجا و در فصل نقل و انتقالات شش بازیکن جذب کرده که قرارداد چهار نفر از آنها دو ساله و دو نفر دیگر سه ساله منعقد شده است. از جمع بازیکنان تازه‌وارد علیرضا بیرانوند و محمدمهدی احمدی سه ساله بستند و قراردادهای سروش رفیعی، دانیال اسماعیلی‌فر، مرتضی پورعلی گنجی و گئورگی گولسیانی دو ساله بوده است.
سؤال بزرگ اما اینجاست که چطور قرارداد بازیکنی که 22 سال و 6 ماه سن دارد (احمدی) با بازیکنی که سه ماه دیگر 30 سالگی را پشت سر خواهد گذاشت (بیرانوند) یک طول مدت مساوی دارد؟ خب طبیعتاً همه می‌دانند که بیرانوند گلر ملی‌پوش، شناخته شده و برجسته‌ای است و شاید در نبود او پرسپولیس در خط دروازه با مشکلات زیادی روبه‌رو شد اما چه کسی می‌تواند تضمین کند که بیرانوند در سه سال آینده کیفیتی در سطح تیم ملی ارائه کند؟ معمولاً قراردادهای طولانی مدت از این جهت منعقد می‌شود که بازیکن چنانچه تصمیم به جدایی گرفت یا باشگاه‌های دیگر خواهان به خدمت گرفتنش بودند، باشگاه مبدأ از قبال صدور رضایتنامه درآمدزایی کند اما چه کسی می‌تواند بگوید که بیرانوند با در نظر گرفتن تجربه ناموفقش در ترانسفر به فوتبال اروپا، بعد از 30 سالگی و حتی حضور فیکس در جام جهانی از لیگی خارجی پیشنهاد داشته باشد و برای پرسپولیس درآمدزایی کند؟ آیا اگر بیرانوند فصل بعد افت کرد یا مصدوم شد یا به هر دلیلی با باشگاه به مشکل برخورد، پرسپولیس می‌تواند به راحتی او را کنار بگذارد؟
پرسپولیس و مدیرانش معمولاً در مورد بازیکنان جوان طی فصول گذشته اشتباهات بزرگی مرتکب شده و قراردادهای کوتاه مدتی می‌بستند و طی چند فصل اخیر بازیکنان مهمی مثل مهدی طارمی، علی علیپور، محمدحسین کنعانی‌زادگان، بشار رسن، احمد نوراللهی و... را مفت و مجانی بدون اینکه سودی از قبال ترانسفرشان نصیب باشگاه شود، از دست دادند اما عجیب است که حالا برای بازیکنان 30 و 31 ساله قراردادهای دو و سه ساله می‌بندند که معلوم نیست همین فصل کیفیتی در خور پرسپولیس ارائه دهند چه برسد به یک یا دو فصل بعد!
با در نظر گرفتن این مسأله عقد قرارداد دو ساله با سروش رفیعی که 2 ماه است 32 سالگی را پشت سر گذاشته هم توجیه عقلانی و منطقی ندارد یا در مورد گولسیانی که از 31 سالگی عبور کرده یا پورعلی گنجی که دو ماه دیگر 30 ساله می‌شود هم عقد قرارداد دو ساله چندان معقول و منطقی نیست.
در این بین باید دید آیا این خطاهای فوتبالی را مدیران باشگاه پرسپولیس سهواً و به دلیل عدم دقت و دوراندیشی یا بی‌توجهی به مسائل فنی فوتبال مرتکب می‌شوند یا اصلاً این طول قراردادها با نظر کادر فنی اعمال می‌شود و باشگاه در آن دخیل نیست.