سامان موحدی راد

 

در چند دهه اخیر در فوتبال ایران کلیشه‌ای رایج شده که برای تحقیر جریان فوتبال در کشورهای حاشیه خلیج فارس ثروت زیادشان را هدف قرار می‌دهند. تأکید همیشه مجری‌ها و گزارشگرها به خرج کردن «دلارهای نفتی» در فوتبال امارات، عربستان و قطر غیرمستقیم قصد دارد این پیام را به ذهن بیننده ایرانی برساند که در آنجا تنها پول در جریان است و از روح فوتبال خبری نیست و روح فوتبال تنها در اختیار ماست. اما چرا این حرف ایراد و اشکال اساسی دارد؟ نخست اینکه فوتبال ایران هم با دلارهای نفتی می‌چرخد. بزرگترین تیم‌های ایرانی هم هنوز وابسته به دولتی هستند که بزرگترین منبع درآمدش فروش نفت است. اما حتی این هم مهم نیست. مسأله این است که دلارهای نفتی خرج شده در آن کشورها چنان زیرساختی را در آنها پدید آورده که می‌توانند رویدادهای درجه یک جهانی را برگزار کنند؛ از جام‌جهانی قطر تا برگزاری ال‌کلاسیکوی اسپانیایی. بزرگترین فقدان فوتبال ایران در این سال‌ها نداشتن زیرساخت است. تیم‌ها استادیوم درست، زمین تمرین و امکانات حرفه‌ای ندارند. در مقابل اما در عربستان چنان زیرساخت‌هایی فراهم شده که می‌تواند میزبان ال‌کلاسیکو باشد. شاید آنها بیشتر از ما «دلار نفتی» در فوتبال خرج کرده باشند ولی حداقل این درایت را داشتند که پول را در جای درست خرج کنند.