سام ستارزاده - رونمایی از مدافعان میانی آینده‌دار و جوان، یکی از معدود رخدادهای مثبت دو فصل اخیر لیگ برتر بود؛ رخدادی که با توجه به سن بالای اغلب مدافعان ملی‌پوش کشورمان و درگیری برخی از آنان با آسیب‌دیدگی‌های طولانی‌مدت، می‌توان پنداشت که در بهترین زمان ممکن برای فوتبال ما اتفاق افتاده است. ماه آینده، ما می‌توانیم از نمایش سامان فلاح ۲۰ ساله در تیم‌ملی امید لذت ببریم؛ مدافعی که فصل گذشته در پیکان چهره شد و حال به مهره ثابت این تیم بدل گشته. به غیر از وی، امیرمحمد هوشمند و سینا شاه‌عباسی که در فصل گذشته درخشش خود در آلومینیوم و فولاد را کلید زدند نیز امسال با اعتمادبه‌نفس و دقتی باورنکردنی در کارهای دفاعی تیم‌شان شرکت کردند؛ گویا سال‌ها در سطوح بالای فوتبال کشورمان تجربه اندوخته‌اند. نام سیدمجید نصیری را نیز می‌توان به این لیست افزود؛ مدافع ۲۲ ساله‌ای که در ابتدای فصل، محمدعلی ربیعی پای اشتباهاتش در ترکیب مس رفسنجان ایستاد؛ و در این هفته‌های پایانی، اوست که پاسخ این اعتماد را به‌خوبی باز می‌گرداند. خط دفاعی کنونی تیم‌ملی، با زوج شجاع و کنعانی روزهای باصلابتی را سپری می‌کند؛ اما اگر بخواهیم به آینده تیم‌ملی در درازمدت نگاه کنیم و جام ملت‌های آسیا و مقدماتی دوره بعدی جام‌جهانی را در نظر بگیریم، نیاز مبرمی را حس می‌کنیم به این‌که مدافعان مستعد لیگ‌مان توسط کادر فنی تیم‌ملی دیده و آنالیز شوند. در همین فصل از لیگ برتر، مدافعانی در محدوده سنی ۲۴ تا ۲۶ سال همچون عارف غلامی، عارف آقاسی، علی نعمتی، نادر محمدی و آرمین سهرابیان، کمربند دفاعی تیم‌هایشان را سفت کردند؛ نام‌هایی که بعضاً به اردوهای فیفادی نیز دعوت می‌شوند؛ اما اسم‌شان به ترکیب بازی‌ها نمی‌رسد. شاید بازگشت یک یا دو مدافع لژیونر به فوتبال کشورمان، کمک شایانی باشد تا تمام این مدافعان خوش‌آتیه بتوانند خود را با بازیکنانی در طراز مرتضی پورعلی‌گنجی و شجاع خلیل‌زاده محک بزنند؛ اتفاقی که می‌تواند سرآغاز جوانگرایی قلب دفاع تیم‌ملی با شایسته‌ترین‌های لیگ برتر باشد.