رسول مجیدی

 

حالا دیگر همه عالم و آدم می‌دانند که سرخابی‌ها از آسیا حذف شده‌اند. برخی حتی معتقدند این حذف ۳ ماه پیش نهایی شده و همه ما در این چند ماه سرکار بوده‌ایم. بسیاری از پیشکسوتان این تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا را به صلاح و مصلحت استقلال و پرسپولیس می‌دانند. دلخوش به این هستند که شاید چنین تصمیمی منجر به اصلاحات اساسی در ساختار باشگاه‌های محبوب‌شان شود.

عده‌ای هم هنوز باور ندارند که استقلال و پرسپولیس حذف شده‌اند و فکر می‌کنند استینافی وجود خواهد داشت!

مدیران مقصر، چه آنهایی که در رأس باشگاه‌ها هستند، چه آنهایی که در تشکیلات فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش حضور دارند یا قبلاً حضور داشته‌اند و خلاصه دستی بر آتش دارند، مشغول پاسکاری هستند. در این زمینه فوتبال ایران انصافا چیزی نزدیک به استانداردهای تیکی‌تاکاست. هر مدیری توپ را در زمین نهاد دیگری می‌اندازد و خلاصه هیچکس این اتفاق را گردن نمی‌گیرد.

مشکل استقلال و پرسپولیس البته ریشه‌ای ا‌ست. ربطی به این مدیر و آن مدیر ندارد. ربطی به این فدراسیون و آن فدراسیون ندارد. درواقع به همه ربط دارد و مشکلی ا‌ست که از مدیری به مدیر دیگر به ارث رسیده و مقصرش فقط یک نفر و یک نهاد نیست. اما جالب است این همه آدم با سهل‌انگاری‌های‌شان در این سال‌ها در چنین محرومیتی شریک هستند و هیچکس، مطلقاً هیچکس یک عذرخواهی ساده از هواداران نمی‌کند. یک عذرخواهی تصنعی. فرمایشی اصلا. یک عذرخواهی از سر اجبار و نه از ته دل. یعنی هیچکس ذره‌ای خودش را مقصر نمی‌داند که از هواداران سرخابی‌ها بابت این حذف خجالت‌آور معذرت بخواهد؟ مگر نمی‌گوییم این دو باشگاه هر چه دارند از صدقه سر هوادارانش است؟ پس چرا برای نمایش هم که شده کسی چیزی به آنها نمی‌گوید؟

واقعیت این است که اوضاع آنقدر وخیم شده و آش آنقدر شور است که وقتی خبر قطعی حذف سرخابی‌ها روی خروجی خبرگزاری‌ها آمد، هیچکس شوکه نشد. انگار همه آماده چنین اتفاقی بودند. در شرایط عادی این خبر باید حسابی غوغا به پا می‌کرد ولی حالا همه طوری با آن برخورد می‌کنند که انگار یک خبر ساده است مثل سایر اخبار. انگار نه انگار که استقلال و پرسپولیس دیگر حق ندارند در آسیا رقابت کنند!