سعید زاهدیان- استاد آقایی دستور داده تا درباره ال‌کلاسیکو بنویسم؛ آرمن ساروخانیان با کنایه می‌گوید: «از وقتی بارسا به این روز افتاده، سعید زاهدیان لالیگا نگاه نمی‌کند!» این کنایه از آنجا نشـأت می‌گیرد که در امپراطوری بارسلونا، بعد از هر ال‌کلاسیکو- که اغلب با بردهای خوب و بازی چشم‌نواز کاتالان‌ها همراه بود- تا چند روز برای هواداران رئال کری می‌خواندم و سکوت تنها پاسخ آنها بود. امروز، وقتی آرمن گفت «سعید «لالیگا» نگاه نمی‌کند»، خیلی محکم گفتم: «لالیگا را دنبال نمی‌کنم اما حتماً ال‌کلاسیکو را می‌بینم؛ کری هم می‌خوانم!» حدود 20 سال پیش که نه تیکی تاکایی بود و نه بارسا امپراطور-گرچه برای من همان زمان هم امپراطور بود- من هوادار سفت و سخت بارسا بودم. روی بازی‌های این تیم هم کم سوخت ندادم؛ آن زمان که «سی‌دی» و «دی‌وی‌دی» بورس بود، فردای ال‌کلاسیکو باید دو جین سی‌دی به رئالی‌ها می‌دادم چون معمولاً ال‌کلاسیکو را می‌باختیم. البته امان از آن روز که برنده می‌شد؛ سوای کری‌های پی‌درپی، برای خانه رفتن باید وانت کرایه می‌کردم تا سی‌دی‌هایی که برده بودم را به خانه می‌رساندم. امروز هم شرایط مثل بیست سال پیش است؛ رئال در اوج، با وینیسیوس، بنزما، مودریچ، آسنسیو و... باید جلوی بارسایی بازی کند که در لالیگا قافیه را باخته و شاید سهمیه لیگ قهرمانان را هم نگیرد! اما باز هم من یک بارسایی هستم، با همان عرق و ارادت به رنگ آبی‌‌واناری؛ عاشق نوکمپ و شعار معروف «فراتر از یک باشگاه» که قبل از بازی‌های بزرگ، تماشایش روی سکوها مو به تن آدم سیخ می‌کند. هوادار باید همیشه پای تیمش باشد؛ حالا با تیکی‌تاکای پپ یا روزهای غم‌انگیز بدون مسی و تقلا برای سهمیه. مهم این است که تردید نداشته باشیم که عروسی دوباره به کوچه ما می‌رسد. شاید همین امروز جشن کوچکی برای من و دیگر هواداران بلوگرانا در پیش باشد.