سعید زاهدیان     

 

درباره محرم نویدکیا نوشتن آسان نیست؛ او در زمره فوتبالیست‌های درجه یک فوتبال ایران قرار می‌گیرد که مشابه‌اش هر 20 سال یک بار هم شاید ظهور نکند. محرم پسر سپاهان، فوتبالیستی متعهد به این باشگاه بود که به‌دلیل مصدومیت‌های فراوان به آنچه استحقاقش بود، نرسید. او می‌توانست مثل نکونام یا مهدوی‌کیا 10 سال در فوتبال اروپا بدرخشد اما آسیب‌دیدگی‌های متوالی اجازه این اتفاق را به نویدکیا نداد. اما عالم مربیگری چیز دیگری است و یک مربی به اندازه دوران فوتبالش زمان ندارد. اگر حمایت مدیران سپاهان نباشد، او هم به مانند بسیاری از مربیان جوان که به‌دلیل حضور بدموقع در مسئولیت‌های مهم- از مربیگری در تیم‌ملی تا پرسپولیس و استقلال و دیگر تیم‌های بزرگ- عمر کوتاهی خواهد داشت و چاره‌ای نداریم تا نامش را در دایره «مربیان سوخته» قرار دهیم. جلال چراغپور نمونه‌ای بارز از مربیان جوانی بود که حضور بد‌هنگام او در تیم‌ملی باعث شد تا بسوزد و به آنچه استحقاقش را داشت، نرسد. محرم در سپاهان مرتکب اشتباهات متعددی شد؛ او برخلاف هم‌نسل خود جواد نکونام، فلسفه‌ای را برای تیمش درنظر گرفت که چشم‌نواز بود اما نتیجه در فوتبال همواره حرف اول و آخر را می‌زند. محرم نمی‌دانست که فرصت در مربیگری محدود است و با اینکه او در اصفهان بی‌نهایت محبوب است، اما باشگاه سپاهان که سال‌ها در حسرت قهرمانی است، آنقدر صبور نیست که به او بیش از این فرصت دهد. خبر مذاکره با برانکو یا مربیانی که کارنامه موفقیت‌آمیزی دارند، نشان می‌دهد که اگر سپاهان دوئل امروز را به پرسپولیس ببازد، باید پایان کار محرم با سپاهان را اعلام کنیم. محرم 4 هفته برای بقا فرصت دارد. 

شاید اگر در این هفته‌ها طوفانی و مقتدرانه بازی‌هایش را ببرد و سهمیه آسیایی بگیرد، تاحدودی نظرات در مورد او تغییر کند؛ البته شاید پیروزی قاطع در این 4 هفته هم برای او کافی نباشد. اگر محرم از سپاهان برکنار شود، طلایی‌ترین فرصت برای تبدیل شدن به یک مربی بزرگ را از دست داده و مثل مربیان جوانی که به‌دلیل کم‌تجربگی خیلی زود سوختند، هیچگاه به رؤیاهایش در مربیگری نرسد.